Одамна сакам да напишам нешто на ова тема и некако со проблемот околу името, споменикот во Скопје, и кредит кризата во Грција ме потикна уште повеќе.

Често пати во Македонската историја се зборува за Грци. При тоа се подразбира добро дефинирана целина. Меѓутоа нашите контакти со Грци до 19 век се сводува на православната црква ,грчки трговци. Значи се работи за образован и привилегиран слој.

Но како е модерната Грција изградена и кои се денешните Грци?
Да видеме што се случувало од 6 до 20 век. Да почнеме од сржта на новата Грчка држава а тоа е Пелопонез (крајниот јужен полуостров) како и Боетија и Атика (областите околу Атина).Турците влегуваат во Константинопол во 1453 година. Последната византиска провинција е Морејската деспотовина во Пелопонез (Мореа) и таа паѓа во 1460.

Еве линк: http://en.wikipedia.org/wiki/Despotate_of_the_Morea

Да ги видеме прво топонимите; словенски топоними се гледаат насекаде низ Грција. Германскиот лингвист Vasmer има наведени 429 топоними само од Пелопонез. Византиските монети се вообичаени во Пелопонез во седмиот век; стануваат ретки во средината на 8 век, а потоа се појавува во почетокот на деветтиот век, со што стануваат чести од 820-те. На пример, последната монети од Олимпија во западниот дел на Пелопонез, се од времето на Фока (602-610). Археолозите немаат најдено зграда пред седмиот век нечепната во Пелопонез. Оваа нумизматичка и археолошките докази укажуваат на голем пресврт во оваа област.
Пишаните извори исто ја потврдуваат оваа констатација. Ниту еден од пишаните извори е идеален, но нивните комбинирани тежина се значајни,
Исидора од Севиља пишува дека во петтата година на Ираклије односно 615 дека Словените ја зедеа Грција од Римјаните. Wiliibald, еден поклоник во Ерусалим наведува дека Монемвасија (во јужниот дел на Пелопонез, е словенски територија . На епитом на Страбон од 10 век вели дека Словените го окупира сите Епир, повеќето од Елада, на Пелопонез и во Македонија.
Во Хрониката од Монемвасија датира словенска населба на Пелопонез од 587. На патријархот Никола III од Константинопол пишува дека во крајот од единаесеттиот век и наведува дека за 218 години од 589 (до 807) немало византиски чиновници во Пелопонез. (за воља на вистината постојат други документи кои уочува на присуство на византиски функционери во неколку пристаништа Пелопонез, како Коринт) .Константин VII во книгата за теми-византиски воен провинции исто пишува дека целата земја била словенизирана.

Знаеме дека кога во деветтиот век, се враќа Византиската моќ во областа, таму преовладува паганизам, односно христијанството е целосно потиснато. Дури во втората половина во 10 век со доаѓањето на Св. Никон Метаноите (што значи ‘покајте се‘) во Спарта, со еден прилично строг евангелизам го враќа Христијанството. Значи ова е многу покасно од покрстувањето на Македонските Словени. Запамтето го ова.
Повеќе за Никон: http://en.wikipedia.org/wiki/Saint_Nikon_the_Metanoeite
Од општествена гледна точка, Пелопонез бил релативно богата област, но, исто така, далеку од големиот град Константинопол.Сепак е обична провинција. Иако многу од главните византиски семејства се со сопственост на имот во Пелопонез,вистинските владари се ткн. критес - судиите. Покрај нив тука е ситната аристократија наречена аркони, кои имаат нешто малку земја или се во градовите така да има малку контраверза кај историчарите дали со доаѓање на Франките во 13 век таму веќе било феудално општество слично како во З. Европа.

Словенските племиња во Мореа (Пелопонез), Езерити и Мелинги се спомнуваат се до влегувањето на Турците, 15 век. Има посебно доста спомнување (на пример во хрониката на Мореа) на нив во 13 и 14 век,после 1204 кога за време на 4 Крстоносна војна, Византија е распарчена на неколку латински држави како и неколку држави кои претендираат на византиска наследност.

Кога "просветлениот" запад ја открива Грција во 18 ве, многумина од патниците и филохелени фантазираа дека тогаш жителите на Грција не се само симболични потомци на древните Грци, туку и имаа и чиста крв линија со нив. Непријатните искуствата на оние филохелени кои учествуваа во војната за независност (1821) наскоро стави крај на овие романтичарски илузији. Така на пример, еден од најголемите англиски поети, Бајрон ќе напише со горчина:
"discounted as the unmoral refuse of medieval Slav migrations, sullying the land of their birth with the fury of their politics and the malformation of their small brown bodies."

http://books.google.com/books?id=JFohARk...av&f=false


Во тоа време, германскиот историчар Јакоб Филип Фалмерајер ке изнесе спотивна теза на филохелените, дека во 19 век, Грците речиси и да нема директен врска со античките Грци а премногу врска со словенските племиња кои нападнале во текот на 6 и 7 век.

Разбирливо, ова не беше воопшто популарна со оние кои сакаа да веруваат дека во новата грчката држава на 1830 година, всушност е повторно раѓање на славата на античка Грција со сите нејзини вредности. Грчки историчари од периодот, на чело со Папирагополус, ќе отидат во спротивна насока тврдејќи дека воопшто и немало словенски инвазија на Грција. Навистина се уште ќе се најде по некој Грк и ден-денес, енергично да отфрла било каква алузија на словенство во јужна Грција.

Овој спор сеуште трае. И додека ставовите на Фалмерајер денеска генерално не се прифаќаат целосно, има многу други, модерни историчари, посебно од Америка кои негираат некаква значајна врска на денешните Грци со античките.

А сега да видеме уште поважна група во јужна Грција - Арванитите.

Од делбата на Византија во 1204 па се до отоманското освајање во 15 век, во јужна Грција има речиси постојано војни. Во такви услови голем дел од територијата е опустошена и без население. За да се надокнади ова, византиските и латинските владари во регионот ги покануваат Арванитите да населат Тесалија, Атика и Пелопонез.
Арванитите се по потекло Албанци кои зборуваат на диалект најсличен со оној на Тоските.
http://en.wikipedia.org/wiki/Arvanites
Тие се доминантен народ во Атика, Битинија и Пеолопонез. Така на пример после падот на Цариград има големо востание на Албанците во Пелопонез (против остатокот на Византија). Турците тука влегуваат да го угушат.
http://en.wikipedia.org/wiki/Morea_revol...%80%931454
Се смета дека кога Турците завладуваат со цела Грција во 15 век, околу 45% биле Албанци (Арванити)!
http://www.greekhelsinki.gr/english/repo...nites.html
Во почетокот 19 век на пример, во 80% на селата во Битинија и Атика сеуште се зборува на арванитика.

Целта на оваа тема е да се обработи јадрото на денешната Грција - географски, етнички, културни и други аспекти. Од таму ќе отидеме на многу поинтересни теми - еволуција на односот на модерната Грчка исторографија кон сопственото минато и градење на нивниот идентитет. Како и односот со другите (православни) народи во Балканот.
Ќе направам многу кратка дигресија од таму - само ќе ги спомнам уште две населенија (народи, етноси, итн) кои не зборуваат на грчки. Тоа се нашите (Македонци кај нас, Славофони кај Грците, Бугари кај Бугарите) во Егејска Македонија и Власите во Епир, Тесалија и Македонија. За нашите премногу има муабет на други теми. Меѓутоа Власите се всушност многу интересни. Тие се спомнуваат уште во 6 век. Власите успеваат дури да имаат своја држава во 13 век, Голема Влахија, или Тесалиска Влахија.
http://en.wikipedia.org/wiki/Great_Wallachia

Фактот дека тие зборуваат на јазик од латинската (романската) група (јужно од линијата на Јиричек) додава на листата на значајни не-грчки јазици кои се користеле (користат) во Грција. Ако Словените биле доминантни до 9-10 век, ако Арванитите биле речиси половина од целокупното население во Грција во 15 век, ако имаме еден куп на Власи, тогаш како воопшто грчкиот јазик преживува во Грција? За преживувањето, главните контрибутери се Византија и црквата. Но за елиминацијата на другите јазици главниот заслужник е модерната грчка држава. За ова подоцна. Но во врска со Византија, имено, покрај Константинипол и донекаде Тракија, базата на државата се до крај на 11 век е Мала Азија - Анатолија. Тука Алексадар Македонски го започнува еден спор процес на доминација на грчкиот јазик врз другите регионални јазици кој завршува некаде дури во 5-6 век ( значи процес кој трае околу 800 години) со целосна елиминација на сите анатолски јазици. Прашање е значи колку ќе преживееше грчкиот јазик во Грција да немаше трансфузија на гркофонони колонизатори од Мала Азија кои се со различито етничко потекло.

Многу западни патеписци од раниот 19 век укажуваат на кланската поделба во Пелопонез. Во тој смисол потсеќаат на Албанија или Црна Гора. Да работат заедно ва време на надворешна закана, но истовремено наклонетост кон граѓанска војна ако се остават сами на себеси. Како што Џон Галт коментира во 1812 година, "Тие прават војна, постојано, едни со други, но кога Турците се заканат, цврсто се обединуват."


http://books.google.com/books?id=ChsPAQA...te&f=false

Или на пример Вилиам Лик со малку поинакви зборови за истото. Тој зборува во должина со турскиот бег, Хасан бег, во 1805 година во Моемвасиа
"Ретко се случува, вели тој, дека кога пашата сака да го уништи селото, да не може да најде некое соседно село да помогне во зулумот, и генерално, под водство на еден свештеник, се разбира под услов да камењата на урнатините припаднат на нив. "



http://books.google.com/books?id=jvUBOlY...te&f=false

Очигледно, крвната освета доминира во општеството, како во Албанија, Корзика, Црна Гора, Сицилија итн, конфликт заснован на непишано но крути правила, кои со времето изгубиле било оригинално значење и стана ритуал кој сам се храни со себеси....

Почетокот на востанието во Грција во 1821 се поклапа со крајот на полунезависната држава на Али Паша чија власт е од јужна Албанија преку западна Грција се до Пелопонез. Али Паша како и најголемиот дел од неговата силна армија се Албанци. Али Паша е врзан со историјата со Македонија можеби најмногу со уништување на Москополе во 1788, кога голем дел од Власите од таму има пребегнато во Македонија. Ефикасен но безмилостен владар, Али паша има (несакајки) придонесено кон грчката независност. На неговиот двор во Јанина, официјален е грчки јазик. Влијанието на централната отоманска власт е многу ослабена со неговите дејства. Но, Али паша е тој кој коначно ќе ги победи Сулиотите - воинствените и православни Албанци од Епир кои долго време имаат (полу) независност од Турците - слично како во Црна Гора. Сепак, интересно е дека 17 години од таа победа, кога султанот праќа голема армија да го уништи, Али паша создава сојуз со истите Сулиоти - на база на заедничкото албанско потекло. Овој сојуз се распаѓа кога христијаните во Грција се дигаат против Османлиите, и Сулиотите тука играат значајна улога.
Од денешна, модерна точка, востанието на Пелопонез наликува на граѓанска војна. Имено, во првите месеци неколку десетици илјади муслимани (најголем дел од нив исламизирани Грци, но и Албански муслимански кланови доселени со цел на полесна контрола над рајата) се масакрирани. Еден од најпозната масакр е во Триполица.
http://en.wikipedia.org/wiki/Fall_of_Tripolitsa
Во првите години на војната, Турците беа протерани на поголемиот дел од Morea, со исклучок на две-три тврдини. Откако со цврста контрола над Пелопонез Грците почнаа да се препираат околу тоа кој треба да има власт т.е. национална влада. Дури има два кратки периода на граѓанска војна овој клан против оној клан.

Ова се менува битно во 1825 кога Ибрахим Паша (син на Гркиња и Албанец - Мухамед Али, владар на Египет) врши инвазија на Мореа со Египетската војска (во која има доста Албанци) неговата кампања предизвикува големи страдања на Грците, и тој речиси го гуши востанието. Но неговите масакри и продавање на илјадници заробени христијани во робје предизвикува силна интервенција од Западна Европа и Русија. Во битката кај Наварино во 1827 флотата на Ибрахим е уништено а веднаш потоа Французите се искрцуваат. Со тоа, независноста на Грција е цементирана.

Сега да видиме како Грците гледале кон својата историја, и како го градиле својот идентитет во 19 век.

http://books.google.com/books?id=H1fGJRx...ce&f=false


Грчката историографија е производ на грчката национална држава. За време на основањето на новата држава, конститутивниот мит беше воскресението на митски Феникс. Неговото значење е дека самата Грција воскресна, како митски Феникс, откако беше под турско на Македонците, Римјаните, Византијците, и Турците.
Првиот ректор на Универзитетот во Атина во 1837 година, Константин Шинас, од метафората дека поробена Грција предадена од страна на Македонци на Римјаните и потоа од страна на Византијците за Турците. Тоа беше првата официјална имагинацијата на грчката историја како последица на војна за ослободување во 1821.
Како последица на тоа, примарната период кој беше усвоен во национално чувство на историјата беше период на антиката.
Значи на почеток нивната исторографија вели - античките Македонци не поробија, Византија исто. Денес тие велат спротивно - античките Македонци се исклучиво наши а Византија била грчка држава. Значи очигледно имало поприлична еволуција од тогаш до денес.

So what? Being Greek is a cultural, not ethnic affinity.

(24-07-2011, 09:09 AM)Guest Wrote: So what? Being Greek is a cultural, not ethnic affinity.

Off course it is.
But the real issue is, if this is so, what moral right you have on monopoly over ancient Greek as well as byzantine history, in particular in the context of ongoing political problem such as the naming dispute. At least half of your ancestors were not even native Greek speakers as late as mid 19th centuries which make them rather dubious descendents of the Homer’s Greeks, not to mention some stronger definition that would prescribe any kind of right preventing other people in their self-determination how they call themselves (not that you would have this right even if you were the only descendents – because names and other symbols have a time drift that in some cases radically changes its original meaning)

Случајно најдов дека делот од книгата која ја спомнав на почеток е исто така на интернет:
http://www.balkansbg.eu/en/blog-balkan-i...tziya.html

Ќе потенцирам само неколку битни делови:


4. Continuity



During the first decades of Greek independence, the initial present-past relationship was composed of two alternative poles: the national resurrection (the 1821 Revolution and the formation of the Greek state) and Classical Antiquity. The myth of the reborn Phoenix, however, was too weak to sustain a national ideology, especially since it involved an immense time gap. Moreover, it excluded an important part of present experience, the religious one. The blank pages of Greek history became visible in the middle of the 19th century. In 1852, the historian, Spyridon Zambelios, pointed out, “We only hope that all those scattered and torn pieces of our history will be articulated and acquired completeness and unity”. Filling these gaps meant furnishing criteria and signification in order to appropriate different periods such as the Macedonian domination of Greece, the Hellenistic and Roman period, the Byzantine era, along with the Venetian and Ottoman rule.

In this view, history is identified with the nation’s mission and as a consequence, it is Divine Providence that attributes a certain meaning to it. The temporal incorporation also refers to the nation's relation with the surrounding world. In other words, it constitutes a national reading of world history. This is a reading of world history from a Eurocentric point of view.. In fact, this perspective lays the foundations of a dialectic between European and Greek national historiography. On the one hand, it aims at the emancipation of national history encapsulated in a European point of view (the contempt for Byzantium as a degeneration of the Roman empire) while on the other, it evaluates national history for its contribution to European history, that is, the history of Western civilization.

The filling of these gaps was the task of Greek historiography during the second half of nineteenth century. The incorporation into the national narrative of the periods that would contribute to the making of national history took place in stages which endures more than three generations of historians, from Koraes to Paparrigopoulos and then to Lambros, and not without objection and cultural debate. The timing of each temporal incorporation was a function of a relationship between the Greek and western European historiography. For example, the appropriation of the Macedonian and Hellenistic periods, through the concept of national supremacy, was facilitated by the disjuncture of the concept of civic freedom from classical Greece. Within the debate concerning the re-evaluation of the Hellenistic period (in German historiography of the 19th century), it became possible to present Hellenism (with the meaning and the cultural characteristics that were attributed to it at the time) as the predecessor of Christianity and to establish the imperial ideal (especially in the works of Johann Gustav Droysen). However, the contempt for Byzantium of Voltaire, Gibbon and Hegel, in other words the negative attitude that developed towards it within the framework of the Enlightenment, did not allow it to be incorporated at this stage. Moreover, since “Hellenism”, as a cultural construction of western civilization, was conceived by Philhellenes as the revival of the Ancient to the modern Greece, the rejection of Byzantium along with all other historical periods between the classical age and the Greek revolt in 1821 was unavoidable. To span the huge difference between the classical ideal and the reality of Modern Greece, the concept of decline and fall was inevitable. Besides, the concept of revival itself actually entailed the concept of discontinuity because its mental presupposition is a time of disappearance between the first and the second life. The concept of “relics” omnipresent in the early modern and the romantic culture imposes a moment of death, of mourning and melancholy, but also gives the rhythm of the successive renaissances, revival, re-evolutions, reformations and of all the European cultural phenomena characterized with concepts of a new starting.

But, how was a national narrative possible with such a discontinuity?

The appropriation of the Byzantine period has major significance, since it illustrates the transition from one mental structure of historical imagination to another: from the schema of revival to one of continuity. It is a transition that primarily concerns the concept of historical time. Once this transition has been accomplished, each historical period would find its place within this schema. The result and also partly the cause of this great mental change was the monumental work of Konstantinos Paparrigopoulos History of the Greek Nation (1860-1874). Paparrigopoulos, honored as "national historian", created the grand narrative and introduced a new style in writing Greek national historiography. Although his predecessors had employed the third person in referring to their object, Paparrigopoulos imposed a very dominant use of “we” and “us” in describing the Greeks of the past, in this way identifying the reader with the national subject. In addition, the appropriation of Byzantine history changed the content of national identity and transformed it from an imported by scholars into a native produced product This modification acquired the features of a “revolt” against a view of the national self that had been imposed on Greece by European classicism. This transformation was a response to a general feeling of 19th c. Greek intellectuals: “The Past? Alas, we allow foreigners to present it according to their own prejudices and their own way of thought and interests.”


5. Inside and outside Western Europe



At the same time, of course, those who strove to incorporate Byzantium into the Greek national narrative attempted to define the contribution of Byzantium to western civilization. This became another permanent feature in Greek historical culture: to keep national Greek history outside the influence of western historical thinking on the one hand, and on the other hand to consider it as an essential contribution to western culture; to resist the western canon of history and to participate in it. For example, the present Archbishop of Athens Christodoulos insists that Greeks should not learn Byzantine history from foreigners, and, at the same time, that Byzantine history is one of the foundations of contemporary European identity. This attitude could be compared with modern Islamic attitudes on history.If we attempt to see a grammar of such attitudes we could approach the relational structure of national historiographies. From a non-western point of view, there is a move from the suppression of entire past periods, located outside the western cultural canon, to the idealization of these same periods as distinct cultural features and as contributions to universal civilization. Another Mediterranean example of this oscillation is the case of Turkish historiography with respect to the Ottoman period. From its denigration during the Kemal Ataturk era, the Ottoman Empire came to be considered as the solution to the social problem of the peasant and as the third way between capitalism and socialism!

This shift of the centre of the writing of national history from outside to inside the nation, as well as the move from intellectual élitesto the ordinary people, is the attempt to romanisize and popularize national history: “While ordinary people recognize that it was to the medieval period that they owe their existence, their language and their religion, it is only intellectuals that deny it.” This is also another permanent oscillation: On the one hand history was elevated to a status of scientificity, on the other was a spread diffidence towards intellectuals as a concession to the authenticity of the “people, a common place in the romantic tradition but also a prerequisite for the nationalisation of the masses.

The appropriation of a past culture is a long process. Thus, a lengthy period of time passed between the acceptance of Byzantium as a part of the national narrative, and the actual interest of historians in Byzantium, and their use of it in the fields of national symbolism and representation. Appropriation takes place in stages as regards not only the concrete setting of the specific period but also its different aspects. In this way, the theory on the unity of Greek history was transferred from the field of political history to the field of language and folklore. In the case of Byzantium, this process, took several decades to complete, and new images are still in play. The delay in the development of Byzantine studies in Western Europe emphasizes the fact that the international historical debate might affect national history although it does not restrict the autonomy of the process of construction of the European history.

Добра презентация Зоографе. Поздрави за което.

Кај си бе чоли, те нема нешто на котле. Фала за коментарот.Стилот и содржината на текстот од линкот е навистина многу добар, опериран од типична балканска митоманија. Всушност, гледаме денес сличен процес (1-2 века подоцна) во Македонија ( а и во некоји други нови ex-YU држави) каде идентитетот и континуитетот се редефинира односно продлабочува во ова или она насока, во зависност на политичките прилики. Во другите држави создадени во регионот и време слично како и Грција, како Бугарија, Србија, Романија има исто паралели.

Би навел уште некои работи кои ми изгледаат интересни а при тоа малку спомнати на други места. Ова се однесува во многу поскоро време, погледнете колку "варварски" села имало пар години пред Блаканските војни, значи пред анексијата на Е. Македонија.

III. The Hellenization of space
1. Name changing and nation building



When arriving by airplane at Athens, one lands at the new airport at Spata. Spata is town situated in the Messogia region that bears an Arvanitename that means “axe” or “sword”. The term Arvanite is the medieval equivalent of “Albanian”. It is retained today for the descendants of the Albanian tribes that migrated to the Greek lands during a period covering two centuries, from 13nth to 15nth. The area round the airport, like the rest of Attica, was riddled with Arvanite toponyms of which only very few survive today: Liopesi was changed to Paiania, Harvati was changed to Pallini, Koropi was changed to Kekropia, Liosia was changed to Ilion, Menidi to Acharnai. These changes of the names of the toponyms from the Arvanite to the (classical) Greek are a puzzle for scholars who must examine, in each case, the relation between the toponyms they encounter in older sources and those in use today, and must have recourse to ancient maps and dictionaries. But when were the names of the cities, villages, mountains and rivers of Greece changed?

The tourist who travels today in Greece recognizes in the regions he visits the names of places he has encountered in ancient Greek literature, mythology, and history. But he does not know that this map of ancient Greece has been constantly redesigned over the last 170 years, that is, since the beginning of the Greek state. The creation of the new state, as we know, does not only mean the reorganization of the map or of collective memory, according to the scheme on which the state founded its ideology. It also means the creation of a historical consciousness out of living memories or forgotten histories and the allocation of their marks to space. One way to achieve this reorganization of the historical consciousness is to attribute new names to common places, or to nationalize space. In Modern Greece, the privileged field of memory was that of classical antiquity. Even if this period did not correspond to the memory of the inhabitants of each place, it was a question of the “discovery”, or invention, of a “ chronotope” (literally space-time)]. In this way, the conferring of a place-name involved a reference to a whole chapter of Greek history.


2. Dark periods – Banned names



The modification of place-names began just after the constitution of the Greek state in theearly 1830s, and went hand-in-hand with the reorganization of the administration of the country and its division into prefectures, municipalities and parishes. The people attempting this renaming of space were conscious of the ideological importance of this action. In the language of the time it was deemed no less than the continuation of the Greek revolution which re-constituted the Greek nation. The renaming of space was not achieved in a single attempt but was a long process that went on for decades. It took place each time a new region was integrated into the Greek State. This was the case with the integration of Thessaly (1881), of Macedonia (1913) and of Thrace (1920). Every time they carried out a reform of the local administration – until as recently as 1998, when many municipalities and communities were reunited with the so-called Kapodistrias plan – ‘new’ Greek classical names, previously unknown to the local inhabitants, made their appearance.

Which were the toponyms that had to disappear? According to the Greek authorities, they were those toponyms that were “foreign or that did not sound good”, in other words, those that were in “bad Greek”. What did the first category consist of? The answer is those that recalled the Turkish past and the other “dark periods” in the history of the nation. The historical consciousness should conform to the national narrative, according to which the history of the nation was constituted by glorious and dark periods. To the first belonged Classical Greece, Hellenistic times and the Byzantine era. To the second belonged the centuries of Roman domination until the foundation of Constantinople, and the periods of Latin, Venetian and, above all, Turkish domination.

Despite the weight of official ideology, there was no unanimity among the leading intellectuals as to what exactly to do with the names. Living in a century of historicism and of the cult of tracing the past, they hesitated to erase them all. Some toponyms, according to Nikolaos Politis, the “father of Greek folklore studies”, could be eliminated without scruple. Scruples weighed on the conscience of historians in cases where the toponyms were thought to represent historical testimonials of displaced populations. On the other hand, the art of constructing a national historical consciousness was developed not only by remembering but also by forgetting. The middle of the 19th century was the stage of a conflict between the Greek intelligentsia and Fallmerayer who maintained that in the Middle Ages, Greece was inhabited by Slavs and Albanian peoples. As a consequence, Greek intellectuals were prompt to erase all the Slavic and Albanian names which could support the rival arguments. In 1909, the government-appointed commission on toponyms reported that one village in three in Greece (that is, 30% of the total) should have its name changed (of the 5,069 Greek villages, 1,500 were considered as “speaking a barbaric language”). This expression is characteristic: the names that ought to be changed were qualified as “barbaric”, but what is equally important is that these very same villages were called “villages of barbaric language”. They thus reintroduced the Classical distinction between Greek and Barbarian, and, because place-names were based on that distinction, their modification amounted to a sort of Hellenization of the country and assumed a civilizing function. Hellenizing the minorities meant subjecting them to a civilizing process. After the Balkan wars (1912/13), new reasons were added to the previous ones: names ought to be changed so as not to “give rise to damaging ethnological implications for the Greek nation, of a sort which could be used against us by our enemies”. The new enemy was the revisionism of the northern borders acquired after the Balkan wars, through the use of minority issues. As a consequence, the renaming of space was given a new dimension and a new importance, which was related not only to the internal procedures of building the nation but to threats to this process from external sources. Those who did not conform to the change of toponyms were liable to a fine or even imprisonment as traitors to the Nation.

But how were the names changed? One method was the direct replacement of the existing names by their ancient predecessors. The usual source was Pausanias’ Description of Greece, written in the 2nd Century A.D. When the names stemmed from (Ancient) Greek toponyms but had been adapted to the local dialect (i.e. they had been “altered”), they should be reformed in accordance with the phonetic and morphologic forms of katharevousa (Marousi, derived from the Ancient Amarynthos, became Amarousion). Sometimes, toponyms were replaced by names that really existed, other times they were changed randomly and hastily. When non-Greek toponyms were adapted, this was done in a totally arbitrary manner, sometimes on the basis of misunderstood morphology (a wooded village might be called “tree-less; in other cases the result was the unsuccessful translation of the non-Greek name. Names that had acquired a commemorative value, particularly since the Revolution of 1821, were often replaced by obscure, antiquated denominations (Tripoli in place of Tropolitza). Even national heroes had to change names. For example, Rigas Velestinlis had to change to Rigas Phereos, because his village of Velestino was near the site of the ancient town of Pherai. Still, despite apparent chaos, frequently comic results, and general incoherence, the process followed an internal logic: the creation of a Hellenized toponymic environment.

Виж тука се е провела подобна дискусиja (со уговорката што форумните разговори не са научна дискусиjа, но сепак има интересни попадениjа). Та таму един форумец (инаку професионален историк) со ник ""Штркот" (Щъркот) кажуе:
...Фалмерайер се е поувлякъл, не че не е прав за отделни области на Гърция Все пак генералната му теза е доста добре опровергана от Карл Хопф.
---
Да знаеш какво е написал вопросниот Карл Хопф?

(16-08-2011, 11:53 AM)чоли Wrote: Виж тука се е провела подобна дискусиja (со уговорката што форумните разговори не са научна дискусиjа, но сепак има интересни попадениjа). Та таму един форумец (инаку професионален историк) со ник ""Штркот" (Щъркот) кажуе:
...Фалмерайер се е поувлякъл, не че не е прав за отделни области на Гърция Все пак генералната му теза е доста добре опровергана от Карл Хопф.
---
Да знаеш какво е написал вопросниот Карл Хопф?

Интересен линк, има доста преклапања со веќе напишано овде.
Го немам читано делото на Хомпф, само референци до него. Колку што разбрав од нив, тежиштето е околу улогата, бројот и периодот на Словенската доминација во Грција. Според референците и неговиот и ставот на Fallmerayer се екстремни. И впрочем, не е толку ни битно словенскато минато (и нејзината тежина) бидејки многу малку останаоло од тоа денеска, колку некои други елементи, посебно албанскиот кој беше многу броен се до скоро време, за кое навистина и не треба бог знае какво толкувања на историчарите. То ест, ~ половина од населението Арванити во Грција од 1821. 30% на селата кои не зборуваат грчки во 1909 (што значи близу 50% не зборувале грчки после 1913, после анексијата на Македонија). Тоа е се практички вчера, а луѓето трошат толку енергија и време на антички историји, толкувањето и континуитети...

Ќе морам повторно да копирам еден дел на текстот бидејки го обработува прашањето на континуитет - дава исто што мислат модерните историчари како и има мислење дека грчката исторографија исто е прилично промената од 1990 -те (на подобро)


11. Who owns Hellenism?



What were the consequences of the appropriation of Hellenism by Modern Greek historians? Let’s turn to academic micro-history:

In 1962, a renowned British Byzantine historian, Romilly Jenkins gave two lectures, entitled “Byzantium and Byzantinism”, where he questioned the connection between Byzantium and Greek antiquity. Jenkins challenged the idea that the Byzantine Empire formed part of a Greek Empire. George Georgiadis-Arnakis replied, and in turn Gunnar Hering, then still a history student and later Professor of Modern Greek history. Two years later, in 1964, Cyril Mango, newly appointed to the much-attacked chair of Korais, in London, gave his inaugural lecture on “Byzantinism and Romantic Hellenism”. The attack this time was directed towards the relationship between Modern Greece and Byzantium. He maintained that there was not a continuity, but a discontinuity between Byzantium and Modern Greece. A reply came from Apostolos Vakalopoulos in 1968 in Balkan Studies, an English-language journal promoting Greek national interests. In 1971 Donald Nicol intervened, again from the Korais Chair in London, in a lecture entitled “Byzantium and Greece”. He cast his doubts as to whether the contemporary Greeks can be called Greeks, whether they have the right to call the Byzantine Empire Greek, and finally questioned what the Greece of Pericles and the Greece of the Colonels (Military Dictatorship 1967-74) had in common. This debate spread across three. Whatever was published during these years in these countries could not ignore, indeed was compelled in one way or another to acknowledge this debate.

What was the importance of this debate? Usually Modern Greek history is dealt with as a construct of the Modern Greeks, as their internal affair. It is not, though. Neither is the invention of continuity from ancient to Modern Greece a Modern Greek affair. Furthermore, in the debates in the United States, the issue as to whether the Greeks invented on their own the image of their history or whether it had been imposed on them by the imagination of philhellenes was tackled many times. Whichever answer one opts for, it is a fact that the Modern Greeks laid claim on cognitive areas that corresponded to historical periods which formed constructive elements in western European Paideia and especially the idea of Hellenism that formed the foundation and distinctive feature of Western Civilization as imagined in both its European and its American versions. The Modern Greek references to the history of antiquity, of course, did not influence this cognitive field at all. Classical studies were established in European and American Universities long before the creation of the first Modern Greek University (Athens 1837), and, in any case, archaeology in Greece developed in the hands of foreign missions and belonged especially in their publications. As a consequence, Classicists could afford to ignore the appropriation of Greek antiquity by Modern Greek national history. But Byzantine historians did not have the same advantage, because of their dependency on the Classicists. Byzantine studies were housed in their departments, were considered their extension, but with somewhat lower prestige. On the other hand, they were in no position to ignore the idea of a Hellenic Byzantium that Byzantine Studies in Greece were promoting with financial support for academic chairs by the Greek state. On one level, the debate that started in 1962 was an revolt of Byzantine historians which was aimed both at the hegemony of the classicists who saw Byzantium as a corrupted extension of Classical Greece, and at the Greeks who had appropriated Byzantium as a period of Greek history. It could also be understood as getting even for the ostracism of Arnold Toynbee from the Korais chair of Hellenic Studies at the University of London after the end of the World War I. Furthermore, this debate had nuances of an oriental perception both for Byzantium and for Modern Greece. However, since it dealt especially with the issue of cultural continuities and the provenance of the Modern Greek national consciousness, it showed that the stakes were even higher. The major issue here had to do with the dichotomized standards with which Greece was approached in the Western world. The University debate echoed these double standards but also nourished them. It also weighed down upon Modern Greek studies, which usually evolved in Classics departments abroad, as a continuation and second-rate relative of Byzantine studies. In that respect, the “continuation” functioned as a gilded cage for Modern Greek studies; it secured their presence but prevented their self-sufficiency. In 1978 the debate was transferred by John Petropoulos to another terrain. Petropulos argued in that Greeks inherited at least three different pasts: the Hellenic, the Byzantine and the Ottoman. He makes a distinction between the dead and the living past. The living past is the one that survives in the present, despite the fact that it functions with different terms. The dead past is the one that has disappeared, but functions as an idea that can be resurrected in the present and correct or complement the memory. For the Greeks the living past was the Ottoman, which they tried to discard (the politics of oblivion). On the contrary, they recovered the dead past as a model, an example for change and an element that legalized and directed this change. Petropoulos’ view turns the issue on its head. Instead of pursuing continuities from one period to the next, it looks into how Greek society perceived the previous periods, and what were the political and social consequences of these pursuits. It involves a major twist and in twenty years it would be succeeded by a number of works which deal with the construction of the Greek past.

Indeed from the 1990s onwards, in Greece the historical viewpoint, at least in the academic world, changed. Modern Greek history is not considered to be a natural continuation of Hellenism. The relationship between the present and the past was problematized and special emphasis was placed on how Modern Greek historical consciousness was shaped regarding Hellenism. However, as the empirical studies of the popular views show, if Modern Greeks feel national pride, it is due to ancient Greek history and the fact that Hellenism is considered the foundation of Western Civilization. Yet despite what is happening within the community of historians, the structure of national time, elaborated over the past two centuries, is sustained in the public use of history and in the historical culture. Paraphrasing the poem of Seferis, “the marble head that exhausts our elbows is difficult to set down».

Гроздова ракиjа од Трново нерде Олимп: http://tsipouro.gr/lexi.html

Интересна статија во која се обработува 19 век во Грција, нивниот идентитет и нивната гледања/врска со другите балкански идентитети, посебно во нововизантискиот контекст.
Првата половина.

Втората половина.