Котле - форум без граници, без цензура - плурализам на мислења и идеи!

И натаму е во сила грчката одбранбена стратегија за влегување во Македонија во 37 км длабина во случај на дестабилизација. Најблиску до таква можност бевме во 2001 година. Интересно, тогаш се разви голема блискост помеѓу Ахмети и Дора Бакојани. На страната на УЧК се бореа и типови како Кољо Дијамантот. Бугарија се нудеше да нé ослободи, а Грција ширум ги отвори границите за масовно бегство на Халкидики



Времето не и е сојузник на самодоволната грчка државна политика. Во почетокот сме на деконструкција на нејзиниот митолошки профил. Последнава година, преку илјадници страници анализи, новинарски текстови, политички изјави се гледа дека добар дел од светот влегол во фаза на демистификација на грчкиот политички феномен. За оваа работа се свесни и новите грчки политичари во владата на Јорго Папандреу.

Но и искомпромитираната и обесчестена Нова демократија. Тие се трудат со козметички пилинг да го претстават своето модерно лице, а сепак да не гибнат во суштината на својата политика, што им е семејно наследство.

Има такви, особено во Брисел, што се подготвени повторно да се заљубат во старо-новата Атина, само што еднаш демиситфициран идол или паднат мит никогаш повторно не бидува обновен. Владата на Папандреу, на пример, се обидува да му го претстави на светот новото грчко лице со стари испробани финти, па продолжува со слаткоречивата кооперативност пред камери, а со дела ја покажува арогантната природа на грчката надворешна политика. Друцас на својата блискоисточна турнеја ја заобиколува Сирија за да ја казни за признавањето на Македонија со уставното име. И грчката опозиција се „ресетира“ така што се ослободува од искомпромитираните екслидери како што е Константин Мицотакис, кого неговиот наследник и близок партнер Андонис Самарас и буквално го исфрли од партијата. Но новата Нова демократија е истата стара шовинистичка партија со истиот екстремен лидер. Како што и ПАСОК на синот Јорго ја води истата шовинистичка политика на татко му Андреас во поглед на Македонија и Македонците.


„Добар сосед“


За нас е исклучително важно да се позанимаваме со причините зошто Мицотакис, таткото на Дора Бакојани, е исфрлен како партал од својата партија. Поточно, зошто токму сега и зошто на овој чекор се решил токму грчкиот екстремен шовинист и милитант Андонис Самарас, кој од 1991 му беше најверен соработник. Такис Михас е автор на сјајната анализа „Нечестива алијанса“ во која се говори за вплетканоста на официјална Грција во војните што се водеа на тлото на некогашната СФРЈ. Во неа има голем број докази што водат кон заклучокот дека грчките политичари од десницата и левицата всушност имале цел преку новите Балкански војни да се дојде до конечно преуредување на Балканот. Македонија, разбирливо, имала централно место во ова замешателство на една држава што е членка на ЕУ и НАТО. Нашата дилема ќе биде не дали, туку, кој во Брисел, колку и зошто ја толерирал и спроведувал грчката политика на Балканот, која за нас има сериозни импликации.

Михас вели дека „не е претерано ако се каже дека грчката надворешна политика во првата половина на деведесеттите години од минатиот век, единствено се занимавала со Македонија“. Навидум аргументацијата со која настапувала пред своите партнери била свртена кон употребата на симболите, на знамето, историјата и името на државата. Се тврдело дека Грција би била и добар сосед и одличен пријател и партнер „само“ ако се натера „новата држава“ да се откаже од приграбување на она што е грчко историско наследство.

„Сепак, вистината е покомплицирана. Постои сé поголем куп на докази што наведуваат на заклучок дека влијателни политички сили во Грција во раните 1990-ти гледаа во своите македонски соседи многу повеќе отколку промена на име. Вистинската цел на некои инстанци било дестабилизација и исчезнување на младата држава“, вели Михас.

Проверувајќи ги грчките официјални документи тој утврдил дека „грчките политичари инсистирале на промена на името, иако биле свесни оти тоа значи откажување од најважниот симбол на колективниот идентитет на мнозинското население и како такво, барањето не можело да биде исполнето од македонските политичари“. Ова било истакнато и во излагањето на Никос Музелис, професор на Лондонската школа за економија. „Се чудам каков вид дијалог има грчката страна на ум кога одбива да преговара за централното прашање (името)“.


Неодржлива држава


Значи, зошто тогаш била повлечена онаа црвена линија што и денес ја опструира Македонија?

„Истакнувањето на ова грчко барање, всушност цели да ја спречи секоја можност Грција кога било да ја признае Република Македонија“, тврдел грчкиот пратеник во ЕУ-парламентот, Павлос Сарлис.



И по две децении грчката држава ја има истата тактика: Мицотакис
Во суштина, се работело за тактика што требало да доведе до распад на државата Македонија така што го отвора патот на странска интервенција за која нема да се презема никаква одговорност. Михас наведува два круцијални документи во прилог на овој заклучок. Првиот е писмото што претседателот Константин Караманлис на 26 февруари 1992 година му го испраќа на министерот за надворешни работи на Грција, од кого бара да се нагласува грчкиот аргумент дека непостојната македонска држава е „неодржлива“. Што значи дека е осудена да се распадне или да исчезне. А второто е писмото, кое Самарас во својство на министер на надворешни работи, на 27 август 1991 година го упатил до своите колеги во ЕУ во кое вели: „Внимателен набљудувач може лесно да увиди дека независна македонска држава е тешкоодржлива. Економски, без излез на море, нема материјална основа за опстанок, етнички, со повеќе од една третина албанско етничко население и уште повеќе, етничкото потекло на нејзините словенски жители е причина за недоразбирања. Тие моментално се именуваат како „Македонци“, но Бугарите и во помал обем Србите, декларираат дека тие се нивни“. Овие „аргументи“ на Самарас очигледно биле прифатени од неговите европски колеги, за што сведочат Лисабонската декларација од 1992 година, Лондонската конференција за СФРЈ, одбивањето на ЕУ да ги прифати заклучоците на Бадентеровата комисија за Македонија, префрлањето на проблемот со името во ООН како безбедносно прашање, толерирањето на грчките ембарга и блокади, вклучувајќи го и ветото, а сега дознаваме дури и замижување пред налетите на дестабилизација на Македонија, спонзорирани од Грција. Она што нас треба да нé вознемири е фактот дека оваа грчка политика има „неутрални поклоници“ и во Македонија, кои и денес тврдат дека ако не влезе во НАТО, Македонија ќе се распадне, дека ако не влеземе во НАТО на следниот самит, Македонија ќе станела меѓународен протекторат, а Албанците ќе се отцепат и сл.
За авторот на анализата токму овие два документи се подлога за тезата дека една членка на НАТО и ЕУ фактички работела на создавање на бланко-позиција за надворешна интервенција врз Македонија. Кога државата е неодржлива, ако е осудена на пропаст, тогаш надворешна интервенција не значи дестабилизација туку забрзување на процесот на предодредена културна и историска стабилизација. Со други зборови, вели тој „надворешна интервенција врз неодржлива држава попрво би била видена како акт на асистенција при самоубиство отколку како незаконско убиство“.


Кантони и фази


Охрабрени од индиферентниот па дури и непријателски однос на ЕУ кон македонската независност (за разлика од Словенија и Хрватска), грчките политичари прешле на втората фаза. Почнале да го разработуваат планот што на Мицотакис и Самарас им го предложил Слободан Милошевиќ. Се работи за кантонизација и поделба на македонскиот државен провизориум со карта што ја исцртале грчко-српските картографи со асистенција и на другите два македонски соседи. Гледајќи ја, можете лесно да ги откриете корените на случајот „Паравојска“ од 1993 година и референдумот за „Илирида“. Ќе го сретнете патем и Вранишковски со ПОА, Али Ахмети со „ослободувањето на Скопје и Тетово“. Ќе ги видите и идеите за Групчин, за размена на население и територии, за константното негирање или проблематизирање на македонскиот идентитет од политичари во Македонија, но и бугарските прсти во „струмичкиот“ и грчките во „монастирскиот“ кантон. Особено е интересно совпаѓањето на масовната лицитација со бројноста на етничките групи во првата половина на деведесеттите со грчкиот кантонален план што упатува на темелна агентурска работа во Македонија.

Паралелно со ова, Македонија, која излегува на меѓународна сцена без банка во државната каса, ја дочекува необјавено грчко трговско ембарго, кое подоцна беше официјализирано. И на оваа активност Брисел не реагираше. Напротив, прифаќајќи ги грчките аргументи, а во светлото на својот историски континуитет во врска со македонското прашање, бара од Македонија да се преименува. Ова подоцна го потврди Лорд Овен, кој мислел дека со грчкото ембарго и санкциите што моравме да ги спроведуваме кон СРЈ, Македонија ќе пропадне за само три месеци. Не реагираше ни ООН, ни Советот за безбедност, заради што дури при годинашниот настап на Иванов на заседанието на ООН, кој на светот му ги откри тешкотиите низ кои минувала државата заради грчката политика, многу претставници на држави се исчудувале зошто никогаш не слушнале ни збор за македонската голгота. Тоа, како и признавањето од страна на Сирија, го натера Папандреу да се врати во Њујорк за да ја амортизира штетата. Особено е интригантно што во гланцањето на извалканата грчка слика најактивни и во овој случај беа македонските „експерти“ што го омаловажуваа и настапот на шефот на државата Македонија и признавањето од страна на Сирија.


Грчки визи


Дали Грција се откажала од својата намера да ја упокои Македонија? Очигледно не. И натаму е во сила грчката одбранбена стратегија за влегување во Македонија во 37 км длабина во случај на дестабилизација што своевремено ја обелодени Грилакис додека им разнесуваше данајски дарови на нашите раководители. Најблиску до таква можност бевме во 2001 година. Интересно, тогаш се разви голема блискост помеѓу Ахмети и Дора Бакојани. На страната на УЧК се бореа и типови како Кољо Дијамантот. Бугарија се нудеше да нé ослободи, а Грција ширум ги отвори границите за масовно бегство на Халкидики. Службеникот, тогаш задолжен за односи со јавноста при грчката канцеларија за врски во Македонија, иронизираше дека „толкав број апликанти за грчки визи, демек, избегани Македонци, немале видено од Балканските војни“. Само што оние што избегаа во Грција не беа голорак народ, туку претставници на македонската елита. Случајна случајност или што и да е, чудно е дека „бегалците“ се истите што одеднаш, од 2008 година до денес, најотворено ја застапуваат грчката политичка доктрина сврзана со Македонија. Многу ќе биде во овој контекст да дознаеме (и тоа брзо ќе се случи при деконструкцијата на грчкиот мит) кој е вистинскиот творец и кој ја плаќаше кампањата за „антиквизација“ што ја одработуваа во Македонија разни активисти, НВО, експерти, партии и медиуми со евроатлантски заштитен предзнак.



КАТАКЛИЗМА

Во меморандумот на грчкото МНР се наведува дека „прогласувањето на независност од страна на Македонија ќе има катаклизмички последици за Балканот. Бугарија веќе објави дека ќе ја признае независната македонска држава, во очекување дека жителите што сега се именуваат како Македонци одново ќе ги откријат своите бугарски корени. Која било бугарска иницијатива на тоа поле ќе предизвика тврд одговор не само од тврдокорните (дие хард) славомакедонски националисти туку и од Србите“.



КЛЕШТАТА НА САМАРАС

Во 1992 година Андонис Самарас претставил грчко-српски план за дестабилизација на Македонија. Планот наречен „Самарасова клешта“ имал два стратегиски потези. Првиот бил економски притисок, преку воведување трговско ембарго што требало да предизвика социјални безредија, а вториот бил воен притисок од страна на тогаш сé уште присутната ЈНА на тлото на Македонија.

Ембаргото тогаш не било официјализирано и на барањето инструкции од страна на префектот на Солун, Евангелос Цаитидис, Самарас со писмо од 3 -ти март 1992 година вели: „Овде ви давам писмено јасна инструкција да преземете и продолжите со сите расположиви средства да вршите економски притисок врз Скопје. Имајќи ги предвид иницијативите на ЕУ, нашето министерство смета дека не е добро сега официјално да се затвори границата“.


ЕМБАРГОТО ЌЕ ЈА ДЕСТАБИЛИЗИРА МАКЕДОНИЈА




На 17 март 1992 година Самарас му пишува на својот премиер Мицотакис: „Јасно е дека ембаргото ќе ги засили реакциите на луѓето во Скопје кон нивната влада и тоа ќе го мултиплицира феноменот на масовни демонстрации што ќе бидат организирани низ целата држава против некомпромисната позиција на нивната влада“.

И по дваесет години грчката влада ја има истата тактика кон Македонија. Уште чека Македонија внатрешно да се дестабилизира. Со други зборови, сé си е исто, само што „него“ и нив ги има, ама како да ги нема.



НАСЕЛЕНИЕ БЕЗ ДНК

„Преку инсистирањето на грчката политика да ја смести Македонија во друштво со БиХ и Косово, не само што се конструирала рамка за странска интервенција туку се пропишува и прецизно кој би требало да интервенира. Според грчката дипломатија, овие три региони претставуваат население што никогаш нема да го има благословот на државотворни народи заради отсуство на општествена ДНК“.



ПРОИЗВОДСТВО НА ГРЦИ ВО МАКЕДОНИЈА

Бргу по средбата на Самарас со Милошевиќ, грчката влада излегува со „податок“ дека во Македонија постои големо грчко етничко малцинство што е репресирано. Строгодоверлив разузнавачки извештај од 10 мај 1991 година, кој божем протекол до медиумите, вели дека „239.360 Грци живеат во Македонија. Тоа се луѓе со чиста грчка национална свест, кои себе се сметаат за припадници на грчката раса, а не уживаат малцински права“. Грчката влада и официјално усвојува политика за заштита на грчкото малцинство. На 2 ноември истата година, заменик-министерот Виргинија Цудеру објавува дека во Македонија живеат 150.000 Власи со чиста грчка свест.



ГРЦИЈА И СРБИЈА ЌЕ СЕ ГРАНИЧАТ

Веднаш по средбата Милошевиќ - Самарас во Белград, каде што српскиот шеф по вечерата на својот гостин му ја покажал картата на Балканот со зборовите: „Погледни овде, во центарот на ФИРОМ и посебно во Тетово и околните делови гувеат над 150.000 Срби, а не 40.000 ако што објавува пописот“. „Дали мислите дека во одреден момент тие би се придвижиле на друга локација? Прашал Самарас. „Ќе се покренат. И не само тие туку и илјадници други Срби што живеат на север, ќе тргнат на југ, кон Скопје, кон грчката граница. Србија и Грција ќе имаат заедничка граница“, одговорил Милошевиќ.

Она што го забележал аналитичарот е дека Самарас не само што не ја одбил идејата туку се нафатил да му ја пренесе и елаборира на грчкиот премиер.


http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDet...anie=22114

Eve go stavot na Bakojani i Sarkozi:

Quote:Лагите на Мирка Велинова


ПРИМАДОНАТА ПОВТОРНО НА ЦЕНТАРОТ НА СЦЕНАТА


Kолку повеќе размислувам, мислам дека "буржуазија" е несоодветен термин, бидејќи буржуите биле занаетчии и секако почесно си ја заработувале живеачката. Според мене, соодветниот термин, кој од сега натаму ќе го користам е "Црвена Аристократија", бидејќи аристократијата не заработува, туку владее феудално и само одзема од потчинетиот народ



ЗАДОЛЖИТЕЛНА ЛИТЕРАТУРА


Романот "1984" од Џорџ Орвел
е библијата за борците против комунизмот и според мене треба да е задолжителна литература за секој возрасен човек. Во книгата, Орвел на генијалнен начин го прикажува комунизмот за она што навистина е: не систем на општествено уредување, туку систем на управување со општеството. Едниствената идеологија е задржување на власта по секоја цена. Имено, во "1984" главниот карактер Вилсон, е вработен во архвот на панданот на "Нова Македонија" (на времето), на функција која што е ефективно менувач на историјата: Од "горе" Вилсон добива меморандум со кој му се даваат упатства: кој број на "Нова Македонија" да побара, кој напис и какви промени да направи. Откако ќе ја изврши промената, оригиналниот текст го фрла во фурната, а новиот се враќа во архивот. И со два-три потези на пенкалото брише луѓе (како што се избришани од Македонската историја Христо Татарчев, Венко Марковски, ВМРО-СДРМА и ПРАВДА, и секој друг дисидент) и настани (како востанието против Фашистичкиот окупатор во Скопје од 22 август 1941 година и ненасилниот бунт на Кумановските ВРМОвци во 1998-2000), а турка нови, кои немаат никаква врска со вистинското минато.

Деновиве на дело ги гледаме македонските верзии на Вилсон како ја менуваат историјата, почнувајќи од летово со новата верзија за формирањето на партијата ВМРО-ДПМНЕ; преку колумните на Ивица Боцевски и Филип Петровски во кои тие се обидуваат да избришат фаткички луѓе и настанни од минатото, убедувајќи го народот - кој го третираат како безумна стока - дека од 1944 до 1990 немало континуитет на ВМРО, притоа бришејќи ја ВМРО-ПРАВДА (СДРМА), и дека од 1944 до денес немало македонски дисиденти, притоа бришејќи го секој оној кој лежел во Идризово за македонски национлаизам, дури и оние кои биле Сталинисти и биле праќани на Голи Оток, а секако не смееме да ги заборавиме ни прогонуваните за македонски национализам од 1992 до 1998 година, како и Кумановското "докторско" крило од 1998-2000 година. Најновиот соло рефрен на србокомунистите беше испеан минатиот петок од страна на ОПЕРската дива, Мирка Велинова.



МИРКА МЛАДА ПАРТИЗАНКА БОРБУ ВОДИЛА


Мирка Велинова нам, Ветераните Дисиденти, ни е позната од нејзините рани денови кога работеше во најкомунистичкиот магазин "Пулс" на НИП "Нова Македонија". Тогаш Мирка наголемо ловеше ВМРОвци, македонски националисти и секој кој ќе погленеше на најзиниот мил Киро Глигоров накриво. Млада Мирка се огласи со напис за еден од приврзаниците на нашата Групација со текст во кој го обвини човекот за сериозни криминални дејанија - без никаков доказ и без да му даде прилика на истиот да го демантира напишаното. По отворањето на досеата во 2000 година ни стана јасно дека текстот бил само сочен извадок од неговото конструирано досие водено заради политички и идеолошки причини.

Изминативе години Велинова од ловец на ВМРОвци доби нова улога: на ДПМНЕвец #1. На втор поглед, улогата е иста, бидејќи ДПМНЕ е најголемиот душман на ВМРО од 1995/6 па навака - а по се' изгледа дека од 1990 до 1995 година беше само стапица. Како и да е, по наредба на режисерите на "Опера" деновиве Мирка Велинова своите ставови ги доближува до нашите - на Групацијата на Ветерани Дисиденти. Тоа е само дел од Оперскиот метод, преку кој србокомуњарите ќе се обидат Мирка Партизанка да ја доближат до нас, тематски (а сигурно некако ќе се обиде и да направи "другарство" со нас) за потоа тие - србокомунистите - да ни ја превземат иницијативата и да ја закопаат во три метри под земја. Истиот тој метод се примени и во 1999 година при формирањето на партијата ВМРО, од која излегоа партиите на Борис Стојменов и Павле Трајанов, додека оние кои ја предложија идејата и ја поднесоа иницијативата исчезнаа како пареа. Повеќе за таа приказна, тука.



ВРВНАТА ГОМНАРКА СЛУЖИ ПИТА "ГОМНАРКА"


Ja доближуваат Мирка, ама само до половина (можеби од страв дека нема да ја собере целата низ врата). Многу ми е симптоматична нејзината колумна од 22 октомври, годинава, насловена "Грчки план за исчезнување на Македонија", од две сврзани причини: тајмингот и содржината. Официјално, http://www.kotle.ca, никој не го читал, ниту го есапел. Но, оваа колумна на Мирка Велинова не ми личи на ништо друго освен обид да се анулираат наодите и тезите кои ги изнесуваме тука, во рубриката колумни - во случајов конкретно е во прашање содржината на серијалот "Независност? Мижи да те лажам!" Простете ми на суетноста, но ваквите чинови на апостолите на идеологијата на УДБа, каков што е Мирка Велинова, се најголема афирмација за вистинитоста на она што го пишуваме, како и показател дека напишаното тука има ефект. Можеби тоа се шака луѓе - но, колку и да се', доволни се за да кренат Црвена Узбуна (да не речам тревога јер не сум сигурен дали Мирка ќе ме разуме).

Готвејќи ремек-дело од "пита Гомнарка", додека пишува за многу логични работи, кои се надоврзуваат или дури некогаш и се совпаѓаат со наодите на нашиот серијал, целта на Велинова е комплетно да ја апсолвира од вината која ја заслужува Србија во врска со сите проблеми на Република Македонија чии корени се наоѓаат во Белград. Во нејзината колумна Мирка Партизанка се обидува да не' убеди дека Грција сакала да ја дели Макеоднија на четири кантони - а не Србија, како што е вистината. Во тврдењето на Велинова не постои ниту ронка логика:


бидејќи со Букурешкиот договор се утврдени границите помеѓу Грција, Бугарија, Албанија и Србија т.е. поделбата на Македонија е завршена. Доколку Грција сакала да добие "кантон Монастир", тоа би претставувало повод за Трета Балканска Војна. За било каква делба на вардарскиот дел на Македонија едниствено може(ла) да одлучува Србија, како легален сопственик на земјата;
бидејќи Грција немала и се' уште нема доволно присуство во Република Македонија, ниту пак симпатии кај Македонскиот народ (на вардарскиот дел), додека Србија ужива завидувачко реноме, што би значело далеку поголеми проблеми со домородното население одошто тоа било случајот во 1913 година - а грците за тоа се свесни; и
единствената грижа на грчката држава во однос кон вардарскиот дел на Македонија е можноста македонското население во Грција да бара самостојност од Грција и евентуално присоединување кон Република Македонија. Но, Грција си ја има завршено домашната задача по однос на македонското население таму, така што самите се свесни дека од такво нешто немаат никаква причина за вистинска грижа.

Велинова предлага дека во 1992 година Грција подготвувала план за изчезнувањето на Република Макеоднија од светската карта, додека и самата свесно ја меша хронологијата на настаните:




Охрабрени од индиферентниот па дури и непријателски однос на ЕУ кон македонската независност (за разлика од Словенија и Хрватска), грчките политичари прешле на втората фаза. Почнале да го разработуваат планот што на Мицотакис и Самарас им го предложил Слободан Милошевиќ. Се работи за кантонизација и поделба на македонскиот државен провизориум со карта што ја исцртале грчко-српските картографи со асистенција и на другите два македонски соседи.

Извадок од колумната на Велинова.


Предлогот на Милошевиќ за делба на Македонија, кој Велинова го споменува прв пат бил даден од страната на Милошевиќ на средба со Самарас, а потоа е предложен повторно од Милошевиќ на трилатерална средба со Жељу Желев и Констанинос Мицотакис во септември 1991 година. На овој начин Велинова прави матење на фаткичките настани со цел да се добие впечаток дека предлогот доаѓа токму од Грчките власти. Секако, круна на лагата е фактот дека грчката страна очигледно не го прифатила предлогот на Милошевиќ. Дури и Мицотакис да лаже во видеово, реалните работи на теренот во изминативе години докажуваат дека Грција навистина не покажала интерес со истиот ентузијазам со кој очигледно располагал Милошевиќ.

Како што веќе подвлеков, Велинова се приближува до нас само до половина, но тоа е доволно да ги потврди нашите тези која е целта за мерката "Спор за името":





„Сепак, вистината е покомплицирана. Постои сé поголем куп на докази што наведуваат на заклучок дека влијателни политички сили во Грција во раните 1990-ти гледаа во своите македонски соседи многу повеќе отколку промена на име. Вистинската цел на некои инстанци било дестабилизација и исчезнување на младата држава“, вели Михас.

Проверувајќи ги грчките официјални документи тој утврдил дека „грчките политичари инсистирале на промена на името, иако биле свесни оти тоа значи откажување од најважниот симбол на колективниот идентитет на мнозинското население и како такво, барањето не можело да биде исполнето од македонските политичари“. Ова било истакнато и во излагањето на Никос Музелис, професор на Лондонската школа за економија. „Се чудам каков вид дијалог има грчката страна на ум кога одбива да преговара за централното прашање (името)“.

...

Во суштина, се работело за тактика што требало да доведе до распад на државата Македонија така што го отвора патот на странска интервенција за која нема да се презема никаква одговорност.
Извадок од колумната на Велинова.


Целта е редардирање на Република Македонија, при што мртвороденоста на привидната независност би резултирала во врќањето на статусот кво. Еве накратко што напишавме ние:


Главна опасност за планот на Црвената Аристократија спроведен низ Оперативниот Проект “ОПЕРА” преставуваше Западот. Попрецизно, брзината со која САД и ЕУ се обидоа да придобијат што е можно повеќе новоформирани држави од бифшиот комунистички блок преку брзо признавање на нивната новостекната независност и прием во НАТО и ЕУ, со цел да се уништи комунизмот кој на Западот му претставуваше (и се’ уште му претставува) огромент внатрешен проблем. Како една од новите држави, Македонија беше од интерес за Западниот блок. Секако, приемот на Македонија во НАТО во 1992 би бил смртоносен удар за Милошевиќ, бидејќи со тоа би ја изгубил линијата на снабдување, бидејќи со станувањето дел од ЕУ и НАТО, Македонија ќе мора да се држи до ордедени стандарди на: демократија, борба против организираниот криминал и транспарентност.

...

Првин да ја расчистиме лагата дека Грција беше таа што го измисли спорот со името. Напротив, Грција во 1992 година – а ни денес, нема корист од спорот со името со Македонија, освен фактот дека Грција, заедно, како Сојузници со Србија и Бугарија се окупатори на македонскиот народ и територијата на која тој живее, па како Тројцата Мускетари - "сите за еден и еден за сите" - имаат заеднички објектив по однос на македнското прашање - да остане status quo. Спорот со името го смислија, го промовираа на голема врата и го направија колосалниот проблем кој е “лежеќиот милицаец” кој го сотре во место караванот на меѓународното признавање на Македонија, како и нејзиниот прием во низа светски организации КИРО ГЛИГОРОВ и неговите копуци од Црвената Аристократија, која што тогаш парадираше под псевдонимите Социјал-демократски Сојуз на Македонија и Сојуз за Македонија, а денес крева “востанија против бугарската власт во Македонија” – само зашто денешнава македонска влада и покрај својата Деветјуговиќка провиненција не е доволно четничка и србоманска, релативно ним, разбира се.

...

Спорот со името е “лежеќиот милицаец” кој го сотре во место караванот на меѓународното признавање на Македонија, како и нејзиниот прием во низа светски организации и дефинитивно се уби било каква шанса за да завладее демократијата во Македонија - бидејќи без изгледни шанси за прием во ЕУ и НАТО, нема потреба за спроведување на истите стандарди, а притоа имиџот на Србија остана нечепнат во очите на македонскиот народ кому продолжува да му се пере умот дека државата Србија му е најверниот, најчесниот и најдобриот пријател.

...

Еден од латералните објекитиви на мерката за промената на името на Република Македонија е психичкиот удар кој овој чин му го зададе и продолжува да му го задава на македонскиот народ. Македонија е униктен случај во светот каде што друга држава решава за тоа како нашата ќе се вика; дали може да членува во организации и асоциации; кои симболи можеме да ги сметаме за свои; каква содржина смеат да содржат учебниците, весниците, како и говорите на нашите државници, бидејќи Времената Спогодба ја кастрира Македонија со Членот 7. Повторно ќе го поставиме прашањето: За каква независност зборуваме кога се' зависи од желбите и раположенијата на друга држава?! А сето ова со цел да се понижи македонскиот народ и да се чувстува како еден голем неуспех во својот обид да направи своја суверена и комплетно независна држава. Незавсиност која е комплетно и постојано саботирана!

Обидите на владеачката гарнитура во Македонија повторно да ја убијат иницијативата на борците за демократија овој пат нема да дозволиме да им успее. Патем, првично го прифатив терминот на Констанин Леонов "Црвена Буржоазија" за ословување на владеачката гарнитура. Но, колку повеќе размислувам, мислам дека "буржуазија" е несоодветен термин, бидејќи буржуите биле занаетчии и секако чесно си ја заработувале живеачката. Според мене, соодветниот термин, кој од сега натаму ќе го користам е "Црвена Аристократија", бидејќи аристократијата не заработува, туку владее феудално, со филозофија дека власта им е од Бога дадено право ним и само ним, притоа само го ескплоатира обичниот грѓанин, без да му врати ни ронка назад за неговите маки.

Во име на Групацијата на Ветерани Дисиденти
Шакале

Такъв план никогаш не може да се сбъдне. Най-малкото България не би дозволила такова развитие на нещата и поделба на Македония. Един път успехме да запазим целостта на Р.Македония, ще го направим пак ако требва.

(29-10-2010, 09:03 PM)Paradigm Wrote: [ -> ]
Такъв план никогаш не може да се сбъдне. Най-малкото България не би дозволила такова развитие на нещата и поделба на Македония. Един път успехме да запазим целостта на Р.Македония, ще го направим пак ако требва.

+1

(29-10-2010, 10:01 PM)Han Solo Wrote: [ -> ]

(29-10-2010, 09:03 PM)Paradigm Wrote: [ -> ]
Такъв план никогаш не може да се сбъдне. Най-малкото България не би дозволила такова развитие на нещата и поделба на Македония. Един път успехме да запазим целостта на Р.Македония, ще го направим пак ако требва.

+1

Се работи да се избрише трагава за било каква Српска вина.

Quote:Во нејзината колумна Мирка Партизанка се обидува да не' убеди дека Грција сакала да ја дели Макеоднија на четири кантони - а не Србија, како што е вистината.

Овој текст е посебно интересен. Бидејки се работи заслучувања околу Македонија за кои не знаеме скоро ништо.
Текстот ке го пренесам во оргинал:

Quote:Краят на гръцко-българското геополитическо партньорство

Провалът на гръцко-сръбско-българската среща в Атина от септември 1991 е обект на значителен интерес от тогавашните медии. Въпреки това, той не надхвърля злободневието на деня. Липсват аналитични коментари, които да потърсят неговото значение в рамките на регионалния “баланс на силите”. Всъщност събитието е преломна точка в българо-гръцките отношения. Въпреки това, то остава сякаш незабелязано както от авторите, симпатизиращи на гръцката балканска политика от периода, така и от такива, които имат открито критично отношение към нея. Причината може би се крие във кръвопролитното разпадане на Югославия, предизвикало най-голямата криза не само в региона, но и на европейския континент след края на Втората световна война. На нейния фон гръцко-българските отношения губят значението, което са имали през 80-те години. Тогава двете страни въпреки, че са от двете страни на идеологическата барикада (и че едната е член на Северноатлантическия, а другата – на Варшавския пакт), развиват изключително близки връзки. Те се афишират с многозначителния израз – “фактор за стабилност” на полуострова и намират официален израз в българо-гръцката декларация от септември 1986.

Подобно развитие на нещата е необяснимо от гледна точка на идеологическите категории на студената война, но пък е съвсем ясно при използване на геополитическата методология. България и Гърция имат общ проблем, породен от претенциите на Югославия за наличие на “македонски национални малцинства” на тяхна територия. Претенциите са характерни за целия период след края на студената войната, един от резултатите на която е и узаконяването в Югославия на изкуствено изобретената “македонска нация”. Пропагандата създава притеснения в София и Атина и според някои наблюдатели още в края на 60-те години те формират неофициален съюз зада и се противопоставят. Смъртта на Тито през 1980 поставя на изпитания вътрешното сцепление в югославската федерация. По традиция, в такива случай започва да се провокира напрежение със съседните страни. През октомври 1983 ръководителката на югославското федерално правителство Милка Планиц връчва меморандум по “македонския проблем” в Атина. Югославската пропаганда надхвърля границата на Балканския полуостров и засяга дори българската емиграция в Северна Америка. Гръцката реакция е рязко коригирана “да защитава правата си върху националното, историческото и културното наследство на Македония”. Българската не е така публично афиширана, но е в същата посока. По същото време двете страни имат и затруднени отношения с друг общ съсед – Турция, които се изострят в средата на 80-те години. Ситуацията е класическа за учебниците по геополитика. Точно такъв е и отговорът на София и Атина. Те предприемат координирани действия, типични за едно геополитическо партньорство.

Първоначално, краят на студената война, настъпил през декември 1989, сякаш не променя положението. В Югославия разглеждат промените в западната си съседка предимно през призмата на възможността отново да бъде поставен македонския въпрос. От друга страна политическите отношения между Гърция и Югославия са на най-ниската си точка в целия следвоенен период. Наред с това България заявява желание за по тесни контакти с Европейската общност, а член на общността, с когото граничи, е именно Гърция. Тоест, налице са предпоставки за запазване на линията на съгласуване на поведението между София и Атина. Геополитическото партньорство се запазва и при променената международна среда. То издържа успешно първата си проверка в Копенхаген, където между 5 и 29 юни 1990 се повежда среща на Съвещанието за сигурност и сътрудничество в Европа (СССЕ) за човешките права.

На пленарната сесия на 22 юни, Югославия обвинява България и Гърция в “брутално нарушаване правата на македонските малцинства” и разпространява специален меморандум. Ръководителят на българската делегация, Иван Гарвалов отхвърля твърденията им и пита, какво е станало след 1945 с намиращото се на територията на СР Македония, българско население от 1,2 милиона души. В същият дух е и раздаденият от български правозащитници меморандум. Всъщност, това е първото официално българско изявление след края на Втората световна война, че в СРМакедония има българи. По тази причина някои дипломати изразяват изненада, че толкова години никой български държавник не е споменавал за тежкото положение на българите в Югославия. На 25 юни се изказва гръцкия представител, характеризирайки югославското поведение като “мотивирано от вътрешнополитическото в страната, което води до манипулиране на механизмите и принципите на колективните усилия за постигане на действително зачитане на човешките права и правата на малцинствата”. В случая се наблюдава паралел между намеренията на България и Гърция за известна стагнация в отношенията с Югославия, като София оставя Атина да бъде водеща при твърдия подход към Белград и Скопие. Общият интерес позволява отново да се пропагандира тезата, че българо-гръцките връзки са “фактор на стабилност” на полуострова на фона на задълбочаващата се криза в Югославската федерация.

Единодействие се наблюдава и на срещата на шестте балкански министрите на външните работи в Тирана на 24 и 25 октомври 1990. Според доклада на първия български дипломат Любен Гоцев, Югославия демонстрира невъздържана и крайна позиция към Гърция, както и негативни промени в отношението си към българската страна. По-важното в случая е, че единствено Гърция подкрепя всички български предложения, като гръцки дипломати кулоарно споделят, че имат инструкция за тясно сътрудничество с българската делегация.

Според външни наблюдатели, онова, което обединява двете страни продължава да е югославската претенция за македонски малцинства. В същото време, по-прецизният поглед не може да не забележи, че проблемът се тълкува различно - Гърция въобще отрича македонския въпрос, а България неофициално смята “славяноговорещото население” в Гърция за българско – различие, което носи зародиш на бъдещ конфликт.

Гръцко-българският съюз започва да се разхлабва през ноември. Както в другите членове на Югославската федерация, Социалистическа Република Македония организира първите си многопартийни избори. Най-активна от новите партии е ВМРО-ДПМНЕ (Демократична партия за македонско национално единство). Тя запазва традиционната антибългарската реторика, но основното и послание е насочено срещу сърбите. Дейността и се развива на фона на задълбочаващ се стремеж за преосмисляне на събитията от най-новата история, голяма част от която е изпълнена с преследване на пробългарските чувства сред населението. ВМРО-ДПМНЕ е за излизане от Югославия и за независима македонска държава, което също са посреща със симпатии от българската общественост.

Превод на Google

Quote:Крајот на грчко-бугарската геополитички партнерство


Неуспехот на грчко-српско-бугарската состанок во Атина од септември 1991 е предмет на значителен интерес од тогашните медиуми. Сепак, тој не надминува злободневието на денот. Недостасуваат аналитички коментари кои да побараат неговото значење во рамките на регионалниот "рамнотежа на силите". Всушност настанот е пресвртница во бугарско-грчките односи. Сепак, тоа останува незабележано како и од авторите, наклонет кон грчката балканска политика од периодот, така и од оние кои имаат отворено критички однос кон неа. Причината можеби се крие во крвопролевањето распад на Југославија, предизвика најголемата криза не само во регионот, но и на европскиот континент по завршувањето на Втората светска војна. На нејзиниот позадина грчко-бугарските односи губат значењето што го имале во 80-тите години. Тогаш двете страни иако се од двете страни на идеолошкиот барикади (и дека едната е членка на Северноатлантскиот, а другата - на Варшавскиот пакт), развиваат многу блиски врски. Тие се афишират со многузначни израз - "фактор за стабилност" на полуостровот и наоѓаат официјален израз во бугарско-грчката декларација од септември 1986.

Како развој на работите е необјасниво од гледна точка на идеолошките категории на Студената војна, но е сосема јасно кога се користи геополитичка методологија. Бугарија и Грција имаат заеднички проблем што произлегуваат од барањата на Југославија за присуство на "македонски национални малцинства" на нивна територија. Барањата се карактеристични за целиот период по завршувањето на Студената војна, еден од резултатите на која е и легализација во Југославија на вештачки измислен "македонска нација". Пропагандата создава грижи во Софија и Атина и според некои набљудувачи уште на крајот од 60-тите години тие формираат неофицијален унија поставил и се противат. Смртта на Тито во 1980 става на тестови за внатрешни кохезија во југословенската федерација. Според традицијата, во такви случаи почнува да се провоцира тензии со соседните земји. Во октомври 1983 шефот на југословенската федерална влада Милка Планиц доделува меморандум за "македонскиот проблем" во Атина. Југословенската пропаганда надминува границата на Балканскиот полуостров и во спротивност со дури бугарската емиграција во Северна Америка. Грчката реакција е драстично поправена "да ги штити правата над националното, историското и културното наследство на Македонија". Бугарската не е така јавно афиширана, но е во истата насока. Во исто време двете земји имаат и прекинати односи со друг општ сосед - Турција, кои се изостри во средината на 80-тите години. Ситуацијата е класична за учебниците по геополитика. Токму таков е и одговорот на Софија и Атина. Тие преземаат координирани активности типични за едно геополитички партнерство.

Првично, крајот на Студената војна, дојде во декември 1989, како не го менува ситуацијата. Во Југославија сметаат промените во западниот сосед главно низ призмата на можноста повторно да биде поставен македонското прашање. Од друга страна политичките односи меѓу Грција и Југославија се на најниска точка во целиот повоена период. Покрај тоа Бугарија вели желба за блиски врски со Европската заедница, а член на заедницата, со кого граничи, е токму Грција. Односно, постојат предуслови за одржување на линијата на координација на однесувањето помеѓу Софија и Атина. Геополитичките партнерство се задржува и при изменетата меѓународна средина. Тоа издржува успешно првата проверка во Копенхаген, каде што меѓу 5 и 29 јуни 1990 се поведува средба на Конференцијата за европска безбедност и соработка во Европа (СССЕ) за човековите права.

На пленарната сесија на 22 јуни, Југославија обвинува Бугарија и Грција во "брутално кршење на правата на македонските малцинства" и дистрибуира специјален меморандум. Шефот на бугарската делегација, Иван Гарвалов отфрла тврдењата им и прашува, што се случило по 1945 со се наоѓаат на територијата на СР Македонија, бугарско население од 1,2 милиони луѓе. Во истиот дух е и подели од бугарските правозащитници меморандум. Всушност, тоа е прва официјална изјава бугарско по завршувањето на Втората светска војна, дека во СРМакедония има Бугари. Од таа причина некои дипломати изразија изненадување што толку години никој бугарски државник не е споменуваат за тешката положба на Бугарите во Југославија. На 25 јуни се изјаснува грчкиот претставник што се карактеризира југословенската однесување како "мотивирано од домашната во земјата, што доведува до манипулирање со механизмите и принципите на колективните напори за постигнување на вистински почитување на човековите права и правата на малцинствата". Во случајот се гледа паралела меѓу намерите на Бугарија и Грција за позната стагнација во односите со Југославија, како Софија остава Атина да биде водечка во хард пристап кон Белград и Скопје. Вкупниот интерес овозможува повторно да се пропагираат тезата дека бугарско-грчките односи се "фактор на стабилност" на полуостровот во време на кризите кои се криза во југословенската федерација.

Единодействие се забележува и на средбата на шест балкански министрите за надворешни работи во Тирана на 24 и 25 октомври 1990. Според извештајот на првиот бугарски дипломат Мариса Гоцев, Југославија покаже невъздържана и крајна позиција кон Грција, како и негативни промени во односот кон бугарската држава. Што е уште поважно во случајов е дека само Грција ги поддржува сите бугарски предлози како грчки дипломати маргините велат дека имаат упатство за тесна соработка со бугарската делегација.

Според надворешни набљудувачи, она што ги обединува двете земји и понатаму е југословенската претензија за македонски малцинства. Во исто време, за попрецизна поглед не може да не забележи дека проблемот се толкува различно - Грција воопшто негира македонското прашање, а Бугарија неофицијално смета "славяноговорещото население во Грција за бугарско - разлика што носи ембрион на иден конфликт.

Грчко-бугарскиот сојуз почнува да се разхлабва во ноември. Како и во другите членови на Југословенската федерација, Социјалистичка Република Македонија организира првите повеќепартиски избори. Најмногу активна од новите партии е ВМРО-ДПМНЕ (Демократска партија за македонско национално единство). Таа задржува традиционалната антибугарската реторика, но основното и порака е насочена против Србите. Активностите и се развива во време на кризите кои се стремеж за преосмислување на настаните од најновата историја, голем дел од која е исполнета со гонење на пробългарските чувства кај населението. ВМРО-ДПМНЕ е за излез од Југославија и за независна македонска држава, што исто така се соочува со симпатии од бугарската јавност.

Неуспехот на грчко-српско-бугарската состанок во Атина од септември 1991 е предмет на значителен интерес од тогашните медиуми. Сепак, тоЈ не надминува злободневието на денот. Недостасуваат аналитички коментари кои да побараат неговото значенје во рамките на регионалниот "рамнотеžа на силите". Всуšност настанот е пресвртница во бугарско-грчките односи. Сепак, тоа останува незабелеžано како и од авторите, наклонет кон грчката балканска политика од периодот, така и од оние кои имаат отворено критички однос кон неа. Причината моžеби се крие во крвопролеванјето распад на ЈугославиЈа, предизвика наЈголемата криза не само во регионот, но и на европскиот континент по завршуванјето на Втората светска воЈна. На неЈзиниот позадина грчко-бугарските односи губат значенјето што го имале во 80-тите години. Тогаш двете страни иако се од двете страни на идеолошкиот барикади (и дека едната е членка на Северноатлантскиот, а другата - на Варшавскиот пакт), развиваат многу блиски врски. Тие се афишират со многузначни израз - "фактор за стабилност" на полуостровот и наоѓаат официјален израз во бугарско-грчката декларациЈа од септември 1986.

Како развој на работите е необЈасниво од гледна точка на идеолоšките категории на Студената воЈна, но е сосема јасно кога се користи геополитичка методологиЈа. БугариЈа и Грција имаат заеднички проблем што произлегуваат од баранјата на ЈугославиЈа за присуство на "македонски национални малцинства" на нивна териториЈа. Баранјата се карактеристиčни за целиот период по заврšуванјето на Студената воЈна, еден од резултатите на коЈа е и легализациЈа во ЈугославиЈа на вештачки измислен "македонска нација". Пропагандата создава гриžи во СофиЈа и Атина и според некои наблјудувачи уште на краЈот од 60-тите години тие формираат неофициЈален унија поставил и се противат. Смртта на Тито во 1980 става на тестови за внатрешни кохезија во Југословенската федерација. Според традицијата, во такви слуčаи поčнува да се провоцира тензии со соседните земЈи. Во октомври 1983 šефот на Југословенската федерална влада Милка Планиц доделува меморандум за "македонскиот проблем" во Атина. Југословенската пропаганда надминува границата на Балканскиот полуостров и во спротивност со дури бугарската емиграција во Северна Америка. Грčката реакциЈа е драстиčно поправена "да ги штити правата над националното, историското и културното наследство на Македонија". Бугарската не е така јавно афиширана, но е во истата насока. Во исто време двете земји имаат и прекинати односи со друг општ сосед - Турција, кои се изостри во средината на 80-тите години. Ситуацијата е класиčна за уčебниците по геополитика. Токму таков е и одговорот на Софија и Атина. Тие преземаат координирани активности типиčни за едно геополитички партнерство.

Првично, краЈот на Студената војна, доЈде во декември 1989, како не го менува ситуациЈата. Во Југославија сметаат промените во западниот сосед главно низ призмата на моžноста повторно да биде поставен македонското праšанје. Од друга страна политиčките односи меѓу Грција и Југославија се на најниска тоčка во целиот повоена период. Покрај тоа Бугарија вели žелба за блиски врски со Европската заедница, а член на заедницата, со кого граничи, е токму Грција. Односно, постојат предуслови за одрžуванје на линијата на координација на однесуванјето помеѓу Софија и Атина. Геополитиčките партнерство се задрžува и при изменетата меѓународна средина. Тоа издрžува успеšно првата проверка во Копенхаген, каде што меѓу 5 и 29 Јуни 1990 се поведува средба на Конференцијата за европска безбедност и соработка во Европа (СССЕ) за čовековите права.

На пленарната сесија на 22 Јуни, Југославија обвинува Бугарија и Грција во "брутално кршенје на правата на македонските малцинства" и дистрибуира специјален меморандум. Шефот на бугарската делегација, Иван Гарвалов отфрла тврденјата им и прашува, што се слуčило по 1945 со се наоѓаат на територијата на СР Македонија, бугарско население од 1,2 милиони луѓе. Во истиот дух е и подели од бугарските правозаŝитници меморандум. Всуšност, тоа е прва официјална изјава бугарско по завршуванјето на Втората светска воЈна, дека во СРМакедониâ има Бугари. Од таа приčина некои дипломати изразија изненадуванје што толку години никој бугарски дрžавник не е споменуваат за тешката полоžба на Бугарите во Југославија. На 25 Јуни се изјаснува грčкиот претставник што се карактеризира Југословенската однесуванје како "мотивирано од домашната во земјата, што доведува до манипулиранје со механизмите и принципите на колективните напори за постигнуванје на вистински почитуванје на човековите права и правата на малцинствата". Во случајот се гледа паралела меѓу намерите на Бугарија и Грција за позната стагнација во односите со Југославија, како Софиа остава Атина да биде водечка во хард пристап кон Белград и Скопје. Вкупниот интерес овозмоžува повторно да се пропагираат тезата дека бугарско-грчките односи се "фактор на стабилност" на полуостровот во време на кризите кои се криза во Југословенската федерациЈа.

Единодејствие се забелеžува и на средбата на шест балкански министрите за надворешни работи во Тирана на 24 и 25 октомври 1990. Според извештајот на првиот бугарски дипломат Мариса Гоцев, Југославија покаžе невʺздʺрžана и краЈна позициЈа кон Грција, како и негативни промени во односот кон бугарската дрžава. Што е уште поваžно во случаЈов е дека само Грција ги поддрžува сите бугарски предлози како грчки дипломати маргините велат дека имаат упатство за тесна соработка со бугарската делегациЈа.

Според надворешни наблјудувачи, она што ги обединува двете земЈи и понатаму е Југословенската претензија за македонски малцинства. Во исто време, за попрецизна поглед не моžе да не забелеžи дека проблемот се толкува разлиčно - Грција воопшто негира македонското прашанје, а Бугарија неофициајлно смета "славâноговореото население во Грција за бугарско - разлика што носи ембрион на иден конфликт.

Грчко-бугарскиот сојуз почнува да се разхлабва во ноември. Како и во другите членови на Југословенската федерација, Социјалистичка Република Македонија организира првите повеќепартиски избори. Најмногу активна од новите партии е ВМРО-ДПМНЕ (Демократска партија за македонско национално единство). Таа задрžува традиционалната антибугарската реторика, но основното и порака е насочена против Србите. Активностите и се развива во време на кризите кои се стремеž за преосмислуванје на настаните од наЈновата историЈа, голем дел од коЈа е исполнета со гоненје на пробʺлгарските чувства каЈ населението. ВМРО-ДПМНЕ е за излез од Југославија и за независна македонска дрžава, што исто така се соочува со симпатии од бугарската Јавност.

Quote:Първият тур на изборите дава добри шансове на ВМРО-ДПМНЕ. Веднага след него в България идва гръцкия външен министър Андонис Самарас. На тръгване от София той изразява задоволство от срещите, както и, че отношенията между България и Гърция могат да се превърнат в “стабилизиращ фактор на Балканите”. В светлината на по-късни реакциите на Самарас, може да се приеме хипотезата, че България му е дала някакви обещания за съгласувани действия при евентуално задълбочаване на дезинтеграционните процеси в Югославия.

След като изборите в СР Македония се печелят от привържениците на македонската независимост, към тях започва да се демонстрира симпатия на различни нива в София. На 25 януари 1991 Македония става поредната югославска република, провъзгласила своя суверенитет с декларация на новоизбрания парламент. В отговор, Белград излиза с официален демарш, обвинявайки София като “подстрекател” на тези действия, както и в провеждането на “антиюгославска” и “антимакедонска” политика. Югославската армия се активизира в посока Македония и българската граница. На 27 февруари БТА разпространява официална декларация на българското правителство, че “…българо-гръцкото сътрудничество не е в ущърб на никоя друга държава. България не възнамерява да възпрепятства утвърждаването на държавността на СР Македония ...и приема за законен акт нейната “Декларация за суверенитета”...и няма да има териториални претенции”. Според премиера Димитър Попов, само твърдата българска позиция е предотвратила въоръжена акция на ЮНА в Македония. Последната е спряна малко след полунощ, няколко часа след огласяване на декларацията и потвърждаване на българската готовност за действие пред спешно пристигналия югославски посланик. Обявяването на македонския суверенитет, дотолкова изостря ситуацията, че обичайните начини за постигане на дипломатически цели: убеждаване и компромис са неприложими и се затова прилага следващото средство: заплаха от употреба на сила.

Гърция също не остава безучастна и на 11 март 1991 обявява югославския заместник-консул в Солун, Сашко Теодоровски за “персона нон грата”. В отговор Югославия също гони гръцки дипломат. Радиостанция “Дойче Велле” коментира - “открай врем гръцко-югославските отношения бяха влошавани по т.нар. македонски въпрос”. Впоследствие ще бъде дадена оценката, че най-значима слабост на гръцката външна (и, в частност, балканска) политика от този период е нейната “македонизация”, т.е. поставянето и в зависимост от спора между Атина и Скопие. Българската преса също констатира налагането на “македонизацията” като доминанта в двустранните отношения по време на посещението на югославския външен министър Лончар в София пред април 1991.

По същото време в Атина е сръбският президент Милошевич. Той отказва да отговори на многото въпроси по проблема с аргумента, че е в качеството си на сръбски президент, а не на югославски представител. Всъщност, Милошевич е първият югославски политик, който при посещение в Гърция не използва нито веднъж понятията “македонец, македонска нация или македонски въпрос”. Очертава се началото на постепенна еволюция от гръцко-югославски, към гръцко-сръбски отношения, което в дългосрочен план не може да не се отрази и на отношението на България към двете страни.

В същото време започващото разцепление на Югославската федерация показва колко крехки са гръцко-българските отношения. На 2 юни Гърция критикува Югославия и Македония по македонския въпрос, и отново определя гръцко-българските отношения като “важен стабилизиращ фактор на Балканите”. Само два ни по-късно обаче, нещата изглеждат съвсем различно. Българският министър на правосъдието лети до Гърция за среща с колегата си. Самолетът е на българската компания “Балкан”, но е даден под наем и носи означенията на наемателя си “ПАН ЕР Македония”. Името се приема като предизвикателство към Гърция. Следва скандал, протест и отказ гостът да бъде. Гръцката преса съобщава за “българско предизвикателство с македонски самолет”. Българските медии само информират за инцидента без да коментират. Още същия ден, българският външен министър Вълков изпраща писмо до министъра на правосъдието на Гърция, в което изразява дълбоко съжаление и заявява категорично, че зад инцидента не стоят никакви политически мотиви.

На фона на военните действия в Хърватия, на 28 и 29 август се провежда неофициална среща на остров Санторини на външните министри на България, Гърция и Италия. Домакинът Андонис Самарас представя идеята за сключване на двустранен договор за приятелство, “за да усети България, че е защитена нейната сигурност”. Трите страни декларират, че нямат териториални претенции към Югославия, макар да са единодушни, че тя няма да просъществува в сегашния си вид. По повод предстоящия на 8 септември референдум за независимост в Македония, България и Гърция потвърждават, че нямат желание да се говори повече за “единна македонска нация” или “македонски малцинства”. България обаче стои твърдо зад македонската независимост Което е потвърдено от президента Желев в интервюто му за мюнхенския вестник “Зюддойче Цайтунг”, излязло на 30 август. Той е пределно ясен - “признаваме правото на самоопределение за Словения, Хърватия и Македония” Отношението към Македония е “признаване след референдум… непризнаване на измислената от Коминтерна македонска нация… не искаме да се месим във вътрешните работи на Македония”. Към това се добавя и по-широко отваряне на границите. Така формулираните три точки имат характер на дългосрочна позиция, която впоследствие се приема от всички български правителства.

72% ог жителите на Македония участват в референдума от 8 септември 1991, като 95 % от тях подкрепят независимостта на републиката. При обявяване на предварителните резултати, българският външен министър Виктор Вълков е в Женева. Той обявява, че в близките седмици България ще признае на Македония същите права “като на другите републики” след необходимите процедури и, че се очаква посещение на македонския премиер Никола Клюсев в София. Пред Франс Прес, Вълков напомня и българската позиция, че София не признава съществуването на т.нар. “македонска нация”. На Европейският форум за правата на човека в Москва, той дава уверения, че България е за решения “в рамките на съществуващите национални граници”. Връщайки се в София, министърът докладва пред съвместно заседание на парламентарните комисии по външна политика и национална сигурност на 13 септември. Заседанието надхвърля обичайното си предназначение, поради което на него присъстват и премиерът Попов и началникът на президентската канцелария. Съгласуваното решение е: “България трябва да подкрепи идеята за държавността на Македония, след като тя провъзгласи своята независимост, но не и македонската народност, както и че това не би навредило на отношенията ни с други съседни балкански държави”.

Quote:Првиот круг од изборите дава добри шанси на ВМРО-ДПМНЕ. Веднаш по него во Бугарија доаѓа грчката министерка за надворешни работи, Андонис Самарас. На заминување од Софија тој изразува задоволство од средбите, како и дека односите помеѓу Бугарија и Грција можат да се претворат во "стабилизирачки фактор на Балканот". Во светлината на подоцнежни реакциите на Самарас, може да се прифати хипотезата дека Бугарија му дала некакви ветувања за усогласени дејствија при евентуално продлабочување на дезинтеграционните процеси во Југославија.

Откако изборите во СР Македонија се заработуваат од приврзаниците на македонската независност, на нив почнува да се покаже симпатија на различни нивоа во Софија. На 25 јануари 1991 Македонија станува уште југословенска република прогласи својот суверенитет со декларација на новоизбраниот парламент. Како одговор, Белград излегува со официјален демарш, обвинувајќи Софија како "поттикнувачи на овие активности, како и во однос на" антиюгославска "и" антимакедонска "политика. Југословенската армија се активира во насока Македонија и бугарската граница. На 27 февруари БТА шири официјална изјава на бугарската влада дека "... бугарско-грчката соработка не е на штета на ниту една друга држава. Бугарија нема намера да го спречи утврдувањето на државноста на СР Македонија ... и смета за легитимен чин нејзината "Декларацијата за суверенитетот" ... и нема да има територијални претензии ". Според премиерот Димитар Попов, само цврстата бугарска позиција спречи вооружена акција на ЈНА во Македонија. Последната е стопиран малку по полноќ, неколку часа по известување на јавноста за декларацијата и потврда на бугарската подготвеност за акција пред итно пристигнаа југословенски амбасадор. Прогласувањето на македонскиот суверенитет, толку заострува ситуацијата дека вообичаените начини за постигнување на дипломатски цели: убедување и компромисот се неприменливи и се затоа применува следното средство: закана од употреба на сила.

Грција, исто така не останува безучастна и на 11 март 1991 најавува југословенскиот заменик-конзул во Солун, Сашко Теодоровски за "персона нон грата". Како одговор Југославија исто така бркаат грчки дипломат. Радио "Дојче Велле", коментира - "почетокот време грчко-југословенските односи беа влошување на т.н.. македонски прашање ". Потоа ќе биде дадена оценката дека најдобро значајна слабост на грчката надворешна (и, особено, балканска) политика од овој период е нејзината "македонизация", т.е. поставувањето и во зависност од спорот меѓу Атина и Скопје. Бугарската весници исто покажа наметнувањето на "македонизацията" како доминанта во билатералните односи за време на посетата на југословенскиот министер за надворешни работи Лончар во Софија пред април 1991.

Во исто време во Атина е српскиот претседател Милошевиќ. Тој одбива да одговори на многуте прашања за проблемот, велејќи дека е во својство на српски претседател, а не на југословенски претставник. Всушност, Милошевиќ е првиот југословенски политичар кој при посета на Грција не го користи ниту еднаш поимите "Македонец, македонска нација или македонски прашање". Појави се почетокот на постепено еволуција од грчко-југословенски, од грчко-српски односи, што на долг рок не може да не влијае и на односот на Бугарија во двете земји.

Во исто време започнувањето расправија на Југословенската федерација покажува колку нежни се грчко-бугарските односи. На 2-ри јуни Грција критикува Југославија и Македонија, за македонското прашање, и повторно одредува грчко-бугарските односи како "важен стабилизирачки фактор на Балканот". Само два ни подоцна, сепак, работите изгледаат сосема различно. Бугарскиот министер за правда лета до Грција за средба со својот колега. Авионот е на бугарската компанија "Балкан", но е даден под наем и носи ознаките на закупецот си "Пан ЕР Македонија". Името се зема како предизвик кон Грција. Треба скандал, протест и одбивање гостинот да биде. Грчката печат пишува за "бугарско предизвик со македонски авион". Бугарските медиуми само информираат за инцидентот без да коментираат. Уште истиот ден, бугарскиот министер за надворешни работи Волковија испраќа писмо до министерот за правда на Грција, во кое изразува длабоко жалење и вели категорично дека зад инцидентот стојат не никакви политички мотиви.

Со оглед на воените дејствија во Хрватска, на 28 и 29 август се одржува неформален состанок на островот Санторини на министрите за надворешни работи на Бугарија, Грција и Италија. Домаќинот Андонис Самарас претставува идејата за склучување билатерален договор за пријателство ", за да почувствува Бугарија, дека е заштитена нејзината безбедност. Трите земји декларираат дека немаат територијални претензии кон Југославија, иако се согласуваат дека таа нема да опстои во сегашната форма. По повод престојниот на 8 септември референдум за независност во Македонија, Бугарија и Грција потврдуваат дека не се подготвени да се зборува повеќе за "единствена македонска нација" или "македонски малцинства". Но, Бугарија стои цврсто зад македонската независност што е потврдено од претседателот Желев во интервјуто му за Минхенскиот весник "Зюддойче цајтунг", излезена на 30 август. Тој е граница јасен - "признаваме правото на самоопределување за Словенија, Хрватска и Македонија" Односот кон Македонија е "признавање по референдум ... непризнавање на измислена од Коминтерната македонска нација ... не сакаме да се месим во внатрешните работи на Македонија". Кон ова се додава и пошироко отворање на границите. Така формулирани три точки имаат карактер на долгорочна позиција, која подоцна се зема од сите бугарски влади.

72% ог жителите на Македонија учествуваат на референдумот од 8 септември 1991, како 95% од нив ја поддржуваат независноста на републиката. При прогласување на прелиминарните резултати, бугарскиот министер за надворешни работи Виктор Волковија е во Женева. Тој најавува дека во наредните недели Бугарија ќе признае на Македонија исти права како на другите републики "по потребните процедури и дека се очекува посета на македонскиот премиер Никола Кљусев во Софија. Пред Франс прес, Волковија потсетува и бугарската позиција дека Софија не го признава постоењето на т.н.. "Македонска нација". На Европскиот форум за човековите права во Москва, тој дава уверување дека Бугарија е за решение "во рамките на постојните национални граници. Враќајќи се во Софија, министерот му поднесе извештај на заедничка седница на парламентарните комисии за надворешна политика и национална безбедност на 13 септември. Состанокот надминува нормално намена, поради што на него присуствуваат и премиерот Попов и началникот на претседателската канцеларија. Усогласување решение е: "Бугарија мора да го поддржи идејата за државноста на Македонија, откако таа прогласи својата независност, но не и македонската народност, како и дека тоа не би штета на нашите односи со другите соседни балкански земји".

Quote:Съседната държава, която не назована, е Гърция Тя демонстрира крайна чувствителност по отношение на референдума и още същия ден обявява, че няма да признае независима държава, носеща името Македония и бъдещите им връзки ще бъдат увредени от такова име. На 9 септември гръцкият външен министър Андонис Самарас лансира името “Федерална република Скопие”. Гърция спешно предлага тристранна среща с България и Сърбия на 19 септември по обстановката на Балканите. Предвидените участници са гръцкият премиер Мицотакис, българският – Попов и сръбският президент Милошевич. В духа на фактическото българо-гръцко геополитическо партньорство страната ни приема. На 10 септември, в Москва, Вълков разговаря и с Будимир Лончар, обсъждайки двустранните отношения и подробности по предстоящата среща на правителствените ръководители в Атина. Гръцкият печат приветства идеята. Според близкия до ПАСОК вестник “Та неа”, оповестена ден след референдума, срещата е ясно послание към Скопие, че Атина е успяла да изгради мост между София и Белград. Според близкия до управляващата партия Нова Демокрация вестник “Елефтерос типос”, предстоящата среща е от голямо значение за формирането на ново равновесие на Балканите, като общ фактор на трите страни е непризнаването на македонската нация, а на Атина и Белград - и на македонската държава. Пресата определя като решаваща, за организиране на тристранната среща, роляна на Самарас, успял да убеди Милошевич. Поставянето на въпроса по този начин създава определени притеснения в България. Президентът Желев е категоричен в спомените си, че единствената точка от дневния ред на планираната среща е била съдбата на Македония. Той описва реакцията си по следния начин: “Аз веднага се възпротивих и поканих премиера Димитър Попов на разговор. Той бе готов да замине и даже ми се стори малко ентусиазиран… Обясних му, че дори самото отиване е нещо много грозно, независимо какви позиции ще се отстояват там…, за всеки случай аз вечерта направих телевизионно изявление, защо не трябва да се прави подобна среща” . Президентското обръщение от 14 септември се опитва да надхвърли македонската тема и формулира българските условия за участие в тристранната среща, които на практика са цялостна позиция по югославската криза:

България няма да се опитва да се възползва от трудностите на Югославия;

Ненамеса във вътрешните работи на Югославия;

Признаване правото на самоопределение до степен независимост на югорепубликите

С това президентът (изразяващ, разбира се, мнението на цял екип) завършва започнатото в началото на месеца изработване на цялостно отношение към ставащото в съседната държава. Конкретно за срещата в Атина, според обръщението, е редно да участва и Македония.

На другият ден сръбската преса цитира Желев, че България няма да се меси във вътрешните работи на Югославия, но премълчават идеята за включване на Македония в срещата в Атина. Гръцката реакция е много по-болезнена. Вестник “Вима” в статията “Искат и Солун” (публикувана на 15 септември) изнася твърдения за различия между българския президент и премиер по външнополитически въпроси, позовавайки се на изявления на съветници на Желев. Самарас изразява болезнено разочарование. Говорителят на българското външно министерство му отговаря на 16 септември: “България приема становището по време на разговорите да се обсъждат актуални въпроси от взаимен интерес във връзка с обстановката на Балканите, без да се засягат интересите на трети неприсъствуващи страни”. Той обявява, че на следващия ден у нас ще пристигне македонския премиер Никола Клюсев. Медиите получават и декларация, че България признава “волята на гражданите на Македония”. Според някои изследователи, в този ден България признава независимостта на Македония. Твърдението не е точно, но е симптоматично за значението на декларацията. От този момент, в международен план, България вече се разглежда като застъпник за македонската независимост. Не по-малко симптоматично е, че първата страна посетена от македонския премиер след референдума е България. Белградската преса отбелязва и формалното нарушение на протокола - на летището и автомобила на Клюсев има българско и македонско, а не югославско знаме. Клюсев определя декларацията на българското външно министерство като “конкретно отношение”. Собственото си отношение към “тристранната” среща той изразява дипломатично: “трябва да се заложи на онези пунктове, които ще ни отдалечат от политическите и икономически интриги”. Срещата му с Димитър Попов завършва с официално изявление, че Македония и България нямат териториални претенции една към друга. Президентът Желев, от своя страна, уверява Клюсев, че ако в Атина се постави въпросът за Македония, българската делегация ще напусне. Такъв е и най-често задавания журналистически въпрос. Димитър Попов потвърждава, че никой няма право да разговаря за Македония в отсъствието на нейни представители. И подчертава, че срещата в Атина ще даде “само принос за решаване на сложния комплекс въпроси за сегашното положение на Югославия”.

Коментарите в Гърция са, че ако не се обсъжда Македония, срещата се обезсмисля. Същия ден е съобщено, че Атинската среща се отлага с два дни – за 21 септември - официално заради извънредната сесия на ЕО в Хага. Румънският премиер Петре Роман е поканен като четвърти участник, за да се избегне неловкото положение, в което са изпаднали организаторите. За да не изпусне инициативата, след София Клюсев посещава и Букурещ. На 17 септември е демонстрирано показно единство в българската позиция. Говорителят на президента опровергава коментарите в гръцката преса за различия между Желев и Попов и отхвърля възможността някои от съветниците на президента, които наистина се посещавали Гърция по различни поводи, да е давал изявления в такъв смисъл.

Спомените на Попов обаче, по-скоро потвърждават слуховете за неразбирателство между премиер и президент. “При една от срещите ми с Мицотакис през лятото на 1991, той предложи като премиери на съседни държави да поканим г-н Милошевич и да се опитаме да го убедим да се преустанови тази война между братски народи и спорните въпроси да получат политическо решение. Предложих да поканим и премиера на Румъния. Мицотакис прие и същия ден поканих Роман по телефона… В началото на септември бях уведомен, че правителството на Македония, оглавявано от проф. Никола Клюсев, изпитва известна тревога по повод на предстоящата среща в Атина. Поканих делегация в София. Клюсев дойде на 12.09.1991 в София и му заявих, че не участваме в заговор за целостта на Македония”. Бившият премиер обаче греши, както за датата на идване на Клюсев, така и за присъствието на Петре Роман (с когото всъщност се среща на 12 септември) сред първоначално поканените. И информационни агенции, и политици говорят за “тристранна”среща. Впрочем, фриволното отношение към времето е характерно за всички публикации на Попов, но опасността за Македония е потвърдена по-късно и от албанския президент Сали Бериша, благодарил на Желев за отказа на България да участва в тайна среща с Гърция и Сърбия за подялба на Македония и спестил със сигурност трудности на Скопие, с позицията, че няма да участва ако не е поканена и Македония. Гръцката преса още на 19 септември коментира: “Желев минира срещата в Атина”. Междувременно, след разговорите си с Клюсев и с турския министър председател Йозал, румънският премиер също заявява, че ще напусне при разговор за Македония. На свой ред Турция обявява, че четиристранната (вече) среща не може да бъде принос към мира, изразявайки резерви към времето, формата и евентуално съдържание на разговорите и потавяйки въпроса, защо е поканена Сърбия, а не Югославия и защо не участват всички балкански страни. Така насрочената за 21 септември, среща се обезсмисля. На 19 септември информационните агенции разпространяват новината, че “предвид драматичното развитие на обстановката в Югославия”, по предложение на Димитър Попов, Гърция приема срещата в Атина да се отложи “за по-късно”. Коментарите са, че Попов е предложил “отлагане” за да не напусне демонстративно, както е обещал на Клюсев. Никой не се осмелява да го изрече, но гръцко-българското геополитическо партньорство вече не съществува.

Quote:Соседна држава, која не именуваат, е Грција Таа покажува крајна чувствителност во однос на референдумот и уште истиот ден објави дека нема да ја признае независна држава која го носи името Македонија и нивните идни врски ќе бидат оштетени од тоа име. На 9 септември грчкиот министер за надворешни работи Андонис Самарас лансираше името "Сојузна Република Скопје". Грција итно нуди три средба со Бугарија и Србија на 19 септември за ситуацијата на Балканот. Предвидените учесници се грчкиот премиер Мицотакис, бугарскиот - Попов и српскиот претседател Милошевиќ. Во духот на фактичката бугарско-грчко геополитички партнерство нашата земја прифаќа. На 10 септември, во Москва, Волковија разговара и со Будимир Лончар, разговарале за билатералните односи и детали за претстојната средба на владините претставници во Атина. Грчкиот печат го поздрави идејата. Според блискиот до ПАСОК весник "Та неа", објавен ден по референдумот, средбата е јасна порака кон Скопје дека Атина успеа да воспостави мост помеѓу Софија и Белград. Според блискиот до владејачката партија Нова демократија весник "Елефтерос типос", претстојната средба е од големо значење за формирањето на нова рамнотежа на Балканот, како заеднички фактор на трите земји е непризнавањето на македонската нација, а на Атина и Белград - и на македонската држава. Печатот дефинира како клучна за организирање на трипартитното состанок, улогата на Самарас, успеал да ги убеди Милошевиќ. Ставањето на прашањето на тој начин создава одредени проблеми во Бугарија. Претседателот Желев е категоричен во своите спомени дека единствената точка од дневниот ред на планираната средба била судбината на Македонија. Тој опишува реакција на следниов начин: "Јас веднаш се спротивставија и повикав премиерот Димитар Попов на разговор. Тој беше подготвен да замине и дури ми се стори малку ентузијаст ... објаснив му дека дури самото одење е нешто многу грдо, без разлика какви позиции ќе се заштитуваат таму ... за секој случај јас вечерта направив телевизиско изјава, зошто не треба да се прави слична состанок ". Претседателските обраќање од 14 септември се обидува да надмине македонската тема и формулира бугарските услови за учество во трипартитното состанок, кои практично се сеопфатна позиција за југословенската криза:

Бугарија нема да се обидува да ги искористи тешкотиите на Југославија;

Немешање во внатрешните работи на Југославија;

Признавање право на самоопределување до степен независност на југословенска република

Со тоа претседателот (изразување, се разбира, мислењето на целиот тим) завршува започнатото на почетокот на месецов изработка на целосно однос кон се случува во соседната држава. Конкретно за состанокот во Атина, според своето обраќање, е редно да учествува и Македонија.

На другиот ден српската печат цитира Желев дека Бугарија нема да се меша во внатрешните работи на Југославија, но премълчават идејата за вклучување на Македонија на состанокот во Атина. Грчката реакција е многу болна. Весникот "Вима" во написот "Сакаат и Солун" (објавена на 15 септември) извезува тврдења за разлики меѓу бугарскиот претседател и премиер на надворешнополитички прашања, повикувајќи се на изјави на советници на Желев. Самарас изразува болно разочарување. Портпаролот на бугарското Министерство за надворешни работи му одговара на 16 септември: "Бугарија прифаќа мислењето за време на разговорите да се дискутира актуелни прашања од заеднички интерес во врска со ситуацијата на Балканот, без оглед на интересите на трети неприсъствуващи земји". Тој најавува дека следниот ден кај нас ќе пристигне македонскиот премиер Никола Кљусев. Медиумите примаат и изјава дека Бугарија признава "волјата на граѓаните на Македонија". Според некои истражувачи, во овој ден Бугарија ја признава независноста на Македонија. Тврдењето не е точно, но е симптоматски за значењето на изјавата. Од овој момент, на меѓународен план, Бугарија веќе се гледа како на поборник за македонската независност. Не помалку симптоматски е дека првата земја виделе од македонскиот премиер по референдумот е Бугарија. Белградската печат наведува и формално кршење на протоколот - на аеродромот и возилото на Кљусев има бугарско и македонско, а не југословенска знаме. Кљусев одредува декларацијата на бугарското Министерство за надворешни работи како "особено однос". Сопственото однос кон "трипартитното" средба тој изразува дипломатски: "треба да се стави на оние премини кои ќе не оддалечи од политичките и економските интриги. Состанокот со Димитар Попов завршува со официјално соопштение дека Македонија и Бугарија немаат територијални претензии една кон друга. Претседателот Желев, од своја страна, уверува Кљусев дека ако во Атина се постави прашањето за Македонија, бугарската делегација ќе ја напушти. Таков е и најчесто поставувани новинарско прашање. Димитар Попов потврдува дека никој нема право да разговара за Македонија во отсуство на нејзини претставници. И истакнува дека состанокот во Атина ќе даде "само придонес за решавање на сложениот комплекс прашања за сегашната состојба на Југославија".

Коментарите во Грција се дека ако не се разговара за Македонија, средбата се обезсмисля. Истиот ден е соопштено дека Атинската средба се одложи за два дена - за 21 септември - официјално поради вонредната седница на ЕЗ во Хаг. Романскиот премиер Петре Роман е поканет како четврти учесник, за да се избегне непријатно ситуација во која се отпаднати организаторите. За да не испушти иницијативата, по Софија Кљусев посетува и Букурешт. На 17 септември е прикажано прикажано единство во бугарската позиција. Портпаролот на претседателот побива коментарите во грчкиот печат за разлики меѓу Желев и Попов и отфрла можноста некои од советниците на претседателот кои навистина се посетувале Грција во различни прилики, да е давал изјави во таков смисла.

Спомените на Попов, сепак, повеќе го потврдуваат гласините за несогласувањата меѓу премиер и претседател. "При една од средбите ми со Мицотакис во летото 1991, тој предложи како премиери на соседните земји да поканиме г-дин Милошевиќ и да се обидеме да го убедиме да се прекине оваа војна помеѓу братски народи и спорните прашања да добијат политичко решение. Предложив да поканиме и премиерот на Романија. Мицотакис усвои и истиот ден повикав Роман по телефон ... Во почетокот на септември бев известен дека владата на Македонија, предводена од професорот Никола Кљусев, доживува извесна загриженост по повод претстојниот состанок во Атина. Повикав делегација во Софија. Кљусев дојде на 12.09.1991 во Софија и му реков дека не учествуваме во заговор за интегритетот на Македонија ". Поранешниот премиер, сепак греши, како за датумот на доаѓање на Кљусев, така и за присуството на Петре Роман (со кого всушност се среќава на 12-ти септември) помеѓу првично поканетите. И новински агенции, и политичари зборуваат за "три" средба. Впрочем, фриволното однос кон времето е карактеристика на сите публикации на Попов, но опасноста за Македонија е потврдена подоцна и од албанскиот претседател Сали Бериша, заблагодари на Желев за одбивањето на Бугарија да учествува во тајна средба со Грција и Србија за поделба на Македонија и заштедете сигурно тешкотии на Скопје, со ставот дека нема да учествува ако не е поканета и Македонија. Грчката печат уште на 19 септември коментира: "Желев минско состанокот во Атина. Во меѓувреме, по разговорите со Кљусев и со турскиот премиер Озал, романскиот премиер исто така вели дека ќе ја напушти при разговор за Македонија. На друга страна, Турција објави дека четиристранната (веќе) средба не може да биде придонес кон мирот, изразувајќи резерви кон времето, формата и евентуално содржина на разговорите и потавяйки прашањето, зошто е поканета Србија, а не Југославија и зошто не учествуваат сите балкански земји . Така закажана за 21 септември, состанокот се обезсмисля. На 19 септември информациските агенции шират веста дека "драматичното предвид развој на ситуацијата во Југославија", по предлог на Димитар Попов, Грција прифаќа средбата во Атина да се одложи за подоцна ". Коментарите се дека Попов е предложил "одложување" за да не напушти демонстративно, како што е ветил на Кљусев. Никој не се осмелува да го изговори, но грчко-бугарското геополитички партнерство веќе не постои.
Листен
Реад пхонетицаллѕСоседна дрžава, коЈа не именуваат, е ГрциЈа Таа покаžува краЈна čувствителност во однос на референдумот и уšте истиот ден обЈави дека нема да Ја признае независна дрžава коЈа го носи името МакедониЈа и нивните идни врски ќе бидат оšтетени од тоа име. На 9 септември грčкиот министер за надвореšни работи Андонис Самарас лансираšе името "СоЈузна Република СкопЈе". ГрциЈа итно нуди три средба со БугариЈа и СрбиЈа на 19 септември за ситуациЈата на Балканот. Предвидените уčесници се грčкиот премиер Мицотакис, бугарскиот - Попов и српскиот претседател Милоšевиќ. Во духот на фактиčката бугарско-грčко геополитиčки партнерство наšата земЈа прифаќа. На 10 септември, во Москва, ВолковиЈа разговара и со Будимир Лонčар, разговарале за билатералните односи и детали за претстоЈната средба на владините претставници во Атина. Грčкиот пеčат го поздрави идеЈата. Според блискиот до ПАСОК весник "Та неа", обЈавен ден по референдумот, средбата е Јасна порака кон СкопЈе дека Атина успеа да воспостави мост помеѓу СофиЈа и Белград. Според блискиот до владеЈаčката партиЈа Нова демократиЈа весник "Елефтерос типос", претстоЈната средба е од големо знаčенје за формиранјето на нова рамнотеžа на Балканот, како заедниčки фактор на трите земЈи е непризнаванјето на македонската нациЈа, а на Атина и Белград - и на македонската дрžава. Пеčатот дефинира како клуčна за организиранје на трипартитното состанок, улогата на Самарас, успеал да ги убеди Милоšевиќ. Ставанјето на праšанјето на тоЈ наčин создава одредени проблеми во БугариЈа. Претседателот Žелев е категориčен во своите спомени дека единствената тоčка од дневниот ред на планираната средба била судбината на МакедониЈа. ТоЈ опиšува реакциЈа на следниов наčин: "Јас веднаš се спротивставиЈа и повикав премиерот Димитар Попов на разговор. ТоЈ беšе подготвен да замине и дури ми се стори малку ентузиЈаст ... обЈаснив му дека дури самото оденје е неšто многу грдо, без разлика какви позиции ќе се заšтитуваат таму ... за секоЈ слуčаЈ Јас веčерта направив телевизиско изЈава, зоšто не треба да се прави слиčна состанок ". Претседателските обраќанје од 14 септември се обидува да надмине македонската тема и формулира бугарските услови за уčество во трипартитното состанок, кои практиčно се сеопфатна позициЈа за Југословенската криза:

БугариЈа нема да се обидува да ги искористи теšкотиите на ЈугославиЈа;

Немеšанје во внатреšните работи на ЈугославиЈа;

Признаванје право на самоопределуванје до степен независност на Југословенска република

Со тоа претседателот (изразуванје, се разбира, мисленјето на целиот тим) заврšува запоčнатото на поčетокот на месецов изработка на целосно однос кон се слуčува во соседната дрžава. Конкретно за состанокот во Атина, според своето обраќанје, е редно да уčествува и МакедониЈа.

На другиот ден српската пеčат цитира Žелев дека БугариЈа нема да се меšа во внатреšните работи на ЈугославиЈа, но премʺлčават идеЈата за вклуčуванје на МакедониЈа на состанокот во Атина. Грčката реакциЈа е многу болна. Весникот "Вима" во написот "Сакаат и Солун" (обЈавена на 15 септември) извезува тврденја за разлики меѓу бугарскиот претседател и премиер на надвореšнополитиčки праšанја, повикуваЈќи се на изЈави на советници на Žелев. Самарас изразува болно разоčаруванје. Портпаролот на бугарското Министерство за надвореšни работи му одговара на 16 септември: "БугариЈа прифаќа мисленјето за време на разговорите да се дискутира актуелни праšанја од заедниčки интерес во врска со ситуациЈата на Балканот, без оглед на интересите на трети неприсʺствуваŝи земЈи". ТоЈ наЈавува дека следниот ден каЈ нас ќе пристигне македонскиот премиер Никола Клјусев. Медиумите примаат и изЈава дека БугариЈа признава "волЈата на граѓаните на МакедониЈа". Според некои истраžуваčи, во овоЈ ден БугариЈа Ја признава независноста на МакедониЈа. Тврденјето не е тоčно, но е симптоматски за знаčенјето на изЈавата. Од овоЈ момент, на меѓународен план, БугариЈа веќе се гледа како на поборник за македонската независност. Не помалку симптоматски е дека првата земЈа виделе од македонскиот премиер по референдумот е БугариЈа. Белградската пеčат наведува и формално крšенје на протоколот - на аеродромот и возилото на Клјусев има бугарско и македонско, а не Југословенска знаме. Клјусев одредува декларациЈата на бугарското Министерство за надвореšни работи како "особено однос". Сопственото однос кон "трипартитното" средба тоЈ изразува дипломатски: "треба да се стави на оние премини кои ќе не оддалеčи од политиčките и економските интриги. Состанокот со Димитар Попов заврšува со официЈално соопšтение дека МакедониЈа и БугариЈа немаат териториЈални претензии една кон друга. Претседателот Žелев, од своЈа страна, уверува Клјусев дека ако во Атина се постави праšанјето за МакедониЈа, бугарската делегациЈа ќе Ја напуšти. Таков е и наЈčесто поставувани новинарско праšанје. Димитар Попов потврдува дека никоЈ нема право да разговара за МакедониЈа во отсуство на неЈзини претставници. И истакнува дека состанокот во Атина ќе даде "само придонес за реšаванје на слоžениот комплекс праšанја за сегаšната состоЈба на ЈугославиЈа".

Коментарите во ГрциЈа се дека ако не се разговара за МакедониЈа, средбата се обезсмислâ. Истиот ден е соопšтено дека Атинската средба се одлоžи за два дена - за 21 септември - официЈално поради вонредната седница на ЕЗ во Хаг. Романскиот премиер Петре Роман е поканет како čетврти уčесник, за да се избегне неприЈатно ситуациЈа во коЈа се отпаднати организаторите. За да не испуšти инициЈативата, по СофиЈа Клјусев посетува и Букуреšт. На 17 септември е прикаžано прикаžано единство во бугарската позициЈа. Портпаролот на претседателот побива коментарите во грčкиот пеčат за разлики меѓу Žелев и Попов и отфрла моžноста некои од советниците на претседателот кои навистина се посетувале ГрциЈа во разлиčни прилики, да е давал изЈави во таков смисла.

Спомените на Попов, сепак, повеќе го потврдуваат гласините за несогласуванјата меѓу премиер и претседател. "При една од средбите ми со Мицотакис во летото 1991, тоЈ предлоžи како премиери на соседните земЈи да поканиме г-дин Милоšевиќ и да се обидеме да го убедиме да се прекине оваа воЈна помеѓу братски народи и спорните праšанја да добиЈат политиčко реšение. Предлоžив да поканиме и премиерот на РоманиЈа. Мицотакис усвои и истиот ден повикав Роман по телефон ... Во поčетокот на септември бев известен дека владата на МакедониЈа, предводена од професорот Никола Клјусев, доžивува извесна загриžеност по повод претстоЈниот состанок во Атина. Повикав делегациЈа во СофиЈа. Клјусев доЈде на 12.09.1991 во СофиЈа и му реков дека не уčествуваме во заговор за интегритетот на МакедониЈа ". Поранеšниот премиер, сепак греšи, како за датумот на доаѓанје на Клјусев, така и за присуството на Петре Роман (со кого всуšност се среќава на 12-ти септември) помеѓу првиčно поканетите. И новински агенции, и политиčари зборуваат за "три" средба. Впроčем, фриволното однос кон времето е карактеристика на сите публикации на Попов, но опасноста за МакедониЈа е потврдена подоцна и од албанскиот претседател Сали Бериšа, заблагодари на Žелев за одбиванјето на БугариЈа да уčествува во таЈна средба со ГрциЈа и СрбиЈа за поделба на МакедониЈа и заšтедете сигурно теšкотии на СкопЈе, со ставот дека нема да уčествува ако не е поканета и МакедониЈа. Грčката пеčат уšте на 19 септември коментира: "Žелев минско состанокот во Атина. Во меѓувреме, по разговорите со Клјусев и со турскиот премиер Озал, романскиот премиер исто така вели дека ќе Ја напуšти при разговор за МакедониЈа. На друга страна, ТурциЈа обЈави дека čетиристранната (веќе) средба не моžе да биде придонес кон мирот, изразуваЈќи резерви кон времето, формата и евентуално содрžина на разговорите и потавâјки праšанјето, зоšто е поканета СрбиЈа, а не ЈугославиЈа и зоšто не уčествуваат сите балкански земЈи . Така закаžана за 21 септември, состанокот се обезсмислâ. На 19 септември информациските агенции šират веста дека "драматиčното предвид развоЈ на ситуациЈата во ЈугославиЈа", по предлог на Димитар Попов, ГрциЈа прифаќа средбата во Атина да се одлоžи за подоцна ". Коментарите се дека Попов е предлоžил "одлоžуванје" за да не напуšти демонстративно, како šто е ветил на Клјусев. НикоЈ не се осмелува да го изговори, но грčко-бугарското геополитиčки партнерство веќе не постои.

Quote:За да се избегне рязка промяна на отношенията с Гърция е обявено, че тя ще бъде посетена от Попов на 25 септември. На 23 септември българското правителство одобрява проект за договор за приятелство и сътрудничество с Гърция, предложен на неофициалната среща на Санторини на 28 август. Информацията идва на фона на серия от критични за България коментари по повод провала на четиристранната среща. Близкият до гръцкото външно министерство, вестник “Катимерини” обвинява България, че се е отметнала от неотдавнашни ангажименти, поети към Атина и изразява надежда при посещението на Попов да се обсъдят двустранните отношения с интерес към намеренията на София спрямо Скопие. Говорителят на българското правителство, Ясен Инджев обаче уточнява, че югославската криза и Македония няма да се обсъждат, тъй като позициите са добре известни. В центъра на разговорите трябва да бъдат българо-гръцките отношения които според България са много добри и са “стабилизиращ фактор за Балканите”. Това впрочем, е последна употреба на въпросното определението по отношение на двете страни.

На 25 септември Попов е в Атина, за да смекчи отрицателните последици от отлагането на четиристранната среща. Одобряването на българо-гръцкия договор, който предстои да се подпише, разведрява донякъде обстановката. . Димитър Попов обявява, че са обсъждани и теми като гръцките инвестиции в България, и възможността българи да работят в Гърция, но не и въпроси в ущърб на която и да е държава и народ. Той се позовава се на българските колебания за разговорите и отново уверява, че няма да участва в срещи, обсъждащи Република Македония, ако няма нейни представители, а също, че България трябва да вземе предвид и турската позиция. Премиерът се връща в София удовлетворен. Отрича, че с Мицотокис са имали намерение да изведат Слободан Милошевич от изолацията в която се намира, и дори го определя като ръководител на страната-агресор в югославския конфликт. Попов предлага (може би в отговор на турските критики) при бъдещи срещи да бъде канен югославския премиер Анте Маркович.

На 7 октомври Мицотакис връща визитата. В София той подписва с колегата си Попов българо-гръцки договор за приятелство, който е първият на Балканите с 20-годишен срок. Двамата специално подчертават, че договорът не е насочен срещу трета страна. Уверението е изрично записано в неговия чл.19. По отношение на Югославия, Мицотакис представя гръцката позиция, която е за запазването и, макар и като хлабава федерация, а Попов - че България приема правото на самоопределение на отделните републики. Темата за срещата в Атина е изчерпана с обяснението, че е отложена за по-подходящ момент, когато може да се проведе в разширен състав. Според атинската преса, прибързаността да се подпише договора, дни преди изборите в България, говори за нервност в усилията на кабинета да излезе от “изолацията, в която изпада напоследък Гърция на Балканите”.

Атина съсредоточава усилията си по линия на Европейската общност, където през декември успява да предотврати признаването на Македония като независима държава. По това време Милошевич предлага двустранни разговори за поделяне на Македония. Гръцкото правителство преценява, че моментът не е подходящ за подобно начинание и уведомява за разговорите партньорите си от ЕО. Възможно е решаваща роля да е изиграл споменът за провалената среща от септември и българската реакция. На Балканите, Гърция търси нов партньор в лицето на Румъния.

България се опитва да запази добри отношения с Атина, без да отстъпва от позицията си за Македония. Двете неща се оказват несъвместими, особено след акта на българското правителство, което първо в света признава независима Македония на 15 януари 1992. В София по това време има политици, които наивно вярват, че честното и открито изразяване на българският интерес, ще бъде достатъчно за да се преодолеят всички препятствия в отношенията с Гърция. Затова често могат да се срещнат обяснения, че охладнелите контакти с Гърция се дължат на недоразумения и грешки, проявени от българския премиер Филип Димитров и особено от външния министър Стоян Ганев. Неизвестно защо подобни анализи подминават геополитическата среда, която е много по-определяща за поведението на държавите. България обявява за свои приоритет в югославската криза опазване на целостта и стабилността на младата македонска държава, докато Гърция подържа сръбския план за връщане на Македония в умалената Югославска федерация.

Тезата се потвърждава от събитията през пролетта на 1993, когато се очертава приемане на Македония в ООН. Гърция не е съгласна това да стане дори под временното име “Бивша Югославска Република Македония”. През март премиерът Мицотакис посещава София и отново възражда идеята за “българо-гръцките отношения като фактор на стабилност на Балканите”. Истинската му цел е да получи българската подкрепа в ООН. Българският премиер и, по съвместителство, външен министър Любен Беров е много добре разположен към Гърция и доста премерен в дипломатическата си дейност. Неговите лични качества и симпатии, обаче нямат особено значение, след като геополитическият приоритет на страната е друг и България продължава да бъде поддръжник на признаването на Македония. Каквито и да са желанията на някои водещи фигури в държавното ни управление, гръцко-българското геополитическо партньорство, във формата му отпреди разпадането на Югославия, просто вече не може да съществува.

* Институт за национални изследвания, член на Българското геополитическо дружество
ГЕОПОЛИТИКА

Quote:За да се избегне нагла промена на односите со Грција е најавено дека таа ќе биде посетена од Попов на 25 септември. На 23 септември бугарската влада одобри проект за договор за пријателство и соработка со Грција, предложен на неофицијалната средба на Санторини на 28 август. Информациите доаѓа во време на серија критични за Бугарија коментари по повод неуспехот на четиристранната состанок. Блискиот до грчкото Министерство за надворешни работи, весникот "Катимерини" обвинува Бугарија дека се е обележете од неодамнешните обврски, поети од Атина и изразува надеж за време на посетата на Попов да дискутираат билатералните односи со интерес за намерите на Софија спрема Скопје. Портпаролот на бугарската влада, Јасен Инджев сепак прецизира дека југословенската криза и Македонија нема да се дискутира, бидејќи позициите се добро познати. Во центарот на разговорите треба да бидат бугарско-грчките односи кои според Бугарија се многу добри и се "стабилизирачки фактор за Балканот". Тоа впрочем е последно употреба на засегнатото дефиницијата во однос на двете земји.

На 25 септември Попов е во Атина, за да го ублажи негативните последици од одложувањето на четиристранната состанок. Одобрувањето на бугарско-грчкиот договор со кој треба да се потпише, разведрява донекаде ситуацијата. . Димитар Попов објавува дека се дискутира и теми како грчките инвестиции во Бугарија, и можноста Бугари да работат во Грција, но не и прашања на штета на која било држава и народ. Тој се повикува на бугарските дилеми за разговорите и повторно уверува дека нема да учествува во состаноци, разговарале Република Македонија, ако нема нејзини претставници, а исто така, дека Бугарија треба да се земат предвид и турската позиција. Премиерот се враќа во Софија задоволен. Негира дека со Мицотокис имале намера да го изнесам Слободан Милошевиќ од изолацијата во која се наоѓа, па дури и го дефинира како шеф на државата-агресор во југословенскиот конфликт. Попов нуди (можеби како одговор на турските критики) при идните состаноци да биде цимет југословенскиот премиер Анте Марковиќ.

На 7 октомври Мицотакис враќа посетата. Во Софија тој потпиша со колегата Попов бугарско-грчки договор за пријателство, кој е првиот на Балканот со 20-годишен период. Двајцата посебно нагласуваат дека договорот не е насочен против трета земја. Гаранција е експлицитно запишано во неговиот чл.19. Во однос на Југославија, Мицотакис претставува грчката позиција, која е за зачувување и, иако како попустливо федерација, а Попов - дека Бугарија прифаќа правото на самоопределување на одделните републики. Темата за состанокот во Атина е исцрпен со објаснување дека е одложена за соодветен момент кога може да се одржи во проширен состав. Според атинската печат, прибързаността да се потпише договорот, неколку дена пред изборите во Бугарија, говори за нервоза во напорите на владата да излезе од "изолацијата во која се пренесува во последно време Грција на Балканот".

Атина фокусира напорите во рамките на Европската заедница, каде во декември успеа да спречи признавањето на Македонија како независна држава. Во тоа време Милошевиќ нуди билатерални разговори за поделба на Македонија. Грчката влада оценува дека сега не е погоден за ваков потфат и известува за разговорите партнерите од ЕЗ. Можно е одлучувачка улога да одигра сеќавањето на пропаднат состанок од септември и бугарската реакција. На Балканот, Грција бара нов партнер во лицето на Романија.

Бугарија се обидува да го задржи добри односи со Атина, без да отстапува од својата позиција за Македонија. Двете нешта се наоѓаат некомпатибилни, особено по чинот на бугарската влада, што прво во светот ја признава независна Македонија на 15 јануари 1992. Во Софија во тоа време има политичари кои наивно веруваат дека чесно и отворено изразување на бугарскиот интерес, ќе биде доволно за да се надминат сите пречки во односите со Грција. Затоа често можат да се состанат објаснувања дека изладените контакти со Грција се должат на недоразбирања и грешки, развиени од бугарскиот премиер Филип Димитров и особено од министерот за надворешни работи Стојан Ганев. Непознат зошто слични анализи одминувајќи геополитичка средина, која е многу одлучувачка за однесувањето на државите. Бугарија прогласи за свои приоритет во југословенската криза заштита на интегритетот и стабилноста на младата македонска држава, додека Грција поддржува српскиот план за враќање на Македонија во минијатури југословенска федерација.

Тезата е потврдено со настаните во пролетта 1993, кога се појави прием на Македонија во ОН. Грција не се согласува тоа да се случи дури под привременото име "Поранешна Југословенска Република Македонија". Во март премиерот Мицотакис посети Софија и повторно издигна идејата за "бугарско-грчките односи како фактор на стабилност на Балканот". Вистинската му цел е да добие бугарската поддршка во ОН. Бугарскиот премиер и на съвместителство, министер за надворешни работи Мариса Берово е многу добро се наоѓа во Грција и доста Дозирајте во дипломатската активности. Неговите лични квалитети и симпатии, сепак немаат особено значење, откако геополитички приоритет на земјата е друг и Бугарија продолжува да биде поддржувач на признавањето на Македонија. Какви и да се желбите на некои водечки личности во државното ни управување, грчко-бугарското геополитички партнерство, во форма му пред распадот на Југославија, едноставно веќе не може да постои.

* Институт за национални истражувања, член на Бугарската геополитички друштво

Някъде четох,че Македония съществува,защото България така иска...Може и да е вярно...

(30-10-2010, 01:31 AM)TATAP Wrote: [ -> ]Някъде четох,че Македония съществува,защото България така иска...Може и да е вярно...

Си придавате премногу значај. По налог на САД, Бугарија и Желев постапиле како што постапиле околу Македонија:

Quote:Грилакис во книгата детално опиша и за тоа како по налог на САД, грчкото министерство за надворешни работи, разузнавачката служба ЕИП и Нова Демократија во деведесеттите го финансирале и помагале доаѓањето на власт на Демократската партија на Сали Бериша во Албанија, на Сојузот на демократските сили на Жељу Желев во Бугарија и на Демократскиот фронт на национален спас на Јон Илиеску во Романија.

Quote:Во делото на грчкиот генерал, меѓу другото, се наведува и дека републиканската влада на САД и ЦИА му помогнале на поранешниот грчки премиер Мицотакис да дојде на власт во 1990 година, за да им помогне во уривањето на социјалистичките режими на Балканот. Американците го овозможиле и неговото заминување од власта во 1993 година, поради просрпските ставови на Мицотакис и промената на американската политика по победата на Демократската партија.

[quote='ЈорданПетровски-ЦРНИ' pid='22319' dateline='1288402336']

[quote]
Грилакис во книгата детално опиша и за тоа како по налог на САД, грчкото министерство за надворешни работи, разузнавачката служба ЕИП и Нова Демократија во деведесеттите го финансирале и помагале доаѓањето на власт на Демократската партија на Сали Бериша во Албанија, на Сојузот на демократските сили на Жељу Желев во Бугарија и на Демократскиот фронт на национален спас на Јон Илиеску во Романија.
[/quote]

Защо тогава Желев не игра по свирката на гърците и не ги остави да си разделят Македония със сърбите?

(30-10-2010, 03:32 AM)TATAP Wrote: [ -> ]

(30-10-2010, 02:32 AM)ЈорданПетровски-ЦРНИ Wrote: [ -> ]Грилакис во книгата детално опиша и за тоа како по налог на САД, грчкото министерство за надворешни работи, разузнавачката служба ЕИП и Нова Демократија во деведесеттите го финансирале и помагале доаѓањето на власт на Демократската партија на Сали Бериша во Албанија, на Сојузот на демократските сили на Жељу Желев во Бугарија и на Демократскиот фронт на национален спас на Јон Илиеску во Романија.

Защо тогава Желев не игра по свирката на гърците и не ги остави да си разделят Македония със сърбите?

Желев останал докрај верен на САД. Мицотакис ги изневерил Американците:

(30-10-2010, 02:32 AM)ЈорданПетровски-ЦРНИ Wrote: [ -> ]Во делото на грчкиот генерал, меѓу другото, се наведува и дека републиканската влада на САД и ЦИА му помогнале на поранешниот грчки премиер Мицотакис да дојде на власт во 1990 година, за да им помогне во уривањето на социјалистичките режими на Балканот. Американците го овозможиле и неговото заминување од власта во 1993 година, поради просрпските ставови на Мицотакис и промената на американската политика по победата на Демократската партија.

Тези събития са известни в България, за Македония не знам.
Иронията днес е, че на България се приписват някакви териториални претенции и мераци (българизация) относно Македония, а всъщност българската позиция по отношение на Македония остава непроменена от много години насам, независимо кое правителство е на власт.
България е за независима и неделима Македония, с право на самоопределение на всеки гражданин и независима външна
и вътрешна политика. И ако преди 20 години за малко да влезем във война за тези си позиции, днес нещата стоят малко по-различно и отношението ни към Македония е малко "охладняло" и по-прагматично. НО дори само намек за някакво деление на Македония на официално равнище, би се възприел крайно негативно в България.

So ovoj avtorot se obiduva da vnese strav megu zitelite na Makedonija i se bara opravduvanje za segasnata ekonomska-politicka sojstoba vo Makedonija.A so podelba na Makedonija megu Srbite i Grcite ke nastanat golemi problemi na Balkanot.
Imeno Vtorata Balkanska vojna zapocnala zatoa sto Bugarskata vojska navlegla vo Makedonija so cel da ja realizira SanStefanska Bugarija. So odredbite na Bukurestkiot dogovor Makedonija e podelena megu cetirite sosedi so cel da se resi Makedonskoto prasanje,koe go izmislil Germanskiot kancelar Otto von Bismarck.
Imeno za vreme na Versaj,Italija,Anglija,Francija se zalagale za Makedonska drzava no pod Zapaden protektorat,no na toa se pobunile Grcite i Srbite koi se plasale da ne gi izgubat svoite zdobieni pozicii vo Makedonija.
Koga na Mitzotakis mu bila ponudena Makedonska teritorija toj go kazal slednovo:"Nie sega sme Evropjani.Nie ne sakame nisto so Makedoncite.Odvaj se trgnavme od niv."
Vo svojata kniga "Makedonija i Nejzinite Rasi i nivnata idnina" N.H. Blaisford ke ja opise Makedonija po Ilidenskoto vostanie,no i podocna kako clen na Karnegievata komisija koja ja ispitala voenite operacii na Balkanskite zemji za vreme na Balkanskite vojni i Prvata Svetska vojna.Imeno taa komisija ke odredi deka Grckata i Srbskata vojska i Turskiot odmentik Jaja-aga deka izvrsile golemo zlo vrz Makedoncite vo juzniot del kaj Bitola.
Imeno toj veli deka Makedonija ima idnina kako i se voshituval na raznite narodi sto ziveele vo Makedonija mirno i slozno.Imeno ke gi zabelezi i propagadnite i voenite aktivnosti sto gi prezemala Grcija,Srbija i Bugarija za prikazuvanje na Makedonija kako niven del.

Ova e post prethodno postaven na drugo mesto, mislam deka e ova soodvetnoto mesto

Quote: FYROM adamant on identity issue

Greece will have to recognize the existence of a Macedonian language and identity to settle its name dispute with the Former Yugoslav Republic of Macedonia (FYROM), one of the neighboring country’s top officials has told Sunday’s Kathimerini.

Speaking after Prime Minister George Papandreou and his FYROM counterpart Nikola Gruevski met on Friday for inconclusive talks in Brussels, FYROM Deputy Prime Minister for European Affairs Vasko Naumovski said that Greece had to accept “reality.” “The reality that the existence of a Macedonian identity, nation, language and state cannot change.” Nevertheless, the FYROM official was hopeful that a solution could be found soon. “We believe that if there is honest will on both sides, we can get closer to a final solution very quickly,” said Naumovski in reference to a NATO summit at the end of November when the issue will be raised again.
http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_art...010_120834

Dali se iskreni?
Ovie nasite?
Za nivnite se znae

Quote:КНИГА СО ИСПОВЕДИ НА ДЕЦАТА БЕГАЛЦИ ОД ЕГЕЈСКА МАКЕДОНИЈА


Грците ме саботираа при уписот на факултет


Причина за тоа биле следните работи - не сум бил лојален грчки државјанин, требало да пишувам на грчки јазик... А замислете, сето тоа било поради моето македонско презиме, се сеќава Трајче Ефтимовски


Книгата "Учители на прогонетите деца од Егејска Македонија" од Иван Глигоровски вчера беше промовирана во Институтот за македонски јазик. Во делото се запишани автентични кажувања на Македончиња кои биле транспортирани од Егејска Македонија во Полска, Чехословачка, Романија, Унгарија, СССР.

"Мене Грците ме саботираа и при уписот на факултет. Причина за тоа биле следните работи - не сум бил лојален грчки државјанин, требало да пишувам на грчки јазик... А замислете, сето тоа било поради моето македонско презиме", се сеќава Трајче Ефтимовски, кој како дете со бегалците бил сместен во градот Ташкент, Узбекистан. Едно од децата кои престојувале во Романија било и денес познатиот уметник Коле Манев.

"Учевме за тогашна Југославија и за Тито за кои ни трубеа дека тие се предавници, а редовно не известуваа и за војната во Грција, односно за нашиот роден крај - Егејска Македонија. Не можам да ги заборавам искажаните отровни зборови (стрели) за Југославија, што ја нарекуваа земја во која децата не се смееле?!", објаснува Манев.

Од потресните приказни во книгата се издвојува и раскажувањето на учителката Трајка Сариева - Ташаминова за децата кои биле разделени од мајките.
"Во кошеви натоварени на магариња ги носевме децата. Најмалото од 3 години јас го носев. Многу други деца се најдоа во прегратките на партизаните. Разделбата се случи кај селото Руља. Дојдовме до едно шумовито ритче, децата веднаш легнаа на земјата и заспаа. Мајките тажни и со насолзени очи се вратија кон празните куќи. Кога децата се разбудија, видоа дека нивните мајки не се тука. Почнаа силно да плачат. Децата плачеа како разделените јагниња за своите мајки", раскажува Трајка.

Авторот на "Учители на прогонетите деца од Егејска Македонија", Иван Глигоровски ги има добиено и наградите "Мито Хаџи Василев - Јасмин" и "13 Ноември".


(Де.Т.)
http://vecer.com.mk/?ItemID=E87CE731A06C...9085F8B8DE

Quote:Дијалогот за името да продолжи, објаснување да се бара Останати вести


Евентуалното прекинување на преговорите со Грција би било поразително, оценуваат експертите по најновите шпекулации за мораториум на преговарачкиот процес со Грција


- Преговорите се водат во рамките на Обединетите нации и ние имаме намера да ги водиме онаму каде што им е местото - во рамките на оваа меѓународна организација, изјави вицепремиерот за евроинтеграции Васко Наумовски.

Евроамбасадорот Ерван Фуере изјави дека дијалогот е најдобар начин за да се решат недоразбирањата.

Фрустрациите не треба да преовладуваат, вели и политичкиот аналитичар Артан Садику.

- Ако се води инает, ако се пристапи кон создавање непријатели, тоа ќе биде многу штетно за Македонија. Ниту една држава не може да си дозволи да се самоизолира дури и ако во одреден момент кон неа се прават одредени неправди - изјави Садику за радиото Слободна Европа.

Барањата за евентуален прекин на преговорите не се реални, цени професорот Димитар Мирчев. Македонско-грчкиот дијалог мора да продолжи, а на дипломатски начин да се побара објаснување во меѓународната заедница за новонастанатата ситуација, вели Мирчев.

- Не верувам дека се толку гласни тие барања и дека имаат поширока поддршка. Но мислам дека е позначајна ситуацијата во ЕУ, зашто не се работи само за името на јазикот туку и за признавањето на македонското потекло на производите, што е директно поврзано со нашиот извоз, со нашата трговска размена со многу земји-членки на Унијата и слично - вели Мирчев.

Реакциите доаѓаат по бришењето на македонскиот јазик во годинашниот извештај на Европската комисија за напредокот на нашата земја, но и во регистарот на ООН. Министерството за надворешни работи уште викендов поднело протест до Светската организација и барање пропустот да биде поправен.
http://www.novamakedonija.com.mk/NewsDet...anie=22134

Со самото тоа што грција го регистрира името како свое ни врши економска блокада.
Сега тие не треба да мрднат ни со мало прсте, а имаат максимални резултати.

Quote:за признавањето на македонското потекло на производите, што е директно поврзано со нашиот извоз, со нашата трговска размена со многу земји-членки на Унијата и слично -

КРИЗИС СЛАВЯНСТВА И БОЛГАРИЯ

Болгария всегда имела проблемы с соседями, в особенности, с Сербией и Грецией, главным образом, из-за Македонии, где население, несомненно, является этнической группой болгар, и на протяжении последних 130 лет македонский фактор неоднократно являлся причиной войн, конфликтов и политических претензий. Коммунистическая Болгария, практически, отказалась от претензий на Македонию, но с распадом коммунистической системы проблема Македонии вновь стала актуальной и остается таковой, даже после обретения Македонией независимости.

http://www.lragir.am/russrc/comments15619.html