Гледајте ваму сега:

Некој отворил група на Фејсбук со наслов: „Дилма Русев е вистинска македонка“ - очигледно направена од Бугари, бидејќи ние националните имиња ги пишуваме со голема буква. Еве ја страницата заедно со злобните коментари:

http://www.facebook.com/pages/Dilma-Ruse...958?v=wall

Таа „вест“ е преземена од бугарските „Новините“, очигледно тенденциозно.

Нашите „големи“ новинари кои што по навика не го бираат изворот за своите „сензации“, објавуваат ваква вест:

Quote:Пиринска мома го води Бразил

Татко и’ на Дилма, Петар Стефанов Русев, е роден во Габрово, во Пиринска Македонија, а во 1929 година емигрирал поради прогонот на комунистите

Дилма Вана Русеф, првата жена-претседател во историјата на Бразил, има македонско потекло. Ова, барем, го тврдат корисници на социјалната мрежа „Фејсбук“, а го пренесува и софиската новинска агенција „Новините“.

Ааа добро, од Фејсбук е, ама штом пишува во „Новините“, значи вистина е, мора да е вистина, па како инаку...

Ајде и тоа, ама во „Дневник“ не се сетиле ни да видат каде се наоѓа Габрово:



И нашите братја Б’лгари само такво нешто чекаат, за да можат да си ја олеснат душичката. Изберете си вест и коментар, ги има многу:

http://www.google.com/#hl=en&expIds=1725...9c73b5ce9d


На нив не им е важно тоа што на пример МИА пренесува:

Quote:Победата на 62-годишната ќерка на бугарски имигрант, која лично беше поддржана од актуелниот претседател Луис Инасиу Лула да Силва, беше очекувана. Сепак социолошките истражувања прогнозираа поубедлива предност на Русеф, дури некои од нив предвидуваа победа уште во првиот круг.

или пак дека во Време пишува:

Quote:Бугарите и држат среќа на Русев

Бугарите со нетрпение го очекуваат 31 октомври, денот кога ќе се одржи вториот круг од претседателските избори во Бразил. Тие и посакуваат среќа на Дилма Русев, чиешто потекло е од бугарскиот град Габрово, пренесува бугарскиот печат.

Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.


Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

(05-11-2010, 03:56 PM)Пѫт Wrote: Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.

Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

Некако на Дневник му се случуваат пречесто вакви киксови:

Quote:ПУНКТАЦИИ

Апокалиптична историја

На 7 октомври годинава, група од водечки историчари одржа прес-конференција во Друштвото за национална географија во Вашингтон, каде што соопшти дека „целосно ја фабрикувала“ античка Грција, култура која се смета за интелектуална основа на западната цивилизација. Од групата, составена од десетина познати историчари, антрополози и класицисти, рекоа дека идејата за софистицирано општество што цутело во Грција пред два милениума е чиста фикција! Таа група, како што самата признава, во периодот од 1971 до 1974 година работела на новиот мит за Грците, при што фалсификувала „грчки“ документи.

„Искрено, никогаш не мислевме дека работиве ќе отидат толку далеку“, рече на прес-конференцијата професор Џин Хаделбери, кој веднаш понуди оставка на функцијата претседавач на хеленистичките студии на Универзитетот „Џорџтаун“. Професорот Хаделбери објаснува дека тогаш биле млади и сакале кариера, а бидејќи немало некои сериозни податоци за тоа што се случувало 800 години пред христијанството, тие удриле на пишување нивна историја.

Сте ја слушнале оваа вест некаде, сте прочитале нешто за ова? Не, нели? За вакви работи светот не се интересира, па дури и не верува во тоа што го слуша. Му доаѓа како нечија зафрканција. А овој професор и неговите колеги ништо ново не кажале, барем што се однесува до вистинската историска наука. Во сериозните историски кругови темата за фалсификуваниот мит за грчката култура е одамна апсолвиран, но проблемот е како сега да се исправат работите. Како илјадниците професори со докторски титули да им погледнат на дипломите? Ова е цивилизациска дилема, зашто има премногу фалсификати и неточности за нашата цивилизација и поради ова елементарно незнаење (можеби е и нечија намера) одиме кон самоуништување (климатската апокалипса е само највидливиот дел). Ние денес демек не знаеме колку се стари пирамидите, различно го мериме времето (христијаните, пак, тотално не се согласуваат кога воскреснал Исус, а демек науката смета дека Исус е само легенда), не знаме чија инвенција се тркалото, геометријата, математиката... Сите фалсификувале, не само итрите Грци. И Европа почива на митови како тој за кралот Артур, за Гралот, за плаштот. За овие митови се воделе војни, а поради историските фалсификати и денес има омраза и крвопролевање меѓу народи. Се' во името на гладното човечко его и апокалиптичната хипокризија. Цивилизациски не сме се поместиле многу од пред две илјади години. И затоа повиците за нов светски поредок, или за новата утопија имаат се' поголема смисла.

Христо Ивановски

Quote:едиториjал

Запршка со кромид


Има моменти кога гордоста и егото треба да се скротат, кога треба да се исправиш пред себе и да ја признаеш грешката. Оти повеќе боли да живееш со неа, да копа совеста во тебе, отколку да признаеш дека некаде си промашил. Ова го зборувам од сопственото искуство поврзано со мојата претходна колумна насловена Апокалитпична историја. А која е класичен пример како еден искусен новинар може да се лизне (и на лушпа од кромид) ако не ги следи стриктно новинарските правила.

Првото правило е провери најмалку два пати! Не го следев тоа правило и веста на веб-страницата theonion.com, кој печати сатирични стории, јас ја прифатив како релевантна, како вистинита. На тој начин ги доведов во заблуда читателите, кои не го знаат изворот. Тие, пак, што го знаат изворот, а имаше стотици коментари, писма и дискусии на повеќе платформи, не се фатија на јадицата, како мене и веднаш реагираа со остри критики и со потсмев. Со право!

Значи, сторијата дека двајца еминентни професори од САД одржале прес-конференција на која признале дека во седумдесеттите години на минатиот век систематски ја фалсификувале историјата на античка Грција не е веродостојна, односно е сатира смислена од весникот. Ако јас како автор на коментарот го објаснев тоа, ќе имаше смисла и мојата универзална порака (според моите сознанија) за тоа дека нашата цивилизација е заробена во лажни митови, митологии и легенди, кои честопати се извор на војни и крвопролевања.

Запршката што сам си ја запржив со кромидот, кој ми загоре, сериозно ми ги испече и насолзи очите. Но, искрено е и доблесно да се признае грешката, заради угледот на „Дневник“, кој со години го гради, и заради угледот и односот што весникот го има кон читателите. А и јас како автор, кој 25 години чекор по чекор ја градам својата новинарска кариера, имам потреба јавно да се извинам. Без ронка патетика, искрено и од душа, оти грешката е голема. Да бев хирург, ќе бев директно виновен за нечиј човечки живот.

Им благодарам на сите читатели кои веднаш реагираа на колумната со критики (подбивот и сарказмот е само нормална и здрава реакција) зашто тоа покажува дека читателот не дозволува да биде „возен“, особено не од весникот на кој му верува. Се читаме во неапокалиптични (и)стории!

Христо Ивановски
Дневник

Мислам дека поубав пример за сензацинализма кој се става пред државните интереси нема од оваа изјава на СРПСКО ГРЧКИТЕ платеници собрани во партијата СДСМ

Quote:Недостигот на „Македонски“ доказ за лажниот патриотизам на власта


Прашан за став околу процесот за решавање на спорот со името Георгиев рече дека веќе четири години во извештајот не се спомнува зборот македонски, ниту македонски јазик или етнички Македонец, а последен пат македонски како придавка е содржано повеќе од четириесет пати во извештајот од 2005 година.
- Тоа е индиректен доказ за тоа што ние цело време го тврдиме, а тоа е дека китење со лажен патриотизам, правење милионски проекти од типот на Скопје 2014 не и помагаат на Македонија да просперира во европските интеграции и да го реши спорот со името. Тоа не е начин како се влегува интензивно во преговори и како се решава проблемот со името, рече Георгиев.

Еве демант и извинување од евроамбасадорот со кое ги демантира Бранковите црвени кмери:

Quote:Фуере се извини за употребата на „државен“ наместо „македонски“ јазик во Извештајот на ЕК


Евроамбасадорот Ерван Фуере денеска пред пратениците и дипломатскиот кор во Собранието на Република Македонија се извини за, како што рече, недоразбирањето поради употребата на терминот државен јазик наместо македонски јазик во Извештајот на Европската комисија. Пратениците од владејачката партија на денешното претставување на овој документ изнесоа забелешки до Фуере и посочија дека ваквото однесување на Брисел е дискриминирачко и навредливо за граѓаните, и оти ја става Грција во подобра преговарачка позиција.

- Што се однесува до прашањето за јазикот што во Извештајот се ословува како државен јазик, јас морам да ви признаам дека ми беше ставено на знаење од страна на претседателот на државата. Ние се извинуваме за какво билонедоразбирање. Сакам да ве уверам дека апсолутно нема промена на политиката на Брисел. Доколку ме прашаат кој е јазикот на земјата, јас ќе кажам македонски јазик. Верувам дека ова недоразбирање е чисто недоразбирање. Ќе побарам од сите вас да имате предвид дека ние ги следиме упатствата на Обединетите нации, кога станува збор за ова прашање. Се ова јас го реферирам на Брисел кој што е целосно информиран за чуствителноста затоа што Брисел е местото каде што овој извештај се пишува, изјави Фуере.

ЕУ, додаде тој, не е инволвирана во менување на идентитетот на луѓето бидејќи тоа е во рамките на нејзините вредности. - Идентитетот не е нешто за што можеш да преговараш, тоа е нешто што е свето на секој еден поединец и нација и тој не смее да биде злоупотребуван за партиски политички интереси, додаде евроамбасадорот.

Да ја проширам темата со презентирање на интересни полемики. Полемоики кои во моментот кога се водени можеби не биле докрај разбрани.

Quote:Полемики
СТО МАКЕДОНСКИ НЕВИСТИНИ

За грешките во лексиконот "Сто македонски години 1903-2003"



Ако ја исклучиме авторската концепција и методологија при изработката на одредниците, сепак не можеме, а да не ги споменеме многубројните недостатоци


Зоран Тодоровски



Неодамна излезе една мошне несекојдневна енциклопедија, насловена како "Сто македонски години 1903-2003", во редакција на Јован Павловски. Изданието беше широко рекламирано како "прв енциклопедиски лексикон кај нас" и препорачувано не само "за секој македонски дом", туку и на сите научни работници.

Издавањето на оваа прва енциклопедија од ваков вид кај нас е мошне сериозен и комплексен потфат, во кој се вклучени респектабилни автори. Реализацијата на вакво лексикографско издание секаде во светот, па и кај нас, е мошне неблагодарна работа, бидејќи секогаш се јавува потреба од нови дополнувања.

Меѓутоа, од содржината на ова енциклопедиско издание се добива впечаток дека е работено за други намени и цели. Ако ја исклучиме авторската концепција и методологија при изработката на одредниците, сепак не можеме а да не ги спомнеме многубројните недостатоци, недоследности и субјективности, како што се: наративниот начин на прикажување на настаните и личностите; отсутност на значајни и неизбежни процеси, настани и личности; селективен приод и идеолошка интерпретација на истите; погрешни датуми, места, имиња, и сл.; нагласена присутност на изјави и коментари а помалку на информации и факти; и повикување на извори од втора рака, а не на изворната архивска документација. А сето тоа пропратено со многубројни дезинформации, необјективности и невистини.

Тргнувајќи од амбициозната најава дека овој лексикон е "оригинално и модерно толкување на историјата на Македонија и македонскиот народ за последниве 101 година!", а заради доследно почитување на историската вистина, телеграфски, колку што ми дозволува просторот, ќе се осврнам само на неколку посуштествени материјални пропусти, односно на недопусливи историографски недоследности на оваа, според редакторот, "прва македонска енциклопедија".

Уште на почетокот на енциклопедијата мошне дискутабилна и волунтаристичка е констатацијата за поделбата на македонските револуционери на "врховисти" и "македонисти" со пишувањето дека во "јануари 1903 на советувањето на најавторитетните идеолози и раководители на ТМРО, одржано во Софија, се диференцирале две групи-врховистичката и македонската" (стр. 18). Така, според редакторот, сите оние кои наводно биле за Илинденското востание (Х. Матов, Х. Татарчев, И. Х. Николов и др. ) биле "врховисти", а оние кои биле против востанието (Г. Делчев и Ѓ. Петров) биле "македонисти". Значи, според ваквото размислување на редакторот, и Д. Груев, П. Тошев и А. Лозанчев биле врховисти, бидејќи биле за востанието, а натаму не се третирани за такви.

Мошне е интересна констатацијата за преговорите на Т. Александров и на Ј. Сандански со албанските револуционери во летото 1913 г. Додека за разговорите на Т. Александров со претставниците на албанските револуционери се вели дека "започнал со практични активности", за преговорите на Ј. Сандански со истите револуционери се вели дека "бил подло инструментаризиран" (стр. 137). Се добива впечаток дека Ј. Сандански бил неискусен, небаре инфантилен, а притоа, се премолчува дека бил испратен директно од бугарскиот цар, додека Т. Александров преговарал од името на ВМРО, не прашувајќи и не барајќи дозвола од никој.

При воспоставувањето на бугарската власт во Македонија во 1916 г. се вели дека "најголема организациона улога имал Т. Александров, под чие влијание во повеќе окрузи за началници биле поставени војводи на ВМРО-врховистичка" (стр. 155). Значи, според редакторот, и Д. Влахов, Ѓ. Петров, Д. Х. Димов, А. Јовков, П. Христов, П. Чаулев биле врховисти, како и сите други левоориентирени револуционери и идеолози кои за време на Првата светска војна биле околиски и градски управници и началници во услуга на бугарската административна власт во Македонија.

Според пишувањето на редакторот во "Меморандумот до Париската мировна конференција, испратен во името на ЦК на ВМРО, а потпишаан од Т. Александров и А. Протогеров" од март 1919 г. се барало "државно соединување на Македонија и Бугарија" (стр. 167). Најпрвин, се мисли на Мемоарот од 1 март 1919 година, потпишан од Т. Александров и А. Протогеров како задгранични претставници на ВМРО. Во Мемоарот никаде не се спомнува "државно соединување на Македонија и Бугарија", туку се бара "самоопределување за Македонија", се укажува дека "се додека не се реши правилно македонското прашање, нема да има мир на Балканот", дека "македонското население сака да се зачува Македонија неподелена и во никој случај таа да не се остави под власта на Србија и Грција" и дека "на Македонците да се даде можноста сами да ја заштитат својата национална кауза". Изгледа редакторот го заменил со Мемоарот на Извршниот комитет на македонските братства во Бугарија од февруари 1919 година, каде се спомнуваат слични заложби.

Наведувањето на редакторот дека во 1920 г. во "Софија е основана Федеративната организација, во која влегле Н. Јуруков, д-р Ф. Атанасов, д-р Х. Далкалчев, С. Ковачев, К. Размов и др." (стр. 178) не е точно, бидејќи спомнатите лица биле членови на Привремената комисија на македонските братства, а Македонската емигрантска федеративна партија, позната како МЕФО, а не "Федеративната партија", како што ја именува редакторот, е формирана на 4 декември 1921 г.

Констатацијата дека Т. Александров "соработувал со Советскиот Сојуз" од 1920 г., а притоа се цитира "Проектот на спогодбата меѓу ВМРО и Руската Советска Република што ја потпишал Т. Александров" (стр. 179-180), воопшто не е точна. Контактите на Т. Александров со претставниците на Советскот сојуз и Коминтерната започнале од пролетта на 1923 г. А што се однесува на "Проектот на спогодбата меѓу ВМРО и Руската Советска Република", документот е од 30 декември 1923 година, напишан и потпишан од Т. Александров, но не е потпишан, односно усвоен и ратификуван, од двете страни.

Пишувањето на редакторот дека во "јануари 1922 година Т. Александров и неговите автономисти веќе целосно ги разбиле федералистичката опозиција..." (стр. 183), не е точно. Приврзаниците на федералистичката струја биле разбиени во почетокот на 1923 година, по окупациите и протерувањата на федералистичките чети од Неврокоп на 16 октомври и на Ќустендил на 4 декември 1922 г.

На 15 мај 1922 г., наведува редакторот, бил "потпишан протокол за соработка помеѓу ВМРО и Албанскиот комитет", при што се обвинува Т. Александров за "пробугарска национална и политичка ориентација" и за "трговија со македонска територија" (стр. 183), што е потполна дезинформација. Најпрвин, таков протокол бил потпишан на 20 декември 1921 година во Тирана, познат како "Тирански договор". Протоколот го потпишале А. Протогеров и д-р Ф. Атанасов, како претставник на федералистичката струја на ВМРО, а од страна на Албанскиот комитет, Реџеп Митровица и проф. Бедри Пејани. Целта на Договорот, според член 2, била "да се ослободи Македонија и да се изгради како самостојна држава што ќе го има истото политичко и административно уредување како Швајцарија (федерална Република), со свои економски и географски граници". Во април 1922 г. Т. Александров го одбил да го потврди договорот, пропраќајќи го со зборовите: "Да му се мочам во него" и испраќајќи му, притоа, заплашувачко писмо на д-р Ф. Атанасов: "Јас нарочно го испратив својот другар Ал. Протогеров да влезе во преговори со Вас, за да ги откријам Вашите пеколни планови и намери... Знаете дека за Вашата направена постапка во Албанија ќе одговарате со својата глава".

Според пишувањето на редакторот, Тодор Паница "бил еден од авторите на Мајскиот манифест" (202), а Павел Шатев бил "потписник на истиот Манифест" (стр. 442). Всушност, Т. Паница не бил автор, туку учествувал во преговорите при потпишувањето на Манифстот, а П. Шатев не бил ниту присутен при потпишувањето на Манифестот во Виена, туку бил во Софија.

Податокот дека Лазар Колишевски, кој бил уапсен во ноември 1941 година и осуден на смрт, бил "помилуван (дури) во септември 1944 година" (стр. 392) не е точен. Имено, Л. Колишевски бил суден на 26-27 ноември во Битолскиот воен суд, а осуден на 30 ноември 1941 г. на смрт со бесење. На 7 декември 1941 г. доставил "Молба за помилување" до царот Борис ИИИ, кој на 30 јануари 1942 г. го помилувал, заменувајќи му ја смртната казна со "доживотен строг темничен затвор".

Долго време други странски сили и автори со туѓи интереси и цели ја креираа, пишуваа и толкуваа нашата историја. Денес, во услови на слободни демократски процеси, ние самите треба да ја пишуваме, интерпретираме и валоризираме нашата македонска историја, но одговорно, научно и документирано. Токму во таа насока се и овие добронамерни укажувања и со единствена цел - да кореспондираат со современите процеси во презентирањето на историската вистина.
ИЗВОР

Quote:Реакција на текстот "Сто македонски невистини" од Зоран Тодоровски, "Утрински весник", 18 мај

Имавме мадиња!

Јован Павловски




Штом енциклопедискиот лексикон ?Сто македонски години 1903-2003" (редактор Јован Павловски) излезе од печат, тој, впрочем, како и секоја друга книга, стана општо добро. Лош или добар - општо добро! Сакам да кажам дека лексиконот (или енциклопедијата, или просто и едноставно: книгата), стана подложен на оценка, добронамерна или недобронамерна, од страна на читателот или читателите, сеедно. Авторот(ите) нема(ат) повеќе контрола над него. Немаат контрола, како што не може(ат) да објаснат работи што се случуваат денес, или, пак, што ќе се случат утре, со него или околу него. На пример: Кога во 2000-та излезе лексиконот ?Личности од Македонија", чиј редактор, исто така, бев јас, ?Утрински", покрај другите материјали за него (информација за неговото објавување, интервју со мене, рецензија во суперлативи за него), во рубриката ?Писма" објави писмо на својот читател К. Г. во кое тој изнесе негативен суд за тој, прв кај нас, лексикон на личности. Сега, по повод печатењето на енциклопедијата ?Стоте години", ?Утрински", пак, покрај другите материјали за неа (извештај за нејзиното објавување, интервју со мене, рецензија во суперлативи, се разбира, пак за него) објавува писмо на свој читател, меѓутоа, тоа добива простор на целата прва страница од додатокот ?Култура", со нагласен наслов протегнат на четири колони ?Сто македонски невистини" и поместен под рубрика ?Полемики". Пет децении сум новинар, повеќе од четириесет години сум уредник и издавач, бев прв професор по теорија и практика на новинарството на првите шест генерации кои дипломираа на Интердисциплинарните студии по новинарство, па, сепак, еве, прашувам: Каква е разликата меѓу обраќањето до јавноста на К.Г. и обраќањето на Зоран Тодоровски (понатаму поради штедење простор - З.Т.), исто така до таа (македонска) јавност на ден 18 маЈ 2004 година? И, воопшто, каква е разликата меѓу обраќањето до јавноста на З.Т. и стотината други обраќања на други читатели на ?Утрински", што весникот во текот на месецот ги објавува, главно таму каде што им е и местото - во ?Писма"? Редакциски став за изданието или, просто, обид на изнасилен начин да се поведе ?полемика", што е под нивото на ?Утрински", сериозен весник, во кој со задоволство сум соработувал и ќе соработувам, кога ќе најдам малку слободно време или кога ќе има повод за тоа. Или, не дај боже, Редакцијата се согласува со ставовите што писмото на Вашиот читател ги имплицира? За нив подоцна.

Најпрвин: З.Т. во своето писмо прави забелешка за десетина ?невистини", речиси апсолутно сите, поврзани со името на Тодор Александров. Каде се тука стоте македонски невистини, најавени во погубниот наслов за издание, прво и за долго време единствено такво издание кај нас, кое обработува материја за стоте изминати македонски години на повеќе од 2.500 отчукани страници со новинарски проред? За З.Т. ми е јасно, и тоа ќе се види во редовите што следуваат. Со кои аргументи З.Т. го оправдува насловот за стоте невистини за Македонија?

Согласен сум: Кога се читаат и редактираат повеќе од пет илјади страници понуден текст, кој треба да се изредактира и да се подготви за печат, што значи треба и да се скрати, ќе се провлечат и такви неточности како онаа дека Тодор Паница (одредницата за него на 202 стр.) бил еден од авторите на Мајскиот манифест, а Павел шатев потписник токму на тој Манифест (одредницата за него на 442 стр.), макар што во материјалот за документот наречен Мајски манифест и сў она што е врзано со него му е посветен забележителен простор (194-195, плус страниците во кои се регистрира она што следувало по неговото обЈавување), овие две тврдења воопшто не се споменуваат, значи станува збор за типично ?шаховско слепило", мое, се разбира, макар што не ми е Јасно зошто З.Т. секаде зборува за ?пишувањето на редакторот", а никаде не влегува во директно обвинување на авторите на одредниците, за кои тврди дека не се точни, автори - негови колеги, потпишани под секоја одредница!

Сега, зошто Тодор Александров? Имено, токму затоа и учествувам во оваа наметната ?полемика", за која немам ниту време, ниту пак желба, со губење на времето, да ја продолжам. Меѓутоа, читателот треба да биде информиран зошто З. Т. го актуелизира прашањето за учеството на Т.А. во македонската историја. И зошто се обидува да остане ?прв меѓу рамноправните" нејзини препрочитувачи, како што беше најавен во едно ТВ интервју за време на онаа негова власт и онаа негова Македонска телевизија: Непосредно пред ?Деветтиот конгрес" на ВМРО-ДПМНЕ, таму некаде во мај 1995 год. весникот ?Македонија" од Софија, гласило на ВМРО-Сојуз на македонските дружества, давајќи им инструкции на своите истомисленици од Скопје околу ?препрочитувањето" на македонскта историја, пишуваше: ?...Веројатно, тоа е добро разбрано од претседателот Љупчо Георгиевски. Имено, затоа на конгресот ќе се претресат некои нови потпорни точки во историјата - целосна рехабилитациЈа на Тодор Александров, приопштување на целата историја на ВМРО, а не само до 1912 година, разобличување на ?првоборците" како борци за Југославија, а не за слободна Македонија". И - почна: Неполн месец потоа (7 и 14 јуни) претседателот на ВМРО-ДПМНЕ Љупчо Георгиевски ги објави своите размислувања за корените на македонскиот народ, откако, според негово признание, две години работел на проучуваше на историските факти, па сега му е јасно дека корените на македонскиот народ се - бугарски. Лидерот на ВМРО-ДПМНЕ во тоа време констатираше: ?И најмалку упатениот граѓанин на Македонија во минатите 45 години многу добро знаеше дека во тоа време олицетворение на борбата за самостојност на Македонија беше токму борбата на Тодор Александров и Ванчо МихаЈлов, само што таа идеја за самостојна Македонија беше најкритикуваната и за неа, колку што се сеќавам, се одеше во затвор". Така Љ.Г. и - нормално: кога веќе се прогласи за нивни директен наследник, нормално беше да констатира дека тој, тогаш, го работи она што не успеаја да го реализираат бај Тодорче и бај Ванчо. И почна кампањта: Доста Димовска побрза да изјави дека Тодор Александров е најзначајна личност во македонската историја по Гоце Делчев, во Штип брегалничкиот митрополит Стефан ја благослови панихидата по повод годишнината од убиството на Т.А., најверојатно, тие денови или нешто подоцна, Стојан Киселиновски почнал да го подготвува својот ?Македонски историски речник" во кој ја претумба современата македонска историја и се обиде да ја насочи кон исток, веројатно тогаш почнал да размислува за ?макси Македонци" (Шарло и Ченто) и ?мини Македонци" (Кузман Јосифовски и Лазо Колишевски), ликовниот уметник Родољуб Анастасов почнал да работи на дванаесетте портерти на македонските апостоли, меѓу кои портертите на Тодорчета и на Ванчо (Радко) Михајлов зазедоа истакнато место, напоредно со жртвите на Т.А. - Ѓорче Петров и Јане Сандански, а некогашниот миленик на комунистичката власт Димитар Димитров, заедно со трабантите на необугарштината во Македонија, најверојатно уште тогаш ги зацртувал издавачките програми на ?Култура", во кои, без критички забелешки и без нужни пошироки обЈаснувања, ќе бидат објавени Зборникот на Браќата Миладиновци, Извештајот на Карнегиевата комисија од 1913 година и ?За македонцките работи" на Мисирков, ама со негов, Димитаров, предговор. Се појавија (во Скопје) две тазе биографии на Тодор Александров, пејачот Зоран Ванев отпеа песна за ?вториот македонски револуцонер". Младиот доктор по историја З.Т, кој докторираше на тема на ВМРО, значи, на тема за Т.А. и В.М.-Радко, ја презеде најодговорната улога - да биде гласноговорник на ?препрочитувачите" на ?фалсификуваната" (од Белград) историја на македонскиот народ. Како превосходна домашна задача го имаше вклучувањето на овие две опскурни личности во чистата историја на револуционерното движење на Македонците, како дел од широката акција (Иницијатива: Љупчо Георгиевски) за помирување на Македонците. Почнуваше, всушност, големата подготовка за менување на националната свест на Македонецот и на акцијата тој да се убеди дека по происхождение тоЈ, Македонецот, е - Бугарин! З.Т. пишуваше и изјавуваше тогаш (1995), обидувајќи се ?научно" да ги потврди тезите на својот лидер, тврдејќи дека новите сознанија за В.М. (значи, и на Т.А.) се иницирани од фактот дека по Седмиот конгрес на ВМРО (онаа ВМРО на бај Радко), коренито биле изменети на почетокот на триесетте години од минатиот век и дека бај Радко во екот на својата моќ почнал да размислува за независна Македонија! Бесмислица, зашто во истиот број на неделникот, каде што беа објавени овие нон-сенс гледишта, еден настинат Бугарин од македонско потекло, инаку, личен пријател на бај Радко и долги децении негов финансиер, пишуваше: ?Прашањето дали Македонија треба да биде самостојна држава или не, не е за јавна расправа (му рекол Ванчо МихаЈлов-заб. моја). Најважно е да се зачува бугарштината. Се направи грешка, зашто македонското движење најпрвин беше за обединета Бугарија, а потоа за независна Македонија". Јас го прашав што да им соопштам на луѓево? ?Можеш да им кажеш, ми рече тој, дека го менуваме курсот: ние не сме за самостојна и независна Македонија, зашто тоа е само една тактика во нашата политика!", се сеќаваше подоцна тој, Ѓорѓи Младенов. Тие години М.С. во ?Фокус" пишуваше дека ќе дојде време кога Македонците ќе дојдат пред МАНУ, таа, односно, македонската наука, поточно: македонската историографија, еднаш за секогаш да им ја каже вистината на кој јазик зборувале нивните татковци и дедовци!

Навистина, почнуваше планираната акција за менување на свеста на Македонецот за сопствената национална посебост.

Академикот Манол Пандевски, гледајќи дека ѓаволот ја однел шегата, во октомври 1996 година во ?Македонско време", во малата студија ?Тодор Александров во фокусот на 'новата' македонска митоманија", пишуваше, меѓу другото: ?...Зошто токму Тодор Александров е избран за повторно афирмиран мит, а не, да речеме, Ѓорче Петров, Даме Груев, Сандански, Пере Тошев, Петар Поп Арсов или некој друг вистински корифеј? Изборот не е случаен. Тодор Александров не е продукт на полетот, туку, напротив, тој е чедо на распадот на класичнта ВМРО. А распадот, сам по себе, е болен, конвулзивен. Тоа е матно време, кога на површина испливуваат секакви скудоумни, недораснати, но и бескруполозно амбициозни типови, што водат во пропаст ослободителни движења, па и цели народи". Па ќе додаде, убедливо: ?Србофобијата на Тодор Александров му служеше како параван зад кој требаше да го затскрива длабокото антимакедонство".

Се навраќам на ова болно време од пред десетина години не само за да ги потсетам на него читателите (се чини, тоа треба катаден да се прави, зашто основна наша, македонска, мана е брзозаборавот), туку и за да го поврзам токму тоа време и тие длабоко антимакедонски појави што го одбележаа, со накострешеноста на З.Т. кон ?Стоте македонски години". Зашто оваа наша прва енциклопедија, во најшироката смисла на зборот, е прирачник што упатува на злата што ја нападнаа Македонија и нејзиниот намачен народ во текот на изминатите стотина години, и е категорично, апсолутно против тие зла. А Тодор и Ванчо се само дел од нив.

Констатацијата и произволностите на З.Т. дека во македонската историја не постои поделба на ?врховисти" и ?централисти", односно, ?македонисти", и неговиот нападен обид во иста торба да ги смести џелатот и неговата жртва (Александров и Сандански), е несреќен и анахрон обид да се актуелизира напорот на онаа ВМРО-ДПМНЕ на голема врата во историјата на Македонија да ги протне и оние, кои толку ангажирано, и преку реки крв, се обидоа да нў приклучат кон туѓа историја. Демек, и тие се Македонци, само ?десни", за разлика од ?левите", значи, разликата меѓу нив е само идеолошка!

Во ?полемиката" З.Т. констатира дека ?од содржината на ова енциклопедиско издание се добива впечаток дека (тоа) е работено за други намери и цели". Па, точно: тоа, на некој начин, е работено и издадено и за други намери и цели. И е финансирано исклучиво со средства на МИ-АН, што може крајно лесно да се констатира од Миановта задолженост кај ИК банка од Скопје со седумцифрен кредит со кој се платени првичните трошоци. Ниту со нечии партиски пари, ниту со средства на некој финансиски моќник, ниту со средства на некоја и нечија власт. А ?другите намери и цели" можат да се видат и со голо око: Соработниците на енциклопедијата имаа мадиња да работат и да изработат ваков издавачки проект, кој ќе ја потврдува историјата на Македонија во ЏЏ век, бранејќи ја од оние кои ја присвојуваат или, уште полошо: кои аматерски и неподготвено ја препрочитуваат. Значи оние кои го немаат симболот на машкост и храброст. За жал, ни најсовремената медицина тука не може да помогне: сў уште, ни со најсовремен хируршки зафат, не може да им се вгради овој машки анатомски додаток, ако природата не ги обележала со него. Да го имаа, барем ќе се соочеа со ризикот да седнат да направат, да изработат, да објават нешто слично. Со ова, за мене, завршува оваа наметната ?полемика".
ИЗВОР

Quote:Полемики

СТО МАКЕДОНСКИ НЕВИСТИНИ - ВТОР ПАТ

Одговор на реакцијата на Јован Павловски "Имавме мадиња"

Зоран Тодоровски



Навистина незнам од каде толкава нервоза, бес, вулгарност и етикетирање на моето коректно и добронамено реагирање по повод објавувањето на енциклопедиското издание "Сто македонски години 1903-2003", под редакција на Јован Павловски (натаму: Ј.П). Во отсуство на аргументи и факти за изнесените дезинформации, необјективности и невистини во лексиконот, редакторот на изданието Ј.П., "првиот професор по теорија и практика на новинарството на првите шест генерации новинари", како што тој се фали, во својата реакција прави големи дигресии, исполитизирани излети, мешајќи баби, жаби и "м.....". А, притоа, тој и понатаму, еве веќе десет години, ме ословува со "младиот доктор по историја", прилепувајќи ми, незнам по кој пат, етикети на "гласноговорник на препрочитувачите на фалсикуваната (од Белград) историја на македонскиот народ". А мене, со звање научен советник и професор на постдипломски студии во Институтот за национална историја, одамна ми побеле косата од "препрочитување" на фалсификатите на Ј.П. и на неговите истомисленици.

Во својата реакција Ј.П. признава "провлекување" само на две "неточности", оправдувајќи го тоа со некакво "шаховско слепило". Тоа, колку што јас знам, се манифестира многу погоре на човечкото тело од "она" со што тој се фали во насловот на својата реакција.

Во моето реагирање на лексиконот изнесов само десетина примери, како што наведов, "телеграфски, колку што ми дозволува просторот", од мојата потесна специјалност, прелистувајќи го набрзина, бидејќи немам ниту време, ниту интерес да се занимавам со ова полиграфско издание. А за да го "оправдам насловот", како што вели Ј.П., нека редакцијата на "Утрински весник" ми дозволи простор колку што е потребен за да изнесам не 100, туку многу повеќе "неточности" според Ј.П, но со наплата на негова сметка.

Рекапитулацијата на наведените десет примери, што Ј.П. одбегнува да ги коментира, укажуваат на следното: 1. манипулација, 2. неточност, 3. премолчување, 4. додавање, 5. невистина, 6. необјективност, 7. злоупотреба, 7. измислување, 8. конструкција, 9. произволност, 10. дезинформација. А сето тоа е = на ФАЛСИФИКАТ.

А како редакторот на лексиконот Ј. П. прави манипулација со историските документи ќе го повторам и образложам следниот пример. На стр. 183 пишува: "15 мај (1922 г.). Потпишан бил протокол за соработка помеѓу ВМРО и Албанскиот комитет. Од него јасно се гледа дека Тодор Александров, освен за постојаната пробугарска национална и политичка ориентација, може да се обвини и за трговија со македонска територија. Спогодбата била составена од 8 точки. Нејзина цел била создавање голема Бугарија и голема Албанија...". Понатаму, се цитира точката 5 од окружното писмо на ЦК на ВМРО, потпишано од Т. Александров, за претстојните задачи на четите во Битолскиот револуционерен округ и се констатира: "од писмото јасно се гледа дека западна Македонија е прогласена за албанска покраина и ако некој тоа го промени, според заклетвата, ќе биде убиен".

Прва невистина: Протоколот, како што напишав во моето реагирање, не бил потпишан на 15 мај 1922 г., туку на 20 декември 1921 година во Тирана, познат како "Тирански договор"; Втора невистина: Протоколот не го потпишал Т. Александров, туку А. Протогеров и д-р Ф. Атанасов, како претставник на федералистичката струја на ВМРО; Трета невистина: Спогодбата не била "составена од 8 точки", туку од 11 члена; Четврта невистина, односно манипулација: Целта на Договорот, според член 2, била "да се ослободи Македонија и да се изгради како самостојна држава што ќе го има истото политичко и административно уредување како Швајцарија (федерална Република), со свои економски и географски граници"; Петта манипулација, односно злоупотреба: Според член 4 од Договорот, македонската граница кон денешната Косовско-метохиска област беше определена да минува "северно од Качаник", а за западната македонска граница кон Албанија се прифаќаше тогашната гранична линија "помеѓу југословенската држава и Албанија", додека за градот Дебар се предвидуваше "право на жителите за самоопределување". Навистина незнам со што Ј.П. го обвинува Т. Александров "за трговија со македонска територија"; Шеста невистина: Во цитираното писмото на ЦК на ВМРО, потпишано од Т. Александров, од 15 мај 1922 г., никаде, ама баш никаде, во 8-те точки не се спомнува дека "западна Македонија е прогласена за албанска покраина и ако некој тоа го промени, според заклетвата, ќе биде убиен". Навистина, незнам од каде редакторот Ј. П. ги пронајде горонаведените наводи и констатации. Ова е очигледна драстична манипулација, злоупотреба на документите и неодговорен фалсификат на Ј.П.

А како Ј.П. го злоупотребува моето реагирање, манипулира со мојот текст, односно додава, ми припишува и тоа што не сум напишал (а не му е прв пат да ми припишува тоа што не сум го изјавил или напишал), е следниот пример. Неговото пишување дека во "јануари 1903 на советувањето на најавторитетните идеолози и раководители на ТМРО, одржано во Софија, се диференцирале две групи-врховистичката и македонската" (стр. 18), јас го нареков дека "дискутабилна и волунтаристичка е констатацијата за поделбата на македонските револуционери на 'врховисти' и 'македонисти'", бидејќи, според Ј.П. произлегува дека сите оние кои биле за Илинденското востание биле "врховисти", а оние кои биле против востанието биле "македонисти". Ваквата моја забелешка Ј.П. ја квалификува за "констатација и произволност на З.Т. дека во македонската историја не постои поделба на 'врховисти' и 'централисти', односно 'македонисти'". Од каде заклучил Ј.П. за мојата "констатација и произволност'", само тој знае. Во македонската и бугарската историографија постои поделба на "врховисти" и "централисти", но не и на "македонска група", термин измислен од Ј.П. Нивната поделба произлегува од програмските и политичките цели на Организацијата, а не од националните сознанија, како што Ј.П. сака да ни ја прикаже.

Со овој лексикон, како и со претходните лексикографски изданија, Ј.П. сака да ни се претстави како македонски Крлежа. Но за разлика од големиот Крлежа, Ј.П. ја претвори својата издавачка организација во "институција за правење на фалсификати", штетна за дигнитетот на македонската историографија. Неговите изданија се далеку од стандардите и методологијата што треба да ги содржат современите енциклопедиски изданија и единствено можат да се вбројат во полиграфски изданија. Или поточно, во хронолошки зборник на публицистички и новинарски текстови за историјата на Македонија. Секое сериозно лексикографско издание се работи со научни работници од сите области, со знаење и искуства, со научна доследност и етика, а не со селекција, идеологизација и манипулација на историските документи, со пристраност и приклонување, а посебно со носталгија, емоција и приватизација на изданието (Ј. П. со поголем простор ги регистрира сите свои изданија, испуштајќи бројни капитални дела на МАНУ, Институтот за национална историја, Државниот архив и на други научни институции и културни и издавачки организации).

А како може лексиконот на Ј. П. да биде сериозно издание кога сеуште главни извори на кои тој се повикува се спомените на бројни дејци, револуционери и политичари, изјавите од сослушувањата на уапсените лица пред полициските органи, изјавите и коментарите на македонските партиски функционери (за Ј.П. Шарло е сеуште "Бугаринот", користејќи ги сеќавањата на Л. Колишевски и Темпо; Ченто бил осуден "поради наводен обид за бегството преку границата", градејќи го неговиот лик според информациите на советските дипломатски претставници во Белград, а не според новообјавената монографија и документите за Ченто од неговото досие), како и од исполитизираните памфлетски етикетирања за дневно-партиски потреби, пишувани во современите "независни" весници, магазини и списанија (за партијата ВМРО-ДПМНЕ и за нејзините лидери Љ. Георгиевски и Д. Димовска дознаваме од текстовите под иницијалите "И.К.", односно од наменските текстови пишувани во дневниот печат од гласноговорникот и член на ЦК на СДСМ, Иван Катарџиев) итн итн.

Со селекција и изоставување на личности, Ј.П. свесно прави и прикривање на традиционалната родољубивост на членови од неговото семејство, еден вид семеен фалсификат. Така, во одредниците за активноста на Бугарските акциони комитети во Македонија и за формирањето на Културниот клуб "Св. Климент Охридски" во 1941 г., покрај неведените "бугарофили" (Хаџи Кимов, Стефанов, Чкатров, Ѓузелов, Светиев и др.) не го сретнуваме името на неговиот чичко Никола Павлов-Бутика, кој после војната беше суден заедно со нив.

Оттаму, ги повикувам Институтот за национална историја, Сојузот на друштвата на историчарите на Македонија и Институтот за историја при Филозофскиот факултет јавно да се произнесат дали оваа "прва македонска енциклопедија" е навистина "оригинално и модерно толкување на историјата на Македонија и македонскиот народ за последниве 101 година!", дали се вклопува во современите македонски и европски историографски процеси и дали така треба да се пишува и толкува историјата на Македонија? Од МАНУ не очекувам вакво нешто, бидејќи оние што се најповикани, се вброија како соработници, рецензенти и промотори на енциклопедиските изданија на Ј.П.

А неговиот патолошки омрзнат "предавник на македонската кауза" Тодор Александров, во едно писмо од 17 мај 1923 г. препорачува: "Вистината е поголема и од светлината, но само кој што може и сака да ја види". А во случајот, Ј.П., ниту може, ниту сака да ја види, па затоа нека се држи за жанрот што најдобро му лежи, порнографско-комерцијалниот роман "Сок од простата".

П.С. Се согласувам со Ј.П. само во еден дел од неговата реакција. Ова навистина не е полемика, зашто за полемика е потребно да се има знаење, научна етичност, аргументираност и коректност, а не бегање од предметот на темата, злоупотребување, манипулирање, измислување и етикетирање, а особено не со фалење, како што тоа го прави Ј.П., со "машкиот анатомски додаток".
ИЗВОР

Quote:Рекапитулацијата на наведените десет примери, што Ј.П. одбегнува да ги коментира, укажуваат на следното: 1. манипулација, 2. неточност, 3. премолчување, 4. додавање, 5. невистина, 6. необјективност, 7. злоупотреба, 7. измислување, 8. конструкција, 9. произволност, 10. дезинформација. А сето тоа е = на ФАЛСИФИКАТ.

Quote:Со овој лексикон, како и со претходните лексикографски изданија, Ј.П. сака да ни се претстави како македонски Крлежа. Но за разлика од големиот Крлежа, Ј.П. ја претвори својата издавачка организација во "институција за правење на фалсификати", штетна за дигнитетот на македонската историографија. Неговите изданија се далеку од стандардите и методологијата што треба да ги содржат современите енциклопедиски изданија и единствено можат да се вбројат во полиграфски изданија. Или поточно, во хронолошки зборник на публицистички и новинарски текстови за историјата на Македонија. Секое сериозно лексикографско издание се работи со научни работници од сите области, со знаење и искуства, со научна доследност и етика, а не со селекција, идеологизација и манипулација на историските документи, со пристраност и приклонување, а посебно со носталгија, емоција и приватизација на изданието

Quote:А неговиот патолошки омрзнат "предавник на македонската кауза" Тодор Александров, во едно писмо од 17 мај 1923 г. препорачува: "Вистината е поголема и од светлината, но само кој што може и сака да ја види". А во случајот, Ј.П., ниту може, ниту сака да ја види, па затоа нека се држи за жанрот што најдобро му лежи, порнографско-комерцијалниот роман "Сок од простата".

П.С. Се согласувам со Ј.П. само во еден дел од неговата реакција. Ова навистина не е полемика, зашто за полемика е потребно да се има знаење, научна етичност, аргументираност и коректност, а не бегање од предметот на темата, злоупотребување, манипулирање, измислување и етикетирање, а особено не со фалење, како што тоа го прави Ј.П., со "машкиот анатомски додаток".

Полемикава меѓу Зоран Тодоровски и Јован Павловски е огледало на онаа помеѓу Јордан Петровски и Филип Петровски, во која Јордан и Тодоровски се, да ги наречеме Првата страна, а Филип и Павловски се Втората страна.

Во обата случаи Првата страна се повикува на конкертни недоследности во делата на Втората страна. Наместо да ги дебатираат конкретните наведени прашања, Втората страна оди во обид лична деискредитација на Првата страна.

Во случајов со "Стоте македонски невистини", Павловски едноставно ја брани тезата: Партијата одлучи дека Александров е злочинец и точка. Не само што нема потреба од проучување на фактите со цел да се потврди или разнебити одлуката (да не заборавиме дека за време на Комунзмот историјата ни беше презентирана на силно наменски начин) еден човек да се прогласи за државен непријател, туку и секоја рационална мисла, секој нов момент мора да се оквалификуваат како велепредавство, само заради фактот што не се поклопуваат со веќе донесената пресуда т.е. осуда на личноста.

Како што Александров е отсликан како негативна личност во Македонксата историја - без можност да се преиспитаат фактите - така и голем број денешни и идни Македонци ќе ја доживуваат неговата судбина доколку не се промени филозфијата на осудување без факти.

За илустрација ќе се послужам со она што ми е премногу добро познато:
Во досието на татко ми, Јордан Петровски, тој е од страната на службениците кои му го воделе досието е осуден уште пред да започне истрагата, бидејќи според нив бил "среброљубец" и "материјалист" - па затоа по автоматизам тој е државен непријател, без разлика што тој неговата способност да прави пари ја употребувал за добри намери, како на пример: донациите кон Народниот Театар, училишатата, младите локални уметници, без разлика што давал екстремно високи плати на неговите вработени и без разлика што позитивно ја движел локалната екомонија. Наспроти тоа, во досието како "нам позитивни лица" се оквалификувани луѓе со низок морален карактер кои биле подготвени да кодошат, дури и да колудираат со службите за да му наштетат на Јордан Петровски, само за да им помогнат на службениците да ја докажат неговата вина - за која одлуката веќе била донесена уште пред официјално да му се отвори досието.

Vo knigata "1984" od George Orwell,Wilson ke bide zatvoren bidejki negovata "subverzivna" aktivnost (pisuvanje na dnevnik,imajki devojka po sopstven izbor) t.e. sopstven zivot ne onoj diktiran od Golemiot Brat, i sopstvena verzija na nastanite okolu nego,svoi emocii nediktirani od Golemiot Brat i ljubov kon nekoj drug.Koga ke bide macen Wilson ke bide primoran da ja zrtvuva negovata ljubov i griza kon nekoj drug za da go socuva svojot zivot.
Rabotnikot Wilson vo Ministerstvoto za Vistina,ja pisuva vistinata koja mu e nalozena od Partijata.
Takov e i slucajot so Jovan Pavlovski koj,po se izgleda ne e zrtvata tuku e Dzelatot koj so svoeto pisuvanje se obiduva da ja otslika slikata za minatoto so drugi boi.

(05-11-2010, 04:19 PM)Solenik Wrote:

(05-11-2010, 03:56 PM)Пѫт Wrote: Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.

Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

Айде пак българите виновни. Не виждаш ли, че сте за смех на целият свят, не само в България.

Обаче, най-големият смех беше, когато един македонски вестник писа, че античните македонци първи измислили кондома. И като доказателство за това беше дадено нещо направено от глина, като гърне.

Ето какво пише един "македонец" от град Габрово.

Зошто сами се закопуваме?
Стефан Влахов Мицов

Пропагандата на македонскиот идентитет треба да биде не само агресивна, туку умна и професионална. Не еднаш и дваж, заради историчари аматери, ни се смее цел свет. Од античноста до денес Македонија има свои достоинства. Затоа не треба да измислуваме нови или да присвојуваме туѓи. Како може, на пример, во сериозен македонски весник да се појави тврдење дека новиот претседател на Бразил, Дилма Русеф, има македонски корени („пиринска мома го води Бразил“), со аргументот дека такво мислење имало на „фејсбук“? Нема ли надворешнополитички уредници, кои треба да ја знаат не само биографијата на Русеф туку и тенденциите во бразилската политика? Или друг факт, дека медиумите во Бугарија половина година трубат за победата на „полубугарката“. Верно, за време на изборната кампања таа од своите политички противници беше идентификувана со бугарската корупција. Ама да го мешаш селото Габрово во Пиринска Македонија со 80-илјадниот град Габрово во Централна Бугарија, од каде што е татко и Петар Русеф, е недопустливо. Затоа и медиумите во Бугарија не пропуштија да се извалкаат со нашето медиумско „откритие“. Тие секогаш под волот го бараат телето, но сега сами им го дадовме. А можеше да биде обратното, т. е. македонските медиуми да ги иронизираат бугарските. Зашто самата Дилма во првото интервју за националната бразилска телевизија на втори ноември рече: „Допуштам дека сум единствената Бугарка во наводници, која постигнала успех надвор од Бугарија“. Со тоа ја исмеа бугарската пропаганда која постојано тврди дека има голем број велики Бугари по светот. Уште повесело е што „полубугарката“ не знае ни збор бугарски. Ако, пак, на македонските уредници им било здодевно да ги следат бразилските медиум, можеле барем да го прочитаат убиствениот коментар на бугарскиот рекламен консултант Иван Стамболов „Радост моја, гордост моја“ (во весникот „Пари“) во кој, меѓу другото, се вели: „Нацијата (бугарската) ќе се консолидира околу Дилма Русеф и Бугарија ќе го присоедини Бразил како своја прекуокеанска територија! Бразилците ќе станат европски граѓани, а Македонците ќе пукнат од мака!“ За жал, случките како оваа не потсетуваат на зборовите на руските чукчи (плиткоумни луѓе - заб. на прев.) од познатиот виц: „Ами, чукчи не е читател, чукчи е писател“.

Авторот е универзитетски професор

http://www.vreme.com.mk/DesktopDefault.a...eID=151599

(13-11-2010, 07:17 PM)veritas Wrote:

(05-11-2010, 04:19 PM)Solenik Wrote:

(05-11-2010, 03:56 PM)Пѫт Wrote: Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.

Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

Айде пак българите виновни. Не виждаш ли, че сте за смех на целият свят, не само в България.

веритас, прочитај го постот убаво, никаде не се обвинуваат Бугарите, туку македонските медиуми.

(13-11-2010, 07:17 PM)veritas Wrote:

(05-11-2010, 04:19 PM)Solenik Wrote:

(05-11-2010, 03:56 PM)Пѫт Wrote: Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.

Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

Айде пак българите виновни. Не виждаш ли, че сте за смех на целият свят, не само в България.

Ти си смешен, машко. Прекини со тоа дека некој ве прави „виновни“ за нешто, тоа е само виртуелна идеја на медиумската пропаганда кај вас. Под нејзина хипноза сте и ви ги прикажува работите 23583252 пати преувеличени. Ќе ви кажат неколку пријатни приказни за Васил Левски и колку е праведна бугарската страна, за при тоа сѐ што ќе ви се каже за РМ да го поверувате слепо. Ако веќе коментираш, наместо да цитираш само дел од напишаното на Път, прочитај малку повнимателно што напишал. Најпрво бугарски медиум објавува „новина“ за нова божем македонска група на facebook во која се тврди дека Дилма Русеф е Македонка. А самата група очигледно е формирана не од Македонци, туку од Бугари. Сето тоа го објавува македонски „Дневник“, заедно со погрешната информација, но сепак ПРЕНЕСЕНА, а НЕ ИЗМИСЛЕНА од „Дневник“ дека Габрово е во Пиринска Македонија.

(13-11-2010, 08:32 PM)Душан Јордан Петровски II Wrote:

(13-11-2010, 07:17 PM)veritas Wrote:

(05-11-2010, 04:19 PM)Solenik Wrote:

(05-11-2010, 03:56 PM)Пѫт Wrote: Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.

Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

Айде пак българите виновни. Не виждаш ли, че сте за смех на целият свят, не само в България.

веритас, прочитај го постот убаво, никаде не се обвинуваат Бугарите, туку македонските медиуми.

Таа „вест“ е преземена од бугарските „Новините“, очигледно тенденциозно.

(13-11-2010, 08:45 PM)Dojkar Wrote: Ти си смешен, машко. Прекини со тоа дека некој ве прави „виновни“ за нешто, тоа е само виртуелна идеја на медиумската пропаганда кај вас. Под нејзина хипноза сте и ви ги прикажува работите 23583252 пати преувеличени. Ќе ви кажат неколку пријатни приказни за Васил Левски и колку е праведна бугарската страна, за при тоа сѐ што ќе ви се каже за РМ да го поверувате слепо. Ако веќе коментираш, наместо да цитираш само дел од напишаното на Път, прочитај малку повнимателно што напишал. Најпрво бугарски медиум објавува „новина“ за нова божем македонска група на facebook во која се тврди дека Дилма Русеф е Македонка. А самата група очигледно е формирана не од Македонци, туку од Бугари. Сето тоа го објавува македонски „Дневник“, заедно со погрешната информација, но сепак ПРЕНЕСЕНА, а НЕ ИЗМИСЛЕНА од „Дневник“ дека Габрово е во Пиринска Македонија.

Пренесена от кого? Я да видим:

Ето я оригиналната статия от новините:

Facebook Group: Brazil's New President Dilma Is Macedonian

Quote:The hometown of Rousseff's father, Gabrovo, is in central Northern Bulgaria and nowhere close to the Bulgarian region bordering Macedonia (so-called Pirin Macedonia).

След като излиза култувата статия "Пиринска мома го води Бразил", в която се цитират "Новините" реакция:

Macedonian Newspaper Deceives Readers about Dilma Rousseff's Origin



Извинение на "Дневник" до "Новините":

Macedonian Paper Apologizes to Novinite.com over Mixup with Dilma Rousseff's Origin


Айде сега, това, че някой шегаджия направил група, за да провокира и осмее най-вече българите и медийната истерия в България около Дилма Русев и това, че "Новините" излизат с "новина" за някаква група-ебавка от 50 човека е едно на ръка, но "Дневник"... е те просто избиха рибата (както казваме тук) с една от най-смехотворните статии, излизали в последно време.

(13-11-2010, 08:32 PM)Душан Јордан Петровски II Wrote:

(13-11-2010, 07:17 PM)veritas Wrote:

(05-11-2010, 04:19 PM)Solenik Wrote:

(05-11-2010, 03:56 PM)Пѫт Wrote: Важно е Македонците да излезат малоумни и тие да имаат што да си пљампаат цел месец.

Меѓутоа важното за нас е тоа што е трагична не „летаргичноста“ и „апатијата“ на македонската јавност - ќе го кажам на македонски за да биде поразбирливо - од МРЗЛИВОСТ, БЕЗДУШНОСТ И ПРОСТОТИЈА си страдаме, ете тоа е.

Айде пак българите виновни. Не виждаш ли, че сте за смех на целият свят, не само в България.

веритас, прочитај го постот убаво, никаде не се обвинуваат Бугарите, туку македонските медиуми.

Се обвинува сензационализмот. Път го обвинува македонскиот медиум „Дневник“ што се истрча да направи сензација пренесувајќи непроверена вест која на крајот на краиштата потекна од бугарски медиум „Новините“ кој решил да направи таква голема реклама на некоја групичка од facebook. А пак таа групичка да ти била направена од Бугари. Сепак во критиката на Път, заслужено, се најдоа и двата медиума, и македонскиот и бугарскиот. Наспроти тоа veritas се најде повикан во лицето на бугарските медиуми и нивните „заслуги“ од „сферата“ на сензационализмот, но не осети потреба да прочита затоа што веќе од дома си знае кој е смешниот во приказната - ние, се разбира. А купчето безделничари што ја направиле групата во facebook се „достойни българи“.

Изгубени в превода:

Quote:The error was made during the translation of the article "Facebook: The new president of Brazil is Macedonian" and the location of Gabrovo. The article suggests that Gabrovo is "nowhere close to the Bulgarian region bordering Macedonia (So-called Pirin Macedonia)", but, by mistake, the translation and the published article suggests that Gabrovo is in Pirin Macedonia, partly because there is a village with the same name in that region (Southwestern Bulgaria), the geographic region known as Pirin Macedonia.

This, regretfully, resulted in a completely misleading headline of the article.

http://www.novinite.com/view_news.php?id=122112

(13-11-2010, 10:12 PM)Dojkar Wrote: Се обвинува сензационализмот. Път го обвинува македонскиот медиум „Дневник“ што се истрча да направи сензација пренесувајќи непроверена вест која на крајот на краиштата потекна од бугарски медиум „Новините“ кој решил да направи таква голема реклама на некоја групичка од facebook.

Спри се малко, бе и прочети оригиналната статия на Новините и после прочети и обясненията на Дневник за "грешка в превода".

(13-11-2010, 10:12 PM)Dojkar Wrote: А пак таа групичка да ти била направена од Бугари. Сепак во критиката на Път, заслужено, се најдоа и двата медиума, и македонскиот и бугарскиот. Наспроти тоа veritas се најде повикан во лицето на бугарските медиуми и нивните „заслуги“ од „сферата“ на сензационализмот, но не осети потреба да прочита затоа што веќе од дома си знае кој е смешниот во приказната - ние, се разбира. А купчето безделничари што ја направиле групата во facebook се „достойни българи“.

На купчето безделничари, които са направили групата във фейсбук, шапка им свалям, честно! Едва ли и те самите са подозирали какъв цирк ще се разиграе.

Зошто баш сега ви текна на вас "бугарашите" да ги коментирате постовите на оваа тема кои стојат нечепнати десетина дена, кога веќе дискусијата фаќа нов терк. Патем, кога сме веќе на темата, која ви е целта секоја тема и која има и особено онаа која нема врска со Бугарија да ја спамирате со вашата тематика. Тематика која со денешнава состојба на Република Македонија и Македонците немаат врска.

Ваквите дејства на играње на бугарски баба роги ми личат на "бугараштина" од ванчомихајловистички ков...