Интересно. А еве ја четата на војводата Петар Чаулев, еден од водачите на Охридско-Дебарското востание



А знамето кое што го веат е ова, кое што е знаме на охридските востаници за време на Илинденското востание:

Охридско -Дебарско востание 1913
Споделете ја веста
6
Заборавеното и забранетото Охридско-Дебарско востание во југозападниот дел од Македонија од септември 1913 година, еден месец по Букурешкиот договор.

ВМОРО во соработка со вооружените македонски Албанци креваат востание против српските војски. Ова е веројатно првиот воен сојуз помеѓу ВМОРО и Албанците. Востанието добива тајна поддршка и од штотуку формираната албанска држава. Во денешната македонска историја допрва ќе се истражува, исто како и Тиквашкото востание, кренато 3 месеци претходно.
Поради политички и идеолошки причини овие востанија биле забранети и осудени да бидат заборавени. Само за нивно споменување, луѓе можеле да бидат и убиени од режимот кој владеел потоа. Додатна причина е што во неговото подготвување учествувале личности кои се историски жигосани како контроверзни. Сепак, ова неуспешно востание оставило длабоки и неизбришливи траги во меморијата на обичниот народ.

И самиот град Кичево бил ослободен во текот на востанието. По неколкудневната слобода, српските војски навлегуваат во градот и ги убиваат највидните граѓани и членови на фамилиите кои биле поврзани со македонската револуционерна организација. Бројот на мртвите е неколку десетини.

МИРНИ ИНИЦИЈАТИВИ ЗА ДА НЕМА НАТАМОШНО КРВОПРОЛЕВАЊЕ

Имало иницијативи кои биле испраќани од бегалците кои го напуштиле овој дел на Македонија. Во него се зборува за тортурите на кои било подложено македонското население на едно ново многу потешко робство отколку Турското владеење, овој пат под власт на Србите и Грците и дека Букурешкиот договор е многу голема грешка. Оваа иницијатива од преку 150 000 бегалци била доставена до Едвард Греј председател на Лондонската конференција, и до полномошните министри на Русија, Англија, Австро-Унгарија, Италија и Франција во Софија. Несомнено сите Македонци, без разлика на нивото на самосвест, биле свесни за погубноста на договорот од Букурешт. Повеќе им одговарало, кога веќе неможе да се издејствува создавање на независна македонска држава, останување на целовитоста на македонската земја под бугарска власт, за што своевремено се залагал и големиот Крсте Петков Мисирков.

Втора иницијатива со цел да се спречи натамошно крвопролевање, направила тричлена делегација составено од професорите Љубомир Милетич, Иван Георгов и Александар Балабанов кои во името на Ц.К. на ВМРО на властите на влијателните европски држави од тоа време им ја изложиле погубноста на Букурешкиот договор. Европските власти не пројавиле никаква волја за ревизија на договорот...

Веројатно одамна се спремале Македонија да им служи како паричка за поткусурување за придобивањето на интересите на балканските земји за големата воја која ќе отпочне веќе следната 1914 година...

ОХРИДСКОТО ВОСТАНИЕ, ВОЕН СОЈУЗ ПОМЕЃУ ВМРО И АЛБАНЦИТЕ ЗА ПРОТЕРУВАЊЕ НА СРПСКИТЕ ВОЈСКИ

Охридското востание многумина и не знаат оти воопшто се случило. Било затскривано зад сцената, пред се од идеолошки причини. Моите кичевчани, а и сите во Македонија треба да знаат многу добро за него (а ретко кој воопшто знае за него). Се случило во септември 1913 година, на само два месеци по крваво задушеното Тиквешко востание во кое биле убиени повеќе од 1200 луѓе од српската војска и домашните соработници на српските власти и еден месец по потпишувањето на катастрофалниот Букурешки договор. На чело на востанието застанале охриѓанецот Петар Чаулев и стружанецот Милан Матов, брат на Христо Матов. Биле ослободени Охрид, Струга, Дебар и Кичево во содејство на четите на ВМРО и на албански востаници. Востанието имало тајна поддршка од младата албанска држава. Биле формирани тела со мешан состав.

Еве што напишал војводата Петар Чаулев во своите мемоари:

„Во Дебар востанието веќе беше кренато. Ноќта на 11 септември окружниот управител Кирковиќ се извлече од градот заедно со митрополитот Варнава и со другите чиновници и се упати кон Охрид. Гледката беше колку пријатна, толку страшна, кога гледа човек како разјарениот народ од сите околни села, вооружен кој со што имал, трча кон градот и оттаму кон село Горенци каде очајно се бореа српските војници. Секој беше уверен дека победата е на страната на народот, не само затоа што беше поброен од војската, туку и затоа што беше мотивиран и беше готов да се фрли во оган, макар и со празни раце.

Дебар ликуваше, Македонското знаме се вееше на секој прозорец. Двеста-триста заробени србски војници тивко без никој да ги вознемирува, ги водеа низ градот. Други ги прибираа убиените и ранетите меѓу кои видов еден офицер, кој, според сведочењето беше погоден со седум куршуми. Народот весело и гордо се движеше по улиците и секој се загледуваше по ќошињата со цел да најде некој убиен војник и да му го земе оружјето.“

Идејата на востанието било да го сврти вниманието на светската јавност за направената грешка со Букурешкиот мировен договор со кој Македонија е поделена помеѓу соседите. Планот бил самото востание да биде посериозно подготвено, но по се изгледа револтот од населението кон новите окупатори бил преголем и едноставно вивнал. Требало да се крене во Октомври наместо во Септември. Требало да обезбеди и посериозна помош од штотуку формираната албанска држава (1912 година). Револуционерот Милан Матов тоа време престојува во Албанија каде се обидувал да воспостави сериозни врски со албанските власти и да обезбеди што поголема поддршка од нив. Еве што тој пишува во своите мемоари:

„Така минуваше мојот престој во Елбасан, во постојана грижа за создавање организација со довчерашните непријатели и во подготовка на еден метеж чии рамки не се гледаа. Тоа траеше до ноќта меѓу 12 и 13 септември кога ме разбудија силни викотници: 'станувајте веднаш, во Македонија се крена востание'. Дури неможев да поверувам оти подготвителните мерки дадоа толку брзи резултати“

Почетокот на востанието било многу случаен. Една чета вооружени Албанци налетала на српска единица кај селото Епискупија и се судриле со нив. Гласот за овој судир набргу се проширил по што населението едноставно се кренало на оружје. Србите се повлекле од Дебар и тоа е веста што дошла до Матов. На прашањето на албанскиот министер, христијанин, Лев Носи и Сакиф паша, што да се прави, Матов кој тие деноови бил во нивно друштво одговорил:

„Нема потреба од многу мислење. Веднаш треба да се поткрепи започнатото востание со луѓе и оружје, а политички, со јасна поддршка на албанската држава“

Ја добил нивната согласност, но не и согласноста на Исмаил Кемал бег кој се плашел од ризикот за војна со Србија на која младата Албанија не била подготвена. Но сепак понудил секаква тајна поддршка на востанието во пари, луѓе и оружје против Србија во Македонија. Со ова е ставен неформален печат на веројатно првиот историски сојуз помеѓу ВМРО и Албанија, бидејќи сметале оти во тоа време имаат заеднички непријател во експанзионистичка Србија.

Матов по ова се подготвува за на пат, назад во Македонија порачувајќи им на своите албански домаќини, нарекувајќи ги 'албански пријатели', да се подготват самите, а со тоа и градот за прием на многу бегалци. Ова наишло на чудење кај Албанците бидејќи верувале оти нема да се дозволи повторно заземање на ослободените територии од Србите. Но околностите биле сосем поинакви и за остварување на овие желби, според Матов, биле потребни 300 000 луѓе под оружје. Албанците верувале оти Европа ќе ги одврати Србите од поход кон изгубените територии, но тоа било само наивно размислување.

Во ослободениот Дебар набргу била воспоставена револуционерна власт од двајца Албанци и еден Македонец, Али Пустина, Риза беј и Христо Атанасов. На 13 септември востаничките чети влегуваат во Охрид. За ова во своите мемоари Чаулев пишува:

„Од пред извесно време се обединивме со Албанците и со македонските Албанци, но тие како народ се лесно избувливи, па избрзавме со востанието. За востанието не сме виновни ние, колку србските предизвикувачки дејствија, кои едноставно беа неиздржливи. На 1 септември народот очекуваше да се отворат училишта, но видовме дека тоа веќе не се наши. Црквите опустеа зашто никој не сакаше да влезе во нив кога ќе чуеше дека внетре има србски поп, а посебно не сакаа да чујат за владиката Варнава. Кога се случи анексијата, Србите ги разурнаа сите џамии. Трговијата сосема опусте. Нашиот селанец порано купуваше ока сол за еден грош, сега треба да даде шест гроша. За нецела година народот оголе. Нема работа тука но никого не пуштаат да оди во странство. Неколку србомани во градот се се' и сешто. Казните и тепањето станаа сосема вообичаена работа. Честа и животите на луѓето се во рацете на тие луѓе.“

Чаулев бил против заземањето на градовите, но неможел да ја спречи желбата на востаниците. Самиот тој бил еуфорично дочекан со радосни извици во родниот Охрид пред насолбаните толпи народ.

Матов кој во тоа време бил тргнат кон Струга пишува:

„Четниците се одмораа, а јас напишав еден повик до населението на реонотсо што го поканив да се крене на оружје и да се присоедини кон нашиот одред. Се собраа повеќе од 200 луѓе макар лошо вооружени. Благајникот на четата, Абдула, го извади од ранецот албанското знаме, црвена боја со црн орел и го закачи на еден стап на кој имаше и цвеќе. Кога се приближивме кон Сруга го посоветував да стави една полумесечина од жолта тенеќија, бидејќи голем дел од населението ја немаше заборавено турската власт и не е навикнат на албанскиот орел. Кога минавме крај селото Враништа, кое беше христијанско, кон нас се приклучија многумина од месното население. Луѓето почнаа да ме прашуваат што сме ја развеале таа црна кокошка, мислејќи на албанскиот орел и нели е подобро наместо неа да го развееме црвениот лав? Јас се свртев и погледнав: освен старите другари, во одредот сите други беа луѓе кои порано ме гонеле во потера, но сега ситуацијата налагаше заедно да се бориме против поробувачот“.

ВОЕНИ ДЕЈСТВИЈА

По првичниот успех во Битола почнуваат да се собираат србските војски. Војводата Чаулев наредува востаниците најнапред да го ослободат Кичево, а потоа да тргнат кон Битола. На пат кон Кичево, востаничките војски се судруваат со веќе настапувачките српски војски и во месноста Петрино (меѓу Ресен и Охрид) водат огорчена битка која трае две деноноќија, 17 и 18 септември. Овие позиции ги бранат војводите Антон Шибаков и Нестор Георгиев. Подоцна србите ја пробиваат оваа позиција но со големи жртви на обете страни. Петар Чаулев во исто време води огорчени битки со Србите кај село Иванчишта, кичевско во регионот Копачка. Тука ги разбива Србите по што на 17 септември востаниците влегуваат во ослободеното Кичево. Цела територија од Дрим, Охридското езеро, до Кичево е слободна!

На 18 септември востаниците одат на југ кон Галичица каде последно ќе се судрат со спбско-грчките војски.

ЗАДУШУВАЊЕТО НА ВОСТАНИЕТО

Во струга Матов се сретнал со својата мајка. Куќата била толку преполнета со луѓе што старите греди почнале да попуштаат. Оттаму заминува кон Охрид каде се среќава со градските првенци кај стариот Чинар. Тука се среќава со Павел Христов, член на Битолскиот револуционерен округ и еден од петте члена на охридската револуционерна власт. Тука Матов ја објаснува реалната слика на востанието и дека првичните успеси се само поради првичната паника создадена кај Србите, како и дека не очекува било која држава да се вмеша во овие настани. На ова Христов почнал необјасниво да крева паника и почнал да зборува без тек дека треба да се бега кон Албанија, дека народот треба да се евакуира и да се крие кај ќе стигне. Тоа неоправдано поведение на Христов го извадило од такт Матов кој му вперил пиштол во лице обвинувајќи го за создавање паника и за предавство. Тука работата се смирила но веќе пукнал муабет помеѓу охриѓани за текот на настаните. Тоа резултирало што истата ноќ два преполни чунови со бегалци го напуштиле Охрид заминувајќи кон селото Лин во Албанија. Помеѓу нив и Павел Христов...

И нему и на многумина им било јасно оти востанието од старт било осудено на пропаст. Како и Илинденското десет години пред тоа, така и ова било кренато предвреме, и не успеало да мобилизира повеќе од 4000 луѓе. И со таа сила покрај сета логистика од народот било невозможно да се спротистават на србската регуларна војска и домашните србомански формации. На дваесетина километри источно од Охрид бил формиран одбрамбен бедем на височините на Петрово и Буково. Востаниците четири пати успеале да ги одбијат Србите, кои до 16 септември настапувале од Ресен, но тоа било се' што можело да се стори.

Според Милан Матов, бедемот кај Петрово бил пробиен кога Србите со стратегиска измама убиле 27 востаници, а потоа уште толку од митралеско гнездо. Кај Буково позицијата ја отценил како слаба и по нецели 2 часа востаниците се повлекле. Една од грешките можеби ја направил самиот Чаулев кога ги поделил востаниците на 3 дела, но не бил без значење и ударот од зад грб, зададен од грчките војски кај Голак Планина. Наскоро Дебар, Струга, Охрид и Кичево биле повторно заземени од Србите. Четите биле расформирани.

СРПСКИТЕ ЗЛОСТОРСТВА

По влегувањето на Србите на овие простори настанал егзодус на 30 000 луѓе кои се дале во бегство пред српските убиства и пљачки. Биле убиени 100 луѓе само во Кичево и кичевско, македонски и албански првенци. 150 луѓе се жестоко претепани, кој каде бил дофатен. 17 од нив умираат од повредите. Во селото Пласница се убиени 46 луѓе а 5 куќи се изгорени до темел. Во битолско Ѓавато се убиени 40 луѓе, а труповите им се фрлани во бунари. Во Битола се затворени и ѕверски мачени 46 граѓани од кои 11 свештеници. Во Охрид биле веднаш обесени 40 видни граѓани, 8 свештеници и 5 учители. Покрај нив биле убиени уште 150 граѓани. Убиени се уште 500 Турци и Албанци. Голем дел од убиените се фрлени во длабокиот сув бунар до Имарет џамијата (се наоѓала врз темелите на светиклиментовиот храм на Плаошник). Потоа бунарот е затрпан со камења. Не знам дали е откриена оваа масовна гробница. Во одбраната на Дебар се убиени 300 востаници а стотици граѓани се убиени. Жените и децата од овие региони биле фрлани во огин, а мажите цивили биле редени во редици и така стрелани од зад грб. 80 села биле изгорени до темел. Ѕверства имало и надвор од овој регион. Така во кочанско се убиени 201 човек а 107 се жестоко малтретирани. Во Делчевско се убиени 212 луѓе, 87 се изчезнати. Во Пехчево 134 убиени. Матов бега во Албанија каде дознава дека Србите ја претепале мајка му, а куќата му била целосно опљачкана и срамнета со земја. Од Албанија оди во Трст каде со 'Ориент експрес' оди за Бугарија каде умира во 1962 година. Така завршува уште една крвава епизода од македонската историја.

ЗА ЧАУЛЕВ И МАТОВ

Охридскиот војвода, Петар Чаулев е еден од „забранетите“ македонски војводи. Според мемоарите на Милан Матов (кој не го сакал воопшто Чаулев) овој македонски војвода, всушност и не бил Македонец туку имал албанско потекло бидејќи неговата фамилија биле ппрабославни Албанци кои се преселиле од Албанија во Охрид и покасно се претопиле во домицилното македонско население. При крајот на својот живот го потпишал исклучително значајниот Мајски манифест на Ц.К. на ВМРО од 6 мај 1924 година, кој го потпишал заедно со Тодор Александров (во име на Александров се потпишал Александар Протоѓеров) во кој почетокот гласи: „МАНИФЕСТ ДО МАКЕДОНСКИОТ НАРОД, ДО ОРГАНИЗИРАНОТО РЕВОЛУЦИОНЕРНО НАСЕЛЕНИЕ ВО МАКЕДОНИЈА И ДО МАКЕДОНСКИТЕ РЕВОЛУЦИОНЕРИ. БРАЌА МАКЕДОНЦИ!...“

Овој потпис се смета дека и значел негова смртна пресуда зашто заради него Ванчо Михајлов праќа луѓе во Милано каде го убиваат на 42 годишна возраст...
Милан Апостолов Матов, игнориран од македонската историја. Роден е во Струга 1875 година. На 20 години влегува во ВМРО. Од 1900 година станува член на струшкиот Околиски комитет. Во 1902 е уапсен и лежи во затворот во Охрид до март 1903.

Учествувал во Илинденското востание во четата на Л. Групчев. Делегат е на Прилепскиот конгрес во 1904. Во 1905 станува член на Битолскиот револуционерен округ, а во 1907 претседател. Со овој бекграунд се јавува како еден од водачите на Охридското востание. Бил познат како човек од кој тешко се добивала милост. Голем патриот и борец. Се повлекува во Бугарија и умира на 62 години.


http://www.mn.mk/istorija/147-ohridsko-d...tanie-1913

(02-06-2010, 11:33 PM)афион Wrote:

Ако трябва да съм честен, срам ме е от това, че сме подписали (България) Букурешткиот мирен договор, коjто е огромна катастрофа за българите. Може би по-добре беше да окупират цяла България(гърците и сърбите) да видим как може да я поддържат тази окупациjа...Но този мирен договор е убийствен....След това България води още две войни срешту сърби и гърци, но веке ни имат за агресор, понеже веднаж сме подписали мирен договор, че се отказваме от Македония. Може би тогава оште България трябваше да се пребори за една истински независима Македония...Но както и да е, това са мисли на глас...Но и србите, колко са били жестоки! На времето нашиот цар Симеон почти ги е изтребил(останале една шепа срби), но пак са се умножили и укрепили, благодарение на Византия. След това по времето на цар Самоил - неговата прва задача е била да завладее србите и тоj го направил...А както се знае техните кралеви водjат началото си от бугарските царски династии, но алчността и жаждата за чужда земjа винаги може да изиграе лоша шега на секоj народ...(в случая на србскиот - откакто протегна мрсни раце към Македония, мир не са видели...ни от хрвати, ни от албанци, ни от македонци(бугари) и ето дойде времето, когато тази измислена држава Сърбославия се разпадна...

Конче не подценявай човешкия и държавнически ресурс на Сърбия и предшествените и формации.

Иначе за Букурещ, кой е щял да позволи пълна окупация на България?

(03-06-2010, 06:06 PM)rekica Wrote: Конче не подценявай човешкия и държавнически ресурс на Сърбия и предшествените и формации.
Иначе за Букурещ, кой е щял да позволи пълна окупация на България?

Аз не подценявам нищо, само припомних, че след Освобождението, ние все сме ги побеждавали,(сърбите) но те са печелили само благодарение на това, че са заставали на страната на победителите. Едно към едно, те са отстъпвали...Припомни си всички войни с тях, като започнем със Сръбско-Българската:
Сръбско-Българската война завършва благодарение на нотата, която отправя АвстроУнгария до нас, когато тръгваме към Белград. И каква е била тази нота: "Ако продължите напред, ще срещнете австроунгарски войски.
Втората Балканска война:
Сърбите се спасяват от поражение, само благодарение на румънците, които нападат в гръб и почти стигат до София, нападат отново и турците, докато гърците също не са били сериозен противник. Или гърците и сърбите се спасяват благодарение на коварството на турците и румънците, които в стремежа си да откъснат парчета от нашата земя, нарушават мирните договори помежду ни.
Първата Световна война:
Сръбската армия е разбита от нашите войски и изтласкана чак до Адриатическо море. Остатъците от србската армия се прегрупират и превъоръжават благодарение на помощта на Франция.
Ние ги бием, но в един момент срещаме френски и английски войски, които подкрепят сърбите.
Втората световна война
Просто срещу нас няма сръбска армия, а партизаните на Тито, които са подържани също от Англия, Франция, САЩ и СССР, но нещо да си чул да направят сериозно срещу българската армия?


И второ, нека да си припомним за Букурещкият мирен договор от българска гледна точка:
На 28 юли 1913 г. В румънската столица се подписва унизителния за страната Букурещтки мирен договор. Южна Добруджа до линията Тутракан-Екрене се предава на Румъния, цяла Македония без Пиринския край преминават в ръцете на бившите съюзници. България успява да запази само малка ивица от Беломорското крайбрежие и Рило-Родопския масив.
Веднага след подписването на мирния договор в Букурещ България се опитва да възстанови владеенето си върху земите до линията Мадия-Енос, предоставени от Лондонския мирен договор. Но изправено пред мълчанието на великите сили и липсата на възможност за нова военна кампания срещу Турция, българското правителство трябва да преглътне за загубата на и на тази територия. Отношенията с Османската империя се уреждат чрез Цариградски договор, подписан на 16 септември 1913 г. Османската империя си връща Източна Тракия, от която България получава Малкотърновско, Свиленградско и Царевско. Съхранява се собствеността на турските поданници в отстъпените на България територии. Първата национална катастрофа става исторически факт.
Близо 1 милион българи остават в териториите, окупирани от сръбските и гръцките войски. Българското учебно и църковно дело тук е унищожено. Стотици свещенници и учители лежат с месеци по затворите. Много от тях са физически унищожени. Десетки хиляди бежанци търсят спасение в България. От завзетите от Турция земи на север бягат близо 100 000 изгнанници. Всичко българско там е подложено на унищожение. След прокарването на румънската граница дълбоко в Южна Добруджа, добруджанския въпрос навлиза в нова фаза на своето развитие.
По време на войната България загубва повече от 66 000 войници. В броя на жертвите не влизат хилядите избити българи от Тракия и Македония. Освободени са 23 187 кв. км. населени с 400 000 българи едва 20% от българското население, за чието освобождение воюва българската армия. С много по-малко жертви съюзниците на България от първата балканска война уголемяват значително своите територии за сметка на България. Страната излиза от войната ограбена, разпокъсана и с разнебитено стопанство. Близо 250 000 бежанци потърсват спасение, препитание и подслон в българската държава. Тежките последици от неразумната и авантюристична политика на Фердинанд и управляващите партии остава да тегне десетилетия върху българския народ. До този момент българите добиват самочувствието на уверен в силите си народ. Те защитават Съединението през 1885 г., стават най-силната държава на Балканите. В стопанската и културна област България се развива с темпове, които дават основание да се говори за “българското чудо”. Тежката национална катастрофа пречупва този подем.
От друга страна в земите попаднали под сръбска и гръцка окупация, българското население не желае да се примири с новия национален угнетител. Още през 1913 г. В Тиквещко започва масово народно въоръжено възстание ръководено от чети на ВМПО. Освободени са Неготино и Кавадарци, но скоро възстанието е потушено. На 20 септември започва възстание в Дебърско, Стружко и Охридско, където е установена революционна власт. На 25 септември са освободени Охрид и Струга, но изправени сами црещу цялата сръбска войска, възстаниците претърпяват поражение. Сръбските окупационни власти налагат крайно терористичен режим. 270 села са изгорени, хиляди българи са изклани и обесени от сръбските власти. Българското население още веднъж показва, че ще отстоява националната си самобитност до край.
Българското крушение от 1913 г. Предопределя участието на страната в зреещия световен конфликт. България отвсякъде граничи с български земи и реваншът се налага като основен външнополитически курс. Несекващите борби на българите останали под сръбска и гръцка окупационна власт, обосновават и поддържат националните тежнения и стремежа за поправяне на историческите несправедливости от Букурещ и Цариград.

(03-06-2010, 06:06 PM)rekica Wrote: Конче не подценявай човешкия и държавнически ресурс на Сърбия и предшествените и формации.

Иначе за Букурещ, кой е щял да позволи пълна окупация на България?

Извинявай, не одговорих на вторият ти въпрос. Аз казах, дори да се стигнеше до това положение...пълна окупация, ние не биваше да подписваме този договор. В крайна сметка, решаваща роля изиграват румънските войски пред София, но въпреки това не е трябвало да капитулираме, но по-добре щеше да бъде изобщо да не се стига до това положение.Но крушката си има опашка. Както каза и Афион, тази история си има предистория. Ние преди Първата Балканска война се съгласяваме на дележ на Македония със сърбите, а с гърците съвсем високомерно отказваме да преговаряме относно Македония.
И накрая, с това си изречение исках да кажа, че при подобна ситуация след Първата световна война Турция отказва да подпише пораженческият договор, наложен и от Великите сили, който щял напълно да разпокъса страната. Те били готови на всичко, за да запазят страната си цяла...А ние бяхме ли????????

(03-06-2010, 03:34 PM)Vodno konche Wrote: Ако трябва да съм честен, срам ме е от това, че сме подписали (България) Букурешткиот мирен договор, коjто е огромна катастрофа за българите. Може би по-добре беше да окупират цяла България(гърците и сърбите) да видим как може да я поддържат тази окупациjа...Но този мирен договор е убийствен....След това България води още две войни срешту сърби и гърци, но веке ни имат за агресор, понеже веднаж сме подписали мирен договор, че се отказваме от Македония. Може би тогава оште България трябваше да се пребори за една истински независима Македония...Но както и да е, това са мисли на глас...Но и србите, колко са били жестоки! На времето нашиот цар Симеон почти ги е изтребил(останале една шепа срби), но пак са се умножили и укрепили, благодарение на Византия. След това по времето на цар Самоил - неговата прва задача е била да завладее србите и тоj го направил...А както се знае техните кралеви водjат началото си от бугарските царски династии, но алчността и жаждата за чужда земjа винаги може да изиграе лоша шега на секоj народ...(в случая на србскиот - откакто протегна мрсни раце към Македония, мир не са видели...ни от хрвати, ни от албанци, ни от македонци(бугари) и ето дойде времето, когато тази измислена држава Сърбославия се разпадна...

Само си пропуштил во целиот пост да нагласиш дека Македонија си е македонска и ничија друга земја.Тоа е најважното во целиот случај!

И не знам со каква цел си го ставил во загради тоа ,,бугари,,? поистоветувајќи ги со Македонците?!

А бре човече,вас никако да ви се разјасни дека ние сме едно,а вие сте нешто сосема трето,нешто што е неизмерни единици поразлично од нас Македонците.

Врти-сучи,бајгањовското поведение никако да си го промените, а после барате туѓинците (ака Македонците) да ве почитуваат?!!

(04-06-2010, 11:17 AM)demmian Wrote: Само си пропуштил во целиот пост да нагласиш дека Македонија си е македонска и ничија друга земја.Тоа е најважното во целиот случај!

И не знам со каква цел си го ставил во загради тоа ,,бугари,,? поистоветувајќи ги со Македонците?!

А бре човече,вас никако да ви се разјасни дека ние сме едно,а вие сте нешто сосема трето,нешто што е неизмерни единици поразлично од нас Македонците.

Врти-сучи,бајгањовското поведение никако да си го промените, а после барате туѓинците (ака Македонците) да ве почитуваат?!!

Демиане, ти знаеш много добре, че аз съм българин, а не македонец. До тук ти е ясно всичко, нели? И второто - ти си македонец, не си бугарин, до тук пак всичко е ясно, предполагам
Като тръгна от тази позиция, аз като българин излагам и българската гледна точка относно това въстание, а тя е следната: Охридското въстание е българско, вдигнато от българи. Видя знамето на Охридските въстанници, което го постна Път, нели? На каков език пише там Македония - на български, какво знаме се гледа там - българското, така ли е или не. Аз не мога да бъда лицемерен и да ти зборувам това което ти сакаш да чуеш. Аз ти зборувам исторически истини. Вие, днешните македонци припознавате нашата история за своя, защото сте наследници на ония българи, които са живели в Македония и ти го знаеш, не се прави на ощипана мома.
Днес ги прекръстихте тези българи на македонци - но все пропускате факта, че те се наричаха македонски бугари.
И така днешните македонци за разлика от старите(македонските бугари) са само македонци. Така е станало, добре. Няма проблем. Ваше право е. Но, моля, моля нашата история си е наша история, ако искате да е општа, до 1945 г мора да слагате след името македонец бугарин или македовски бугарин или бугарски македонец, както днес наричате хората в Македония, които си я знаят историята - бугараши. И всичкике бидат щастливи и задоволни. Нема друг начин. Как мислиш, че ние българите ке се откажем от нашата история ли? Нееее, няма начин. Това е, тук няма смисъл да се спори. Това е моята гледна точка и ти не можеш да ми я промениш. А ти си имаш твоя, която аз не мога и не искам да я променя. Значи мора да се приемем един друг такива каквито сме. Аз за тебе лошо не мисля и не сакам да мисля, но и ти ме разбери и ме приеми такъв какъвто съм - един българин добруджанец или добруджански българин.

(04-06-2010, 03:53 PM)Vodno konche Wrote: Демиане, ти знаеш много добре, че аз съм българин, а не македонец. До тук ти е ясно всичко, нели? И второто - ти си македонец, не си бугарин, до тук пак всичко е ясно, предполагам
Като тръгна от тази позиция, аз като българин излагам и българската гледна точка относно това въстание, а тя е следната: Охридското въстание е българско, вдигнато от българи. Видя знамето на Охридските въстанници, което го постна Път, нели? На каков език пише там Македония - на български, какво знаме се гледа там - българското, така ли е или не. Аз не мога да бъда лицемерен и да ти зборувам това което ти сакаш да чуеш. Аз ти зборувам исторически истини. Вие, днешните македонци припознавате нашата история за своя, защото сте наследници на ония българи, които са живели в Македония и ти го знаеш, не се прави на ощипана мома.
Днес ги прекръстихте тези българи на македонци - но все пропускате факта, че те се наричаха македонски бугари.
И така днешните македонци за разлика от старите(македонските бугари) са само македонци. Така е станало, добре. Няма проблем. Ваше право е. Но, моля, моля нашата история си е наша история, ако искате да е општа, до 1945 г мора да слагате след името македонец бугарин или македовски бугарин или бугарски македонец, както днес наричате хората в Македония, които си я знаят историята - бугараши. И всичкике бидат щастливи и задоволни. Нема друг начин. Как мислиш, че ние българите ке се откажем от нашата история ли? Нееее, няма начин. Това е, тук няма смисъл да се спори. Това е моята гледна точка и ти не можеш да ми я промениш. А ти си имаш твоя, която аз не мога и не искам да я променя. Значи мора да се приемем един друг такива каквито сме. Аз за тебе лошо не мисля и не сакам да мисля, но и ти ме разбери и ме приеми такъв какъвто съм - един българин добруджанец или добруджански българин.

Toa е разликата во појдовните гледни точки,оттаму доаѓаат и самите недоразбирања...пази сега:

-Tие личности кои ја создавале македонската историја се наши предци и наша крв...нас само тоа ни е во доменот на интерес...нас не не интересира воопшто дали некој наш предок се нарекувал бугарин,србин,грк или албанец,се се тоа наши предци,наша крв и генетика.Ете тоа е наше,а не ВАШЕ!!!!

ВАШЕ може да биде единствено поимот ,,бугарин,, кој стоел како национална припадност на одредена историска личност од Македонија,и вие бугарите,именно се фаќате токму за тој за нас не многу значаен поим ,,бугарин,, обидувајќи се на најочаен можен начин да краднете барем мал дел од македонската историја,култура и фолклор.

Многу сте смешни при тоа да се фаќате за поимот ,,македонски бугари,, и тоа да ви е признак за присвојување на македонската историја.

Тоа е исто,како да речеме, грците да го слават како свој херој Џорџ Гордон Бајрон...нема смисла просто,отсусутвува тука логичкото размислување.

demmian ами на мене едните ми прабаба и прадядо са от Македония, ама винаги са се чувствали българи, даже прадядо ми е служил в българската армия, значи тия герои и тая история също не са негови ли?

Демијане, Гоце Делчев е од Кукуш. Колку се луѓето дојдени од Кукуш во Бугарија и колку се кај вас?
Значи по твојата логика Гоце не е ваш, а наш?

Проблемот е што вие го одрекувате заедничкото.

(04-06-2010, 07:00 PM)Kasnakovski Wrote: Проблемот е што вие го одрекувате заедничкото.

Кое му е ,,заедничкото,, кусум џанам? Кажи бре Каснаковски?!

Дури и во време на автентичното ВМРО нема ништо заедничко:истото бива поделено на централисти и врховисти,па и двете струи со сосема различна идеологија,и крајниот резултат:се избиваа едни со други-безмилосно притоа!

Дури и во една организација не гледам нешто ,,заедничко,, камо ли во поглед на цела историја.

И каде да го бараме сега заедничкото,кога истото не постои?!!

Демиан, мене ми падна една интересна мисла на ум- а зошто „централисти“ и „врховисти“- во однос на што? А плус тоа, во централистите имало Бугари, а во врховистите Македонци. Многу измешани биле некако. Дури и некаде прочитав дека некој Бугарин, сега не ми текнува кој, приврзаник на Сандански, сакал да биде Македонец- во национална смисла. Каснаковски, знаеш ли ти кој беше тоа, интересен момент е, го изјавил тоа во Грција човекот?

Да бе, Тодор Паница се изјаснувал како Македонец.

Тоа мислам Афион или Мунгос или некој друг го покажа некаде по форумите.

Па може и Чернопеев санданистот да се изјаснувал како Македонец или Јаворов или Мамин Кољо или Тане Николов, кој ги знае....
Проблемот е што нема истражување на историјата од објективна гледна точка.

Види и на темата за Љубчо во однос на писмото на К. Трајков. Македонистите ги потенцираат пасусите кои им одговараат, а останатите како да ги нема. Истото и со големобугарите.
Има едно писмо, а секој чита на половина.
Јас го читам целото.
Ти?

Не е мое дело туку на историчарот Љоровски од ИНИ тој го објави во весникот “Фокус“.

(04-06-2010, 06:27 PM)demmian Wrote: -Tие личности кои ја создавале македонската историја се наши предци и наша крв...нас само тоа ни е во доменот на интерес...нас не не интересира воопшто дали некој наш предок се нарекувал бугарин,србин,грк или албанец,се се тоа наши предци,наша крв и генетика.Ете тоа е наше,а не ВАШЕ!!!!

Добре бе, ВАШЕ е ! Ама кажи ми сега аз как да се откажам от македонския ми дедо и да кажам: „Твой е, не е мой.”

Предавниците се исклучоци,Даммиан збора за глобалата а ти за поединец.

(04-06-2010, 06:27 PM)demmian Wrote: Toa е разликата во појдовните гледни точки,оттаму доаѓаат и самите недоразбирања...пази сега:

-Tие личности кои ја создавале македонската историја се наши предци и наша крв...нас само тоа ни е во доменот на интерес...нас не не интересира воопшто дали некој наш предок се нарекувал бугарин,србин,грк или албанец,се се тоа наши предци,наша крв и генетика.Ете тоа е наше,а не ВАШЕ!!!!

ВАШЕ може да биде единствено поимот ,,бугарин,, кој стоел како национална припадност на одредена историска личност од Македонија,и вие бугарите,именно се фаќате токму за тој за нас не многу значаен поим ,,бугарин,, обидувајќи се на најочаен можен начин да краднете барем мал дел од македонската историја,култура и фолклор.

Многу сте смешни при тоа да се фаќате за поимот ,,македонски бугари,, и тоа да ви е признак за присвојување на македонската историја.

Тоа е исто,како да речеме, грците да го слават како свој херој Џорџ Гордон Бајрон...нема смисла просто,отсусутвува тука логичкото размислување.

Е, точно това го каза и Път и аз му одговорих во другиот форум. Не е проблемот само за името. Дури да приема, че бугарите са били отделен народ от македонците, виж ги фактите, каков народ живее во Бугария и колко са доjдените от Македония - ето ти я општата крв. Стигнали са чак до Дунавот македонските комити. Дошли са много хора бежанци от войните и са се заселили по цяла България от Дунавот до Черното море и до Грциjа. Живи са техните наследници, наследниците на македонските комити, те са и писатели и политичари и нормални грагани. Аз самият бях много изненадан, когато разбрах, че всеки втори човек во Бугария има корени от Македония. За какво мислиш ни трябва тази история? Аз ти казах вече - войните които ги води България са с дейното участие на македонските комити и ако не ги бяхме водили, ако не бяхме да участваме в тях (без Първата Балканска война) сега щяхме да имаме (без Македония), територия колкото още половин България и то без грам война, без убити хора. Аз съм добруджанец - за мен е по-добре към България да бъде Северна Добруджа и Одринска и Беломорска Тракия вместо Македония, но са ни управлявали макидонски комити, твоята кръв и още те ни владат. Силни са. Това е. И никой не ме пита за моето мнение - те това си знаят Македония....тя е родина на дедите им. А роднините им и сега си живеат в Македония. Ето ти я врската. То и в Румания и в Украина нема бугари, както и в Србия, но техните земи исто са част от нашата история, но това не се оспорва от техните нации

Дамяне кога погледнеш знамето на Охридските комити ке ти стане как се се самоопределувале сите тиа херой ....Знамето е написано на литературен Български език на него е написна писна на големието бугарски револиционер Христо Ботев !!!